Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες που σε σημαδεύουν..

Χθες έζησα μία εμπειρία ζωής φίλοι μου και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας. 
Πριν λίγες μέρες μου ζητήθηκε να κάνω μάθημα σε ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες, ένα παιδί που όταν το γνώρισα το απόγευμα είδα ότι ήταν χαρισματικό ίσως περισσότερο από πολλά άλλα παιδιά.
Έχω ξαναπεράσει μία τέτοια φάση τυχαία εκείνη τη φορά με ένα κοριτσάκι το καιρό που δίδασκα σε σχολείο .Ήταν τότε ένα παιδί στην εφηβεία  που οι λεύκες που είχε στο σώμα του εμφανείς το είχε μεταβάλει σε ένα εσωστρεφές και καταθλιπτικό παιδί περισσότερο από την απομόνωση που του επέβαλε το φιλικό του περιβάλλον στο σχολείο.. Πάλεψα μαζί του, το αγάπησα και με αγάπησε.
Εκείνο το παιδί "έφυγε" από τα χέρια μου αγνώριστο και με υπερηφάνεια το είδα να γίνεται ένα κορίτσι φυσιολογικό για την ηλικία της. Το μυστικό είναι πως θα προσεγγίσεις το παιδί και αμέσως μετά πως θα αλλάξεις τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω του και το τρόπο που το αντιμετωπίζουν.
Το χθεσινό κοριτσάκι είναι μία άλλη περίπτωση , το πρόβλημα του είναι και κινητικό και βέβαια η βοήθεια μου θα είναι προσφορά δωρεάν από μένα παρά την αντίθεση των γονιών του που όπως είδα τα μαθήματα αυτά θα ήταν από το βαθύ τους υστέρημα .
Η Τέχνη φίλοι μου, η ζωγραφική, κάνει θαύματα στη ψυχή του παιδιού ιδιαίτερα όταν έχεις την συνεργασία του.Έτσι χθες έκανα τη γνωριμία του που ήταν απλά μία γνωριμία και μία απόπειρα να "κάνουμε" το πρώτο βήμα μαζί. 
Πάντα είχα μία καλή σχέση με τα παιδιά ..ίσως γιατί τα αντιμετωπίζω με απέραντη υπομονή που την διαθέτω στο έπακρο .Τα πλησιάζω τρυφερά, συγχρόνως επιβλητικά μα και ..με χιούμορ. Τα παιδιά ανοίγονται τότε σαν λουλούδι στο χέρι σου  κι εσύ μένει να το..κρατήσεις ανοιγμένο και ζωντανό.
Το δυσάρεστο στην εικόνα αυτή ήταν..ένας καυγάς που άκουσα ακούσια βέβαια από τους γονείς στο σαλόνι όσο εμείς κάναμε τα πρώτα βήματα στη ζωγραφική. 
Οι δυσκολίες οι σημερινές φέρνουν τους ανθρώπους πλέον σε όρια και οι τριβές στα ζευγάρια ιδιαίτερα όταν έχουν στο σπίτι τους ένα τέτοιο πρόβλημα τα κάνει να..ξεχνούν αυτά που τους συνδέουν και βλέπουν μόνο αυτά που τους χωρίζουν ή ..που νομίζουν ότι τα χωρίζουν.
Δυνάμωσα τη φωνή μου, του τράβηξα τη προσοχή για να μην ακούει μα..οι "κεραίες" του έπιαναν τα πάντα και η προσπάθεια μου ήταν μάταιη.Τότε πιάσαμε τη συζήτηση και με πάγωσε η φράση του:
- " έτσι κάνουν..θα μαλώσουν και μετά θα φύγει ο μπαμπάς και θα κλαίει η μαμά..και το βράδυ θα είναι πάλι μαζί".
Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν, το πινέλο δεν λειτουργούσε στα δάχτυλα μου, έψαξα στη τσάντα μου το έκτακτο φάρμακο που έχω για τη Πάρκινσον όταν συγχύζομαι..
-Τι παίρνετε κυρία;
-Τίποτε γλυκιά μου, κάτι για το λαιμό..Αγαπάς τη ζωγραφική;
-Αγαπώ ότι με κάνει να μην ..ακούω να μην ακούω να μιλάνε για μένα..για το τι θα γίνω μετά..μετά..όταν πεθάνουν
Εκείνη τη στιγμή με ..μαχαίρωσε..σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω με αυτό το παιδί, η φθορά για μένα θα ήταν φοβερή..όμως..σχεδόν είχε την ηλικία της εγγονής μου..το αγκάλιασα και του είπα:
-Εγώ θα σου δείξω "μονοπάτια" γλυκιά μου να περπατήσεις μέσα από τα χρώματα , όλα αυτά που νιώθεις μπορείς να τα βγάλεις στο μπλοκ τώρα και μετά στο καμβά. 
Έμεινα μαζί του τι δίωρο και φεύγοντας είδα τη μητέρα του μόνη στο σαλόνι. Νέα βασανισμένη σίγουρα..με λαχτάρα για ζωή. Ήθελα να ρωτήσω ένα σωρό μα..σιώπησα.. Απλά την αγκάλιασα..η αγκαλιά πολλές φορές τα λέει όλα ..και έφυγα ματωμένη από μια μάχη που δεν ήταν δική μου μα και πού μόνο η θέα της με πλήγωσε.
Φεύγω στο κτήμα με τον άνδρα μου, δεν είπα την ιστορία ούτε σε αυτόν..ας είναι το μικρό μας μυστικό.
Αχτιδένια φιλάκια..