Ας κοιτάξουμε γύρω μας..ξανά..προσεκτικά...

Νέα εβδομάδα, νέα σχέδια..νέα ημέρα.. Εγώ όμως σήμερα δεν θα σας διηγηθώ το πως πέρασα , απλά θα κάνω μία κουβεντούλα μαζί σας με κάτι που μέσα από αυτό το χώρο με άγγιξε και με έκανε να σκεφτώ ότι πρέπει να κάνουμε τα blogs μας  πιο..ανθρώπινα, πιο δεμένα από ένα απλό σχόλιο.

Διάβασα μία ανάρτηση..δεν θέλω να την ονομάσω , ίσως αυτό την κάνει να αισθανθεί ακόμη πιο πιεσμένη. Όμως πιστεύω ότι η "εικόνα" που είδα μέσα από τις λέξεις αντιπροσωπεύει αυτό που ίσως πολλές αισθανόμαστε μα επειδή η κάθε μία το δέχεται διαφορετικά,  το εκδηλώνει και διαφορετικά.
Δύσκολοι καιροί φίλοι μου από κάθε άποψη και αυτό επιδρά στο ψυχικό μας κόσμο. 
Ξάφνου αισθάνεσαι ότι είσαι "μόνος", τα όνειρα τα βλέπεις άπιαστα και όλος ο κόσμος γύρω σου ξένος και ψεύτικος.
Το νοιώθω, το καταλαβαίνω, το βλέπω καθημερινά σε άπειρες μορφές γιατί έστω και αν σας φανεί ίσως ψευτιά δέχομαι ένα σωρό μέιλ από άγνωστες φίλες που μου μιλούν για το, πρόβλημα τους ή απλά..μου μιλούν..μου εξομολογούνται χωρίς να περιμένουν κάτι απλά και μόνο ότι τις..ακούω.
 Επειδή ο καθένας κουβαλάει ένα σταυρό μικρό ή μεγάλο, ψυχικό ή υλικό , υποτιθέμενος λόγω πίεσης ή πραγματικός , θέλω να δείτε τα πράγματα από μία αισιόδοξη μεριά όσο κι αν σας φαίνεται δύσκολο. Θέλω να γίνετε αυτό που ήσασταν πριν από αυτό το..πόλεμο, γιατί ..πόλεμο έχουμε φίλοι μου και δεν τον ονοματίσαμε!
Μου έχουν συμβεί στη ζωή μου πολλά καλά μα πιστέψτε με και άπειρα κακά , απλά να θυμάστε ότι έστω και μία στιγμή ευτυχίας "βαραίνει " στη ζυγαριά πιο πολύ από τη δυστυχία. Γι' αυτό ίσως ξεπερνώ πιο σύντομα τα άσχημα και "καβαλώ" το ροζ συννεφάκι γιατί θέλω να πιστεύω και το πιστεύω ότι από κάθε άσχημο ξεπηδάει κάτι το πανέμορφο έστω και στο..χρόνο.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν γύρω μας με μάτια όχι τόσο αδιάφορα. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν κάτι περισσότερο από ένα απλό σχόλιο, που θέλουν να αισθανθούν ότι η αγάπη είναι αληθινή μαζί με τη φιλία. Πιστέψτε με ότι αν κάνετε προσπάθεια να "σηκώσετε" κάποια θα σας κάνει να ξεπεράσετε τα δικά σας δύσκολα.
Σκεφτείτε το και λίγο με ..τσατίλα.. Πέστε πεισματικά σε όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους που μας οδήγησαν σε τόσα προβλήματα ότι εμάς..μέσα μας..η ελπίδα και η λάμψη της , η αγάπη και ο αγώνας δεν θα σβήσει ποτέ. Δείξτε με όποιο τρόπο θέλετε το..νιάξιμο σας για τους γύρω.. Μην αφήνετε να σας απαλλοτριώσει,να σας αλλάξει, να σας κάνει παθητικά γονατισμένα άτομα.
Σήμερα κάθισα σπίτι και αποφάσισα να αλλάξω κάτι που η όλη κατάσταση μου είχε κάνει να δεχθώ γιατί μη ξεχνάτε ότι η κακή διάθεση απλώνεται και στην ανάγκη μας να εκφραστούμε όπως παλιά.. 
Σκέφτηκα ότι μπορώ να δώσω χαρά χωρίς να σκέφτομαι τα ..γραμματόσημα και το κόπο  με μία κάρτα, με ένα μικρό δικό μου εργάκι σε ένα σωρό φίλες απλά και μόνο για να τους πω...είμαι εδώ , κοντά σας, σας σκέπτομαι ακόμα και αν δεν σας επισκέπτομαι συχνά στα μπλοκόσπιτα σας και δεν γράφω σε όλες σχόλια. 
Μπήκα στο εργαστήρι μου το πρωί με τον εγγονό μου παρέα όταν έφυγε ο άνδρας μου για το κτήμα και βγήκα μόλις...τώρα..με το πιάτο μπροστά στον υπολογιστή μου να τρώω μαζί σας το μεσημεριανό μου γεύμα γιατί όταν θέλω να πω κάτι, όταν έχω πράγματα μέσα μου θέλω να τα μεταφέρω στους γύρω μου . 
Αν ήταν ο Δημήτρης δίπλα μου θα έλεγε ότι είμαι σαν τις γαλιάντρες που δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους.
Αρχίστε να γράφετε μηνύματα και κάρτες για τις γιορτές που έρχονται, φτιάξτε μικρά δωράκια για παιδάκια που ξέρετε έστω και από..μακριά. Μη ξεχνάτε ότι τα παιδιά χαίρονται με το παραμικρό!
Κάντε το ίδιο σε όποιο "μέγεθος" μπορείτε, σε όσες μπορείτε, όσο μπορείτε..μην αφήσετε τον εαυτό σας να αλλάξει..να χάσει το κυριότερο..την Ανθρωπιά του.
Σας κούρασα..το ξέρω..και ίσως μέσα σας στο τέλος αυτής της ανάρτησης με πείτε..γεροξεκουτιασμένη, όμως..δεν αναιρώ  οτιδήποτε και νοιώθω κι όλας ευτυχισμένη για ότι αποφάσισα να κάνω.
Αχτιδένια φιλάκια και ..είπαμε..κοιτάξτε γύρω σας..ίσως κάποιος σας χρειάζεται και δεν σας το λέει.