Ένα..μήνυμα αγάπης για μένα...

Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που γράφω  μία ανάρτηση γεμάτη με τόση συγκίνηση  και συγκλονισμένη από την αγάπη που μπορούν να μου δώσουν "άγνωστοι" σε μία "άγνωστη" σαν κι εμένα.
Φίλοι μου αυτή τη φορά το ΔΩΡΟ μου ήταν μία ολόκληρη τάξη 1ης Δημοτικού από τα Χανιά Κρήτης που μου έβαλαν την αγάπη και τον ενθουσιασμό τους σε πακέτο και μου το πέρασαν μέσα από τη γραμμή του τηλεφώνου στη καρδιά μου.
Να ευχαριστήσω από ψυχής την υπέροχη δασκάλα τους που μου απέδειξε ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που κάνουν το επάγγελμα σκοπό ζωής και τα παιδιά ..παιδιά τους!
Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο ,ενώ είχα γράψει ήδη την πρωινή μου κουβεντούλα μαζί σας άνοιξα  νέα για να ακουμπήσω τα συναισθήματα που ένοιωθα επάνω στο πλήκτρα και να τα δω στη ψυχρή οθόνη να φωτίζουν τον υπολογιστή και να του δίνουν νέα διάσταση.
Μου μίλησε για τη μοναξιά των παιδιών..μου μίλησε για τις σκέψεις τους και τα μικρά τους παράπονα..
-Κυρία η μαμά και ο μπαμπάς μου λέγανε στις γιορτές όλο.."σκάσε"..
Σύμπτωση..σε ένα από τα κοριτσάκια που διδάσκω είπα στη μητέρα του να του αγοράσει ένα καβαλέτο μικρό φορητό.Με ρώτησε πότε να μου το φέρει και της είπα ότι θα ήταν για το σπίτι της, το παιδί της λάτρευε αυτό που έκανε μαζί μου..
- Α! όχι..όχι στο σπίτι..γι' αυτό τη φέρνω εδώ μαζί σας..στο σπίτι θα μου λερώνει...δεν θέλω χρώματα και νερά..
Μου το είπε μπροστά στη κόρη της κι εκείνο με κοίταξε και μου έγνευσε σουφρώνοντας τα χειλάκια του λες και μου επιβεβαίωνε τα λόγια της.
Η εκπαιδευτικός λοιπόν αυτή από τη Κρήτη ξεχείλιζε από αγάπη και ανοχή των πάντων για τα παιδιά της τάξης της..για όσα παιδιά πέρασαν από τα χέρια της!
Μου είπε με καμάρι  για την αλυσίδα φιλίας που κάνουν πριν βγουν από τη τάξη..ένας για όλους και όλοι για έναν..μου μίλησε για συναισθήματα, για αγάπη, για παιχνίδια και ζωγραφική..
Μου μίλησαν στο τηλέφωνο τα παιδάκια, μου τραγούδησαν παιδικό τραγούδι...και τα ένοιωσα γύρω μου να με αγκαλιάζουν και να παίζω μαζί τους σαν ένα μέρος της αλυσίδας αυτής..
Ένοιωσα τύψεις που χθες που κρατούσα τα δύο αγόρια εγγόνια μου και ζαλίστηκα από τις φωνές και τις αταξίες τους περίμενα με λαχτάρα να έρθει η μαμά τους κόρη μου να τα πάρει..
Ντροπή μου..έγινα φαίνεται μία γριά γρουσούζα που έχει την θολούρα της Πάρκινσον της σαν δικαιολογία που το μυαλό της  δεν ανέχεται πλέον πολλές πηγές ερεθισμάτων και φωνών και τα χάνει... 
Ντροπή μου..γιατί μουρμουράω για την ευλογία των φωνών αυτών όταν ξένοι άνθρωποι τις ίδιες φωνές τις δέχονται σαν πηγή χαράς.
Συγκλονισμένη φίλοι μου από την αγάπη που μου έδωσαν και άφωνη που αυτά που γράφω μπορούν να κάνουν ανθρώπους να με διαβάζουν καθημερινά, να περιμένουν τη κουβεντούλα μου και να με ..αγαπούν..εμένα..την άγνωστη.
Καλή μου φίλη..κρατώ το όνομα σου για μένα μόνο και σ' ευχαριστώ αρχικά για τον αγώνα σου να βρεις το τηλέφωνο μου και για τη χαρά και τη συγκίνηση που μου έδωσες.
Αχτιδένια φιλάκια..εκεί..στη λατρεμένη μου Κρήτη που τόσο αγαπώ.