Όταν η πικρία μένει στο στόμα και στη ψυχή..

Έχετε φάει ποτέ ένα γλυκό που το λαχταρούσατε και που μετά νιώσατε στον ουρανίσκο σας μία πικρία γιατί κάπου μέσα του βρέθηκε ένα πικρό κομματάκι που ακόμη και αν το βλέπατε δεν θα μπορούσατε να το αφαιρέσετε όσο και αν το επιθυμούσατε.
Οι φίλοι μας έφυγαν και βέβαια δεν μας έφθασαν οι ώρες που περάσαμε μαζί τους σε ατελείωτες αναμνήσεις από τα νεανικά μας χρόνια..γιατί δυστυχώς υπήρχε ένα ιατρικό θέμα γνωστό βέβαια μα που η ..έκταση του μας έκανε το βράδυ να μείνουμε  ο Δημήτρης κι εγώ σιωπηλοί στο κρεββάτι..χωρίς τις νυχτερινές συζητήσεις μας .
Τι μπορείς να πεις όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να διορθώσεις εκτός από τη συντροφιά σου και λέξεις υποστήριξης.
Χρόνια ατελείωτης φιλίας που η απόσταση δεν έκανε να χαθεί ούτε μία γραμμούλα από τη κλίμακα του 10 που την χαρακτηρίζει. 
Δύο παρέες γίναμε μέσα στο σπίτι, εγώ με τη φίλη μου κι ο άνδρας μου με τον "αδελφό " όπως τον λέει. Η κάθε μία έλεγε τα δικά της, αυτά που δύο γυναίκες λένε και οι άλλες που ενώνουν δύο άνδρες.
Ανοίξαμε το άλμπουμ..ξαναζήσαμε το..κάμπινγκ στη Θάσο  νέα ζευγάρια   με τα 4 κοριτσάκια μας μαζί τότε παρέα..Γελάσαμε με τη θύμηση από τις φάρσες του άνδρα μου..Το μπάνιο στη θάλασσα μέσα στη δυνατή βροχή..το μεθύσι του άνδρα μου από λίγο τσίπουρο αμάθητος τότε στα Ελληνικά ποτά..
Μας ενώνουν στιγμές από ελεύθερες ακόμη , μετά στη δουλειά , έπειτα στο γάμο..η ίδια φανουρόπιτα της μαμάς μου κομμένη στη μέση για τις δυο μας.
Νομίζετε ότι το αίμα ενώνει τους ανθρώπους;..εγώ πιστεύω ότι είναι όσα ζουν μαζί.
Πρώτη φορά φίλοι μου βρέθηκα μπροστά σε θέμα που το άκουγα μακρινό γιατί δεν χτύπησε ποτέ δική μου πόρτα. 
Μεταμόσχευση..αγωνία να μπεις στη λίστα, τη κούραση στο πρόσωπο και το σώμα μετά από αιμοκάθαρση.. Είδαμε μαζί τους τη γραφειοκρατία σε όλο της το μέγεθος και βεβαιωθήκαμε ακόμα μια φορά ότι ο άνθρωπος πλέον είναι ανίσχυρος και αβοήθητος από το κράτος . 
Στο Ιπποκράτειο ένα χάος..μία διάλυση, από γραφείο σε γραφείο, από υπάλληλο σε υπάλληλο, αδαείς όλοι τους.. αναίσθητοι στη κουρασμένη μορφή του φίλου μας από τα πήγαινε έλα..
Δεν είμαι καλά..δεν έχω κέφια..και αν μπορούσα να έδινα για το φίλο μας το δικό μου νεφρό ορκίζομαι ότι θα το έκανα χωρίς να ρωτήσω κανένα. Κάποτε , νεώτερη έδωσα μυελό σε άγνωστο..δεν θα έδινα νεφρό σε κάποιο που αγαπώ σαν αδελφό μου;
Σταματώ εδώ..είμαι τόσο επηρεασμένη και στεναχωρημένη που δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου ούτε εγώ ούτε ο Δημήτρης μου.
Οι φίλοι μας έφυγαν μα θα έρθουν πάλι για τη ..συνέχεια ..κι εγώ που είμαι αισιόδοξη από τη ..φύτρα μου σήμερα έχασα κι αυτή ακόμη τη δυνατότητα που με κάνει πάντα να λέω: ..κι αυτό θα περάσει..
Στης Ιωάννας μας το bistro περάσαμε μετά το υπόλοιπο πρωινό με μία ατμόσφαιρα χαρούμενη ..Είναι οι..ανάπαυλες που δίνει η ψυχή του ανθρώπου για να σε προστατέψει από εκείνο που θέλει να σε σκοτεινιάσει.
Κακή παρέα είμαι στο καναπέ σήμερα..μόνη στο σπίτι, προέτρεψα τον άνδρα μου να βγει σε άλλους φίλους  για να μη συζητάμε πάλι με στόμα και σκέψεις αυτό που μας στεναχώρησε τόσο. Έτσι άνοιξα τον υπολογιστή μου για να βρω τη πόρτα του μπλοκόσπιτου μου και να πω αυτά που δεν θέλω να πω αλλού.. Πάντα αυτό δεν έκανα μαζί σας; 
 Αχτιδένια φιλάκια..σε σας που αγαπώ.