Θέλω να διαβάσετε αυτή την ανάρτηση!

Έστω και τη 2η μέρα εγώ σας εύχομαι καλό μήνα, εύκολο και χαρούμενο και πάντα γεμάτο χαμόγελα , αισιοδοξία που να ξεπηδάει από τη καλή μας διάθεση και την ελπίδα ότι..όλα θα πάνε καλά!
Σήμερα σπίτι να ξεκουραστώ..είπα να ξεκουραστώ;..Μόλις έβαλα σε σειρά να φτιάξω τα γεμιστά μου, να τηγανίσω ένα σωρό πιπέρια από το κτήμα , να βράσω κολοκυθάκια, να γεμίσω κολοκυθοανθούς και να καθαρίσω το ψυγείο!!
Όμως πάντα κάνω "στάσεις" σε όσα φτιάχνω και βέβαια ..εσείς οι φίλοι μου είστε η καλύτερη!
Λοιπόν ..ανοίγω το καναπέ..βγάζω καφεδάκι, γλυκιά μπουγάτσα που έφτιαξα χθες βράδυ και..θα σας πω για το φίλο και γείτονα μας στο κτήμα το Σταύρο που με όσα μας διηγήθηκε με έκαναν να προβληματιστώ για κάποιες "αδικίες" της ζωής . Κάποιοι άνθρωποι "μεγαλώνουν " από τα..4 τους χρόνια όταν κάποιοι άλλοι βιώνουν και χαίρονται τη παιδική τους ηλικία στα ..πούπουλα και στα ..ροζ συννεφάκια , ( μη με ..λοξοκοιτάτε..μέσα είμαι!).
Ήρθε ο γείτονας μας λοιπόν στο δικό μας κτήμα για κουβεντούλα και καφεδάκι όπως και άλλες φορές.Το κτήμα του είναι λίγα κτήματα πιο πάνω , η περιοχή έχει μοιραστεί από τη κοινότητα σε κτήματα 4 στρεμμάτων και δόθηκε άδεια δόμησης σε όλους ίση. Με τη γλυκιά του γυναίκα τη Λεμονιά και το γίγαντα Μολοσσό του σκύλο Τόλη είναι για μας μία ακόμη παρέα αφού έχουμε τη τύχη όλοι οι γείτονες που έχουμε γνωρίσει να είναι δοτικοί και φιλικοί όσο δεν λέγεται.
Ξέρετε πως γίνεται πάντα η αρχή μιας σημαντικής ιστορίας..Κουβέντα στη κουβέντα..από το ένα στο άλλο ..ανοίγει ένα βιβλίο αναμνήσεων και μαθαίνει πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις πως όλα όσα έζησες ήταν μία γλυκιά καραμέλα σε ροζ σελοφάν!
Ο άνδρας μου άνοιξε τη κουβέντα με το καπνό που φύτεψε κάποιος στο χωράφι πιο κάτω και εγώ για το σιτάρι και την αλωνιστική μηχανή που με εντυπωσίασε..τότε..
-Φίλε μου ,είπε ο Σταύρος, τι ξες εσύ για τα καπνά;..για σένα είναι τώρα ένα φυτό και πριν ένα πακέτο τσιγάρα από το περίπτερο. 
Ήμουν 4 χρόνων όταν μου έδινε σκουντιά η μάνα μου στις 4 το πρωί να σηκωθώ και να τους ακολουθήσω στο χωράφι..Φύτεψα μαζί τους, αργότερα "έσπασα"(όταν κόβουν τα φύλλα του και τα μαζεύουν) και μετά βοηθούσα στο "μπούρλιασμα"( όταν τα περνούν στις βέργες).
Για πρωινό τσάι και ελιές μαζί με ζυμωτό ψωμί της μάνας, σκουντουφλούσα από τη νύστα και πονούσαν τα δάχτυλα μου από τα κοψίματα της άκρης της βέργας..
 Όσο για σένα κούκλα μου ( έτσι με λέει ο ..καλόψυχος)..τι μηχανές θαυμάζεις τώρα και μου λες! Από τα 6 μου και μετά βοηθούσα στα χωράφια που βάλαμε σιτάρι. Με σήκωναν την ίδια ώρα πάντα, πριν πιάσουν οι ζέστες και ο ήλιος μας χτυπήσει. Με τα δρεπάνια κόβαμε τα σιτάρια τα κάναμε αγκαλιές και τα στοιβάζαμε σε θημωνιές. Η δική μου επιπλέον δουλειά ήταν να τους δίνω νερό από τη στάμνα που τη τυλίγουμε σε τσουβάλι βρεγμένο για να κρατηθεί το νερό δροσερό.
Όταν κάποια άδειαζε εγώ και ο φίλος και συμμαθητής μου Γιώργος κάναμε 1,5 χιλιόμετρο με τα πόδια , τη στάμνα στη πλάτη και μπροστά αντίβαρο το σχοινί με το κουβά..Τρέχαμε να προλάβουμε ..πηγαίναμε στο πηγάδι και ρίχναμε το κουβά, γεμίζαμε τις στάμνες τις φορτωνόμασταν και τρέχαμε πάλι για το χωράφι. Η ικανοποίηση μας , η "πληρωμή μας" ήταν όταν δίναμε το δροσερό νερό στις γυναίκες και μας έλεγε η μάνα: "Παλικάρι μου να ζήσεις σαν τα ψηλά βουνά και νάχεις τη δροσιά του και την ευχή μου!"
Από το χωράφι τρεχάτοι με το Γιώργο πηγαίναμε στο σχολείο, τα βιβλία στο "ντουρβά " της μάνας..όταν γυρίζαμε σπίτι ακόμη δεν είχαν γυρίσει και ψάχναμε τι να φάμε. Συνήθως η μάνα μαγείρευε όταν γύριζε μα εμείς πεινούσαμε και μόνο ζυμωτό ψωμί υπήρχε στο σπίτι, λάδι, αλάτι, σάλτσα για τη φέτα,ελιές.
-Τι θα φάμε Γιώργο; του έλεγα..
-Πάμε να φάμε Μούρες" ( μούρα από το δένδρο)
-Να κόψω και ψωμί μια φέτα, να πάρω και κρεμμύδι! Τρώγαμε στα γρήγορα και τρέχαμε για το χωράφι να βοηθήσουμε στο πότισμα των καπνών .
Μετά το διάβασμα ..το κάναμε γρήγορα το χειμώνα γιατί βράδιαζε νωρίς και με τη λάμπα δεν έβλεπες καλά..
-Λάμπα;..λάμπα τον ρώτησα..Τι μου λες; δεν είχατε ρεύμα;
-Κούκλα μου το ρεύμα ήρθε στο χωριό μας το 1968 σε λάμπα πρώτα του δρόμου και μαζευόμασταν από κάτω να παίξουμε λιγάκι μετά το διάβασμα να το χαρούμε.
-Πόσο χρονών είσαι Σταύρο αν επιτρέπεται η ερώτηση;
-Στα 60..μπήκα φίλοι μου..
Έμεινα με ανοιχτό το στόμα, κοίταξα το Δημήτρη μου ..ο φίλος μας τώρα έχει πρόβλημα στο πόδι του που το σέρνει και στο χέρι του που έχει αγκύλωση....Νεώτερος από μένα..
-Που γεννήθηκες; που έζησες όλα αυτά Σταύρο μου;
-Στα Λαγκαδίκια εδώ δίπλα!!!!! ( το κτήμα μας ανήκει στα Λαγκαδίκια)
-" Σού΄πα" για το αλώνισμα ; Με έστελναν με το ξάδελφο μου 16 χρόνων τότε εκείνος και 9 χρονος εγώ να μαζέψουμε το άχυρο που έβγαινε από το αλώνι. Ο πατέρας με το βόδι έκανε γύρους και ξεχώριζε το σιτάρι από το άχυρο. (Μου περιέγραψε πως "λαδώναν" το εργαλείο του αλωνίσματος με ..ακαθαρσίες ζώων για να ..γλιστράει..δεν θυμάμαι το όνομα του) .
 Μετά από μέρες ήταν η σειρά μας για δουλειά, είχαμε μία άμαξα με σύρμα γύρω γύρω κλεισμένη κι εγώ μέσα έτοιμος για το μεγάλο "αγώνα"..Ο ξάδελφος μου με τη τσουγκράνα μου πετούσε μέσα το άχυρο κι εγώ με τα πόδια μου το ποδοπατούσα για να μη πιάνει χώρο.. Μικρός κι αυτός ήθελε να "παίξει" να γελάσει μαζί μου. Έκανε ότι αστοχούσε και μου πετούσε το άχυρο επάνω μου στο κεφάλι. Έβαζα τα κλάματα εγώ γιατί το άχυρο κολλούσε στο ιδρωμένο μου σώμα, με "έτρωγε"και γέμιζα και μαμούδια που υπήρχαν επάνω του..
Το βράδυ η μάνα αναστέναζε και ετοίμαζε τη σκάφη να λουστούμε όλοι και μετά να πλύνει στη σκάφη τα ρούχα μας.
Ηρωίδες φίλοι μου οι γυναίκες τότε.. Εμείς ξυπνούσαμε από τι 4 όταν πηγαίναμε στο χωράφι ,εκείνη από τις 3! Ετοίμαζε τα πάντα και τα βράδια πάλι ετοίμαζε ..και δούλευε, και ζύμωνε μια φορά την εβδομάδα και έψηνε και φούρνιζε..
Αγόγγυστα η μάνα μας..σύζυγος στο πατέρα,εργάτρια στα χωράφια. Και το χειμώνα τη θυμάμαι δίπλα στο τζάκι να πλέκει "τσουράπια"  με το κουβάρι που είχε κάνει στη ρόκα από το μαλλί που κούρευε ο πατέρας από τα πρόβατα..Το έβαφε με φυτά σε χρώματα ξέρεις θα σου τα πω μία φορά..
Φίλοι μου αυτά είναι απειροελάχιστα από όσα μας διηγήθηκε..μακάρι να είχα ένα μαγνητόφωνο να τα γράψω..να τον ακούγατε..Μου έλεγε ορολογίες για εργαλεία του..τότε που ούτε καν τα ήξερα και βέβαια δεν μπόρεσα να συγκρατήσω..
- Και πως σπούδασες Σταύρο μου, πως μπόρεσες με τόσες δυσκολίες;
- Ε! αυτό θα σου το πω μια άλλη φορά φιληνάδα, σε άλλο καφεδάκι, πρέπει να πάω να ποτίσω τα φυτά... Να έρθετε εσείς στο δικό μας..να κάνει η Λεμονιά ουζάκι, να φωνάξουμε και τον Ιορδάνη απέναντι και τη Θωμαή να τα λέμε όλο το βράδυ !Έχουμε μπροστά μας χρόνια να τα λέμε! Γείτονες πάω..καλή μέρα να έχετε..σας έφαγα το πρωινό όλο!
Το βλέμμα μου τον ακολούθησε στο δύσκολο βηματισμό του,πίσω του έτρεχε ο Τόλης..ο σκύλος του! Η ψυχή μου τον  "αγκάλιασε"και η φαντασία μου τον έκανε το ..παιδάκι με τη στάμνα στη πλάτη να τρέχει για να δροσίσει τη μάνα του..
Έκανα ένα μέτρημα στις χρονολογίες, μία σύγκριση..
Εγώ στα 4 μου τότε πήγαινα σε ..ιδιωτικό νηπιαγωγείο στη Βαλαγιάννη, εκείνος σηκωνόταν για το χωράφι.. 
Εγώ φορούσα τα λουστρινένια παπουτσάκι μου με το βελούδινο κατακόκκινο φορεματάκι μου πλυμένα πάντα καθαρά και να μοσχοβολούν..
Εκείνος έτρωγε τσάι, ελιές και μούρα για φαγητό..
Εγώ..έχυνα κρυφά το γάλα στο νεροχύτη γιατί δεν το αγαπούσα.. Στα 13 του δούλευε κανονικά στα χωράφια  και πλυνόταν σε σκάφη..
Εγώ πήγαινα κι όλας στη Γαλλική Σχολή Καλαμαρί..με... σχολικό..και διαμαρτυρόμουν που με ξυπνούσαν από τις 7.30..
Υπάρχουν κάποια παιδιά στο κόσμο όλο που δεν έζησαν παιδική ηλικία, η σκέψη του με συντρόφεψε σε όλο το πρωινό μου στο κτήμα..και ένοιωσα ευτυχής που τον γνώρισα και που θα έχω να μάθω πολλά από αυτόν.
Φίλοι μου σας κούρασα ίσως..μα ήθελα να σας τα πω, να σας μεταδώσω έστω και ελάχιστα το θαυμασμό μου για αυτούς τους  " ανώνυμους" νικητές της ζωής.
Αχτιδένια φιλάκια!