Αλμπατρός..το στιβαρό πουλί της θάλασσας!

Βρίσκομαι σε μία φάση δύσκολη στη ζωή μου..κάπως σαν το τοπίο αυτό..χειμωνιάτικη , μοναχική και μουντή. 
Πάντα μου ήταν πανεύκολο να διαχειρίζομαι όποια δυσκολία αφορούσε εμένα μα μου ήταν βουνό όταν η αγωνιά και ο πόνος μου αφορούσε άλλους.
Όταν η μητέρα μου με πίεζε να γίνω γιατρός , να ακολουθήσω το δικό της ιατρείο εγώ της έλεγα ότι δεν κάνω για τέτοια..δεν αντέχω το πόνο των άλλων και είχα δίκιο...το παραδέχθηκε αργότερα και η ίδια..
Εγώ η ..φλύαρη και ευκολοπροσαρμοζόμενη με όλα και σε όλα γίνομαι αδύναμη και εσωστρεφής όταν κάτι περνάει τον έλεγχο μου και δεν εξαρτάται από μένα.
Στο σχολείο οι Γαλλίδες καλόγριες μας γέμιζαν με ποίηση , αγαπημένος μου ο Baudlaire και o Verlain...γεμάτοι μελαγχολία και σκέψη οι στίχοι τους όμως αυτό που τότε μου ήταν απλό κουραστικό μάθημα η ζωή μου το απέδειξε κομμάτι της. Όταν στις ..σπάνιες στιγμές της ζωής μου αισθάνομαι ..έτσι ...τότε ψάχνω στο ...σεντουκάκι των αναμνήσεων μου το παλιό βιβλίο με τους στίχους τους. 
Δεν θα σας κουράσω με το ποίημα το αυθεντικό στα Γαλλικά...ψάχνοντας για μετάφραση στο διαδίκτυο ..έφριξα..και προτίμησα να σας βάλω τη δική μου σαν απλή διήγηση σε ένα μόνο κομμάτι από τους στίχους.
 Μιλάει για το Αλμπατρός..το στιβαρό πουλί της θάλασσας , με τα τεράστια φτερά. Συνοδεύει τα πλοία στα ταξίδια τους γιατί θέλει να νοιώθει τη παρουσία των ανθρώπων. Το παρομοιάζει με τους ποιητές στο τέλος ο ίδιος ο ποιητής γιατί ..έτσι νοιώθει ο ίδιος. . Βασιλιάς στους ουρανούς πετάει ασταμάτητα και διαφεντεύει τις θάλασσες. Κάποια στιγμή κουράζεται και κάθεται στα διερχόμενα καράβια..η στις άκρες των γκρεμών. 
Τότε αυτός ο Βασιλιάς γίνεται παίγνιο στους ναύτες με πειράγματα γιατί στη στεριά είναι ένα απλό πουλί, αδύναμο.. Λόγω του μήκους των φτερών του αδυνατεί να πετάξει ξανά εύκολα και νοιώθει ανίκανο να κυβερνήσει σε τόπο που δεν έχει δυνάμεις. Όταν σταθεί σε ενός βουνού την άκρη τότε..κάνει πήδημα στο κενό , στο στοιχείο του..στον αέρα..και τότε πετάει ψηλά ανοίγοντας τις φτερούγες του τη τελευταία στιγμή, λίγο πριν αγγίξει τη γη.

L'Albatros Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers, Qui suivent, indolents compagnons de voyage, Le navire glissant sur les gouffres amers. À peine les ont-ils déposés sur les planches, Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux, Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches Comme des avirons traîner à côté d'eux. Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule! Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid! L'un agace son bec avec un brûle-gueule, L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait! Le Poète est semblable au prince des nuées Qui hante la tempête et se rit de l'archer; Exilé sur le sol au milieu des huées, Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

Κάπως έτσι λοιπόν..σαν το Αλμπατρός..ανίκανη να διαχειριστώ την αγωνία μου έστω και αν έχει χρόνο λήξης. Ανίκανη να πολεμήσω την ικανότητα που είχα πάντα στις  δύσκολες στιγμές να αποστασιοποιούμαι  από το γεγονός και να δίνω δυνατές λύσεις και αντιμετώπιση του. 

Ειρωνεία φίλοι μου, σκέπτομαι τα αμέτρητα μέιλ που μου στέλνουν άγνωστες κατά καιρούς και μου ζητούν συμβουλή και λύση σε κάτι.. Γυμνός ο βασιλιά λοιπόν, ανίκανος να θωρακίσει τον εαυτό του και να διαχειριστεί το άγνωστο αν έχει άσχημη έκβαση..

Χθες βλέποντας του κυβερνώντες στις ειδήσεις να δηλώνονται ΑΘΕΟΙ πιστέψτε με ..δεν θύμωσα όπως ο άνδρας μου..απλά λύπη και οίκτο ένοιωσα για τους ίδιους χωρίς να τους κρίνω. Δέχομαι το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε ότι θέλει. 

Λυπάμαι όμως απέραντα  όποιους στερούνται το πλεονέκτημα της Ελπίδας που σε κάθε στιγμή της ζωής μας δίνει το φως που χρειαζόμαστε .Εγώ αυτό το φως το έχω..και θα το έχω πάντα μέσα μου. 

Θεωρείστε την ανάρτηση μου αυτή μία απλή κουβεντούλα σε φίλες, αν "πετάξω" ξανά ..θα με βρείτε ΕΔΩ..αν δεν τα καταφέρω..τότε η μόνιμη απουσία μου θέλω να μη λείψει σε κανένα..εσείς θα είστε πάντα στη καρδιά μου.

Αχτιδένια φιλάκια..