Μία στάση ζωής.

Φθάσαμε στη Παρασκευή , μία τόσο κρύα μέρα αν και φωτεινή που δεν μου κάνει όρεξη να βγω από τη ζέστη του καλοριφέρ μας. Επηρεασμένη από τη χθεσινή μου μέρα τι άλλο θέλει να κάνει μία ..φλύαρη γαλιάντρα σαν κι εμένα από το να πω όλα όσα συναισθήματα πλημμύρισαν τη καρδιά και τη ψυχή και θέλουν να βρουν αποδέκτη .
Στο μπλοκόσπιτο μου λοιπόν..ο καναπές μου ανοιχτός , καφεδάκι, τοστ για πρωινό μετά τα ..χάπια και ας τα πούμε.
Χθες λοιπόν  είχαμε πάει στο Ιατρικό κέντρο που ήμαστε γραμμένοι για τις εξετάσεις μου στο γνωστό πρόβλημα μου και κάποιες στο Δημήτρη μου ρουτίνας..με το ζόρι! Εκεί λοιπόν έξω από τη Νευρολόγο μου ένα κύριος που μόλις τελείωσε με χαμόγελο με ρώτησε αν ήταν ο καφές του ακόμα εκεί στο τραπεζάκι. Πιάσαμε τη κουβέντα ..Σκλήρυνση κατά πλάκας εκείνος..κληρονομική..ο πατέρας του, ο αδελφός του..εκείνος....Όλα με χαμόγελο.. κι εκείνος κι εγώ..
- Βιάζομαι μου λέει..πάω σε άλλο γιατρό..εσείς; 
-Πάρκινσον του λέω .. με χαμόγελο κι εγώ !
 -Η ζωή θέλει χαμόγελο μου λέει γελώντας, μας χαιρετά και φεύγει βιαστικός να προλάβει.
Λίγο μετά  ξανασυναντιόμαστε έξω από τον ΩΡΛ ! Χαιρετούρες, χαμόγελα , ένας άνθρωπος πρόσχαρος πρόθυμος να μιλήσει και να πιάσει παρέα. Όταν βρίσκεσαι έξω από ένα γιατρό χωρίς να θες πιάνεις κουβέντα για το πρόβλημα που έχεις , δίπλα μας και άλλες δύο κυρίες το ίδιο ευγενικές.
Έκανα το λάθος να τον ρωτήσω για τον ελαφρό βήχα που είχε και μου απαντάει ..πάντα με χαμόγελο μέχρις εκεί επάνω...
- Καρκίνο φίλη μου, έχω λίγο καιρό που χειρουργήθηκα ακόμα τρέφομαι με υγρά, δεν έχω γεύση, δεν καταπίνω, έχω πληγές σε όλο μου το στόμα από τις ακτινοβολίες ( πάντα με χαμόγελο φίλοι μου) μα..τι να γίνει; Ευτυχώς δεν έχω παιδιά να αφήσω πίσω μου, η ...γυναίκα μου με ...άφησε από μόνη της όταν το έμαθε..χα!χα! χα!!!!!!!
Χωρίς να δείξω το ξάφνιασμα μου του απάντησα μουδιασμένη με το κλασσικό :
-Δύναμη φίλε μου, όλα θα πάνε καλά..( και το εννοούσα το "φίλε μου" πιστέψτε το)
-Μπα..δεν το πιστεύω μου λέει έχω κι όλας μετάσταση, είναι αργά πλέον  , όμως δεν χρειάζεται πανικός, έτσι είναι η ζωή.. Απλά δεν θέλω να με λυπούνται και να μου δείχνουν όλοι γύρω μου ότι εγώ θέλω να πολεμήσω μέχρι την τελευταία μου ανάσα.Έχω τον αδελφό και τη νύφη μου που με επισκέπτονται και βάζουν τα κλάματα να πάρει η ευχή και με πειράζει αυτή η λύπη τους. 
Θέλω γύρω μου ανθρώπους να με βοηθήσουν με τη στάση τους να περάσω στο..επόμενο στάδιο, στο δρόμο προς το..τέλος..Θέλω χαμόγελα και συμπαράσταση σιωπηλή σχεδόν..αόρατη. Ζητώ πολλά;
Η κουβέντα μας γενικεύτηκε, γίναμε όλοι μια παρέα, άνθρωπος μορφωμένος ευγενικός, ακούγαμε την ιστορία του, πως το έμαθε, πως έκανε τη πρώτη εγχείρηση άρον άρον, πως αντιμετώπισε την εγκατάλειψη της συζύγου του και την ..δικαιολόγησε.
-Όλοι οι άνθρωποι κυρίες μου, κύριε μου  δεν έχουν τις ίδιες αντοχές, κρύβουν το κεφάλι τους στη άμμο για να μη δουν το πρόβλημα πιστεύοντας ότι έτσι το..ξεπερνούν. Αν το σκεφτείτε είναι καλύτερα για μένα, θα φύγω ήσυχος γιατί δεν θα πικράνω πολλούς.
Ξέρετε τι κάνω τώρα; Ζω το σήμερα, κόντρα στο γιατρό μου, βάζω το τσιπουράκι μου, ακούω τη μουσικούλα μου, σερφάρω στο διαδίκτυο (ώπα!..δικός μας είναι σκέφτηκα!) και σχεδιάζω να πάω ένα ταξίδι  που θέλω τόσο και δεν πραγματοποίησα. Γύρισε στον άνδρα μου.
-Κύριε..να την αγαπάς, να ζείτε το σήμερα, να έχετε ο ένας τον άλλο..να γλεντάτε τη κάθε μέρα.
Μας χαιρέτησε, όλους στη σειρά, πήρε το υπέροχο χαμόγελο του, τη μοναδική "στάση ζωής του" και ..άφησε ένα απέραντο κενό στο θάλαμο αναμονής.
Δεν ειπώθηκε ούτε μία λέξη μετά από το φευγιό του..ούτε μία λέξη..αποφεύγαμε ο ένας τη ματιά του άλλου βυθισμένοι ίσως στις σκέψεις μας.
Μία στάση ζωής μοναδική φίλοι μου, με συγκλόνισε, με έκανε να αισθανθώ μηδαμινή που έστω μόνη μου στον εαυτό μου πολλές φορές μεμψιμοιρώ όταν βλέπω τα χέρια μου να μη με υπακούν. 
Ο καφές μου τελείωσε, ξεφόρτωσα από μέσα μου κάτι που δεν ήθελα να συζητήσω με άλλους, γιατί εκείνους όταν μιλώ τους κοιτώ στα μάτια και βλέπουν τα όσα αισθάνομαι..εσείς είστε αόρατες φιγούρες στον αόρατο καναπέ μου στο αόρατο μπλοκόσπιτο του αόρατου ιστού ....
Αχτιδένια φιλάκια!