Άνοιξαν οι ουρανοί στη πόλη μου..

Ατέλειωτη βροχή φίλοι μου όλη νύχτα..με νανούρισε  το τραγούδι της ,ο ήχος της επάνω σε κάθε τι που της έφερνε εμπόδιο..
Μέσα μου πάλευαν δύο επιθυμίες..χρειάζεται η βροχή στα σιτάρια μου είπε ο άνδρας μου..η υγρασία της με πονάει..είπα εγώ ..
Μικρή όταν οι γονείς μου έφευγαν για το Πανεπιστήμιο κι εγώ κούρνιαζα στην αγκαλιά της γιαγιάς μου περίμενα πάντα μία από τις ιστορίες της..

Ήταν μια φορά Γιωργίτσα μου μία μητέρα που είχε δύο κόρες..τις πάντρεψε με αυτούς που αγαπούσαν. Ο ένας κηπουρός φύτευε λαχανικά τα πουλούσε και ζούσε την οικογένεια του..., ο άλλος αγγειοπλάστης έπλαθε γλάστρες και στάμνες για τα σπιτικά.
Πήγαιναν οι κόρες στη μάναλίγο πριν πάει για πρόσφορο και κερί στην εκκλησιά.
-Μάνα ..έλεγε η μία παρακάλα το Θεό να βρέξει για να ποτιστούν τα φυτεύματα του άνδρα μου, να μεγαλώσουν, να τα πουλήσει και να φέρει χρήμα για το σπίτι να ταΐσουμε τα παιδιά ..
-Μάνα της έλεγε η άλλη..παρακάλα το Θεό  να βγάλει ήλιο δυνατό, να ζεστάνει για να στεγνώσουν τα κανάτια και οι γλάστρες καλά, να τις βάλει στο φούρνο και να ψηθούν ώστε να τα πουλήσει και να φέρει χρήμα στο σπίτι μας να ζήσουμε..
Η μάνα πήγαινε το πρόσφορο, άναβε το κερί και έλεγε στο Θεό:
-Θεέ μου ότι κάνεις καλά το κάνεις και σύμφωνα με τις δικές σου δίκαιες αποφάσεις..Μοίρασε τα πάντα όπως τα θέλεις και όπως πρέπει...

Καλή σας μέρα φίλοι μου και όπως πάντα..
Αχτιδένια φιλάκια!