Πεθαίνει η ψυχή και τα αγγίγματα της;

Σκεφτήκατε ποτέ πόσο τυχεροί ήμαστε που μπορούμε να  ξυπνήσουμε και να πούμε σε κάποιο δίπλα μας αυτή τη λέξη;
Καλημέρα φίλοι μου , κι εγώ είμαι τυχερή που μπορώ να την λέω σε ένα σωρό ανθρώπους ..γνωστούς και άγνωστους.
Σηκώθηκα με μία ρομαντική διάθεση αφού αυτές οι μέρες είναι γεμάτες με αναμνήσεις για μένα.. Χθες ανάμεσα στις ώρες της δημιουργία μου στο εργαστήρι και όλα αυτά που γέμιζαν το μυαλό μου και με καλούσαν σε κύλισμα στο χρόνο πίσω..χθες λοιπόν έψαξα στο μπαουλάκι των αναμνήσεων μου που έχω κάπου στο ντουλάπι μου..
Φωτογραφίες προσωπικές κιτρινισμένες από το χρόνο, το σήμα μου από το προσκοπισμό, τα διπλώματα μου, κάποια βραβεία, το παράσημο του πατέρα μου  από το Στρατό. Λίγο πιο κάτω το Λεύκωμα μου από το σχολείο , το..τηλεγράφημα με τη πρόταση γάμου από τον άνδρα μου (!!!!!), λίγα ξηραμένα λουλούδια, το πρωτο παπουτσάκι της πρώτης κόρης μου, ένα σημείωμα του Δημήτρη μου με μία απλή φράση "σ'αγαπώ" που μου πέταξε από το παράθυρο του τρένου όταν έφευγε για το στρατιωτικό του,  Η καρφίτσα της μαμάς μου, το βιβλιαράκι με τις συνταγές της γιαγιάς μου,  η μικρή Βίβλος της θείας μου που τόσο αγαπούσα, ένα μενταγιόν με τις φωτογραφίες των γονιών μου....
Κάπου στο βάθος ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα του Λειβαδίτη , κάπου ένα χαρτάκι ξεχώριζε κάποιο..Δεν θυμάμαι γιατί μα..θα είχε νόημα για μένα...

Θάθελα να φωνάξω τ' όνομα σου, αγάπη, με όλη μου τη δύναμη
Να ' ακούσουν οι χτίστες από τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν' ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ' ακούσει η Άνοιξη και νάρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ' ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε με όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουν τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους
Να το φωνάξω δυνατά
που να μη ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στο κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει
Να το ακούσει ο χρόνια και να μην σ' αγγίξει Αγάπη μου, Ποτέ...

Έκλεισα το μπαουλάκι μου . δεν το κλείδωσα..θα έρθουν στιγμές που ίσως ακόμα προσθέσω κάτι..Το ρομαντισμός δεν θα αφήσω σε κανένα να μου τον αφαιρέσει. Η ψυχή δεν γερνάει, δεν φθείρεται αν δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι..Μόνο με ανησυχεί η σκέψη ότι ίσως κάποτε αν ανοιχθεί και κάποιος δει το περιεχόμενο του θα γελάσει..θα πει:.."αχ! αυτή η μαμά μου,ζούσε πάντα στο..όνειρο.!"
 Τι πειράζει..σημασία έχει όσα έζησα..σημασία έχει ότι με "άγγιξε" , όσα με σημάδεψαν και με έκανα αυτό που είμαι..

Καλημέρα φίλοι μου, καλημέρα με άπειρη αγάπη και πάντα..
Αχτιδένια φιλάκια!
,