Υπάρχουν κάποιες μάνες..ξεχωριστές!

Καλή εβδομάδα να ευχηθώ φίλοι μου και να καθίσω στο ..καναπέ μου μαζί σας να σας πω μία ιστορία από τη γειτονιά μου. Θα μου πείτε..που την θυμήθηκες τώρα;..
Στη δική μου ηλικία πλέον αρχίζεις και παρατηρείς τα ίδια πράγματα που έβλεπες παλιά με..άλλο μάτι.. τα ψιλολογείς, τα "ψάχνεις". Σε συγκινούν ότι πριν έβλεπες φυσιολογικά και απλά με συμπάθεια..
Η ..κα Ουρανία (το όνομα βέβαια αλλαγμένο) ήταν ήδη στη γειτονιά μου όταν ήρθα το 1974 να αγοράσω το σπίτι για να μείνουμε με τον άνδρα μου και είχε ένα κοριτσάκι μωρό τότε.Το 1978 άνοιξα μαγαζί στη Κωνστ/πόλεως και μετά στο Συντριβάνι όμως τότε μου δόθηκε η πρώτη επαφή για χονδρική πώληση .Αυτό μου έδινε οικονομική ανεξαρτησία μα και πολλή δουλειά συνεχώς μα  με τα παιδιά ήταν δύσκολο να πηγαινοέρχομαι στο κέντρο.Το 1979 αγοράσαμε το μαγαζί κάτω από το σπίτι μας και πήραμε άδεια βιοτεχνίας σε έργα τέχνης και λαϊκή τέχνη.
Τότε "γνώρισα" τη γειτονιά.. Είμαι άτομο που πιάνω εύκολα κουβέντα ( γλώσσα δεν βάζω μέσα..) και σύντομα το εργαστήρι μου έγινε ένα πέρασμα για όλη σχεδόν τη γειτονιά για παρέα και σαν πελάτισσες. Μία φοβερή γειτονιά που με βοήθησε πολύ και στάθηκε δίπλα μου σε ότι χρειάστηκα.
 Είχα κι εκεί ..καναπέ φίλοι μου και φίλες που έχω μέχρι τώρα και μου παραπονιούνται που το έκλεισα. Η "Αχτιδούπολη" που άνοιξα τώρα δεν μπόρεσε να με κερδίσει..δεν ήταν η.."Αχτίδα" μου, γι αυτό δεν..πατάω!
Κάποια στιγμή λοιπόν μία πελάτισσα μου έδειξε τη κυρία Ουρανία που περνούσε από έξω και μου είπε με "συμπονετικό" ύφος:.."η καημένη.. έχει μεγάλο καημό..έχει το αγόρι της.. προβληματικό...μακριά από εμάς κορίτσι μου ..."
Ήταν κι όλας 1980-81 είχα κι εγώ 2 κοριτσάκια και η μικρή μου η Ιωάννα είχε την ηλικία του αγοριού αυτού. Η κα Ουρανία ερχότανε συχνά να ψωνίσει ή να παραγγείλει κάτι για δώρο.Με ανώτατη μόρφωση Πανεπιστημίου και αυτή και ο άνδρας της, σε καλή οικονομική κατάσταση πάντα "μετρημένη" τα λόγια .Διακριτική παρουσία, ανταλλάσσαμε τυπικές κουβέντες σε φιλικό πνεύμα πάντα.
 Κάποια λοιπόν μέρα γνώρισα το αγοράκι της..μία μέρα που θα την θυμάμαι πάντα ξέρετε... Είχα στο μαγαζί την Ιωάννα μόνο που σαν κι εμένα κι αυτή..γλώσσα δεν βάζει μέσα και φημιζόταν για τον αυθορμητισμό της σε αντίθεση με την Ειρήνη που πάντα ήταν σοβαρή και μιλούσε κατόπιν σκέψης. Μπήκε λοιπόν η κυρία με το καροτσάκι το παιδικό , τα δύο παιδιά στην ίδια ηλικία και ένοιωσα πανικό μήπως η Ιωάννα πει κάτι που θα πλήγωνε ή θα σύγχιζε τη κα Ουρανία. Προσπαθώντας να τραβήξω τη προσοχή της αλλού συγχρόνως μιλούσα στη μητέρα που διάλλεγε . Όμως θα ομολογήσω πως διακριτικά κοίταξα το παιδάκι.. ήταν ένα  "διαφορετικό" παιδί, με ενωμένα τα δάχτυλα των ατροφικών χεριών του, σχεδόν παραμορφωμένα..Ένοιωσα χάλια σε συνδυασμό με το φόβο μου για τη μικρή μου και τη..γλώσσα της..
Τότε την είδα να το πλησιάζει..δεν πρόλαβα..τον χάιδεψε στο κεφάλι..του έδωσε κάτι ..δεν θυμάμαι τι..μα κάτι δικό της..ήταν περίπου 3 ετών τότε και τα δύο.Τον ρώτησε πως τον λένε και χωρίς να περιμένει απάντηση του είπε το δικό της όνομα...Η κα Ουρανία δάκρυσε, με πλήρωσε χαμογέλασε πήρε το παιδί και έφυγε. Η Ιωάννα με κοίταξε και μου είπε:
- το καημένο το παιδάκι μαμά..δεν ήταν σαν κι εμένα..
Την αγκάλιασα ανακουφισμένη για τη συμπεριφορά της και περήφανη γι' αυτήν.
Την επόμενη μέρα η κα Ουρανία με επισκέφτηκε ,μου ζήτησε καφέ και κάθισε απέναντι μου όσο ζωγράφιζα.Μου άνοιξε τη καρδιά της και μου αποκάλυψε ότι το αγοράκι της ήταν ένα από τα θύματα της Θαλιδομίνης. Μου είπε πράγματα που έμειναν και θα μείνουν αναμεταξύ μας. 
Αργότερα του έκανε αλλεπάλληλες εγχειρήσεις στο εξωτερικό και μορφοποιήστε τα χέρια του σε δάχτυλα. Μεγάλωνε το αγοράκι , περνούσε από το μαγαζί πάντα με συνοδό και χάιδευε τις γατούλες που είχα, ανταλλάσσαμε κουβέντες μα όσο μεγάλωνε μεγάλωνε και το πρόβλημα. Ειδικά σχολεία, αμέτρητα προβλήματα και η μάνα..η κα Ουρανία βράχος δίπλα του..πάντα δίπλα του. 
Πως τα προλάβαινε.. πάντα αναρωτιόμουνα..δουλειά..η κόρη μεγάλωνε..Άλλο πρόβλημα..μεγάλο, ψυχολογικό..Το κορίτσι αρνιότανε να δεχθεί το πρόβλημα.. Εγώ πάντα θεατής μιας δραματικής ιστορία που χωρίς καν να θέλω την παρακολουθούσα αφού ήταν γύρω μου.
Τα χρόνια περνούσαν βασανιστηκα για εκείνη μάθαινα ,δεν μπορώ να σας πω τα προβλήματα..άπειρα..το κορίτσι έγινε αριστούχος πέρασε επίτηδες σε ξένο Πανεπιστήμιο και έφυγε στο εξωτερικό..εκεί παντρεύτηκε και έμεινε... 
Η μάνα εδώ..πήρε πρόωρη σύνταξη..όποια γυναίκα και να έπαιρνε έφευγε αμέσως. Έγινε επιθετικό, την χτυπούσε έμαθα..Θα πω μάλιστα ότι μία φορά που πήγαινα στο φωτοτυπικό βγαίνοντας κόντεψε να με..σκοτώσει με το αμάξι του πατέρα του αρπάζοντας το τιμόνι και πέφτοντας επάνω μου.  Ευτυχώς..7ψυχη η Αχτιδούλα..δεν το έκανα θέμα καν, δήλωσα ότι δεν πρόσεχα εγώ..ότι οδηγούσε ο πατέρας..
Εδώ θα πείτε..που τα ξέθαψες όλα αυτά τώρα...
Χθες λοιπόν απλώνοντας ρούχα στο δρομάκι κάτω από το μπαλκόνι μας είδα το αμάξι τους να σταματάει..Είχα καιρό να δω τη κα Ουρανία αφού σπάνια κατεβαίνω πια χωρίς προορισμό και χωρίς να μπαίνω αμέσως σε αμάξι.Τα μαλλιά της άσπρισαν , το πρόσωπο σκαμμένο φανερά από προβλήματα...στήριζε το γιο της που είναι διπλάσιος από εκείνη σε σωματική κατασκευή πλέον . Προσπαθούσε να τον κουμαντάρει , τον παρακαλούσε, τον μάλωνε, τον μιλούσε τρυφερά..μετά με φοβέρα..
Πάλευε η ηρωίδα μάνα..έμεινα με το ρούχο στο χέρι και τη ματιά μου επάνω τους..Κόμπος στο λαιμό..και τότε γύρισε τη ματιά της και με κοίταξε για αρκετό χρόνο..και..μίλησε η σιωπή..γιατί ..μιλάει και η σιωπή φίλοι μου!
Υπάρχουν κάποιες μάνες εκλεκτές, μοναδικές που τους πρέπουν δόξες και τιμές...Μάνες που σε κάνουν να σκέπτεσαι ότι όσα και αν αντιμετωπίζεις από τα παιδιά σου δεν σου αξίζει ο τίτλος όπως αξίζει σ' αυτήν.. Κι εκείνο που με θλίβει είναι γιατί από παλιές κουβέντες μας ξέρω ότι ο τρόμος της ήταν μη πάθει κάτι και αφήσει το παιδί της μόνο...
Σας στεναχώρησα..δεν σας συνηθίζω σε τέτοια..μα αν και σήμερα πέρασα μία όμορφη μέρα με ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν ..μέσα μου κουβαλούσα όλη μέρα τη..ματιά της σιωπής της καλής μου γειτόνισσας κας Ουρανίας.
Πριν να κοιμάστε φίλοι μου να κάνετε το σταυρό σας για δύο λόγους..πρώτον για όσα έχετε..και δεύτερο για όσα προσεύχεστε να έχουν οι άλλοι..
Αχτιδένια φιλάκια...