Παλιά..τώρα ..πάντα...θα είστε αυτό που γεννηθήκατε...

Τέτοιες μέρες όταν κι εγώ ήμουν στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια η γιορτή ήταν τόσο διαφορετική πιστέψτε με. 
Από μέρες πριν με τις μπλε ποδιές και τα λευκά μας γιακαδάκια κάναμε τη πρόβα της παρέλασης κρατώντας στα χεράκια μας την μικρή υφασματένια σημαία ( το πλαστικό ήταν δυσεύρετο τότε)!
Κι εμείς..περήφανα..κάναμε το γύρω της αυλής του σχολείου μου στη Προξένου Κορομηλά και ελπίζαμε ότι κάποια θα είναι στο μπαλκόνι να μας θαυμάσει αφού με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας τραγουδούσαμε περήφανα:

Περήφανοι για τη πατρίδα μας, για την ιστορία μας που φτιάχτηκε από τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους και όχι από τους ισχυρούς προύχοντες..
Δεν φταίει η πατρίδα μας παιδιά μου για όσα υποφέρουμε, φταίνε οι άνθρωποι που την υπηρέτησαν και τους δώσαμε τη δύναμη να το κάνουν ξεχνώντας σύντομα την έννοια της λέξης υπηρετώ.
Έχω χίλια παράπονα από το κράτος μου όμως απευθύνονται σε αυτούς και όχι στην Ελλάδα μου, στη πατρίδα μου!
Ελλάδα είναι η πατρίδα, Κράτος είναι όλοι αυτοί που μας πρόδωσαν μέχρι τώρα !
Τέτοιες μέρες στη μνήμη μου έρχεται το κοριτσάκι με τις πλεξούδες και τους άσπρους φιόγκους σχεδόν πάντα τελευταίο στη παρέλαση (λόγω ύψους) μα ..περήφανο και με ζωηρό βηματισμό που μέσα του πλημμύριζε ο ήχος του τραγουδιού: 

             Δεν θα την πάρουνε ποτέ τη Γη 
                 των Μακεδόνων ....
                 Τη Γη μας την Ελληνική....

Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου.. πετάξτε τη πέτρα του αναθέματος στους προδότες..μα κρατήστε μέσα σας την Ελλάδα γιατί...θέλετε δεν θέλετε..είστε Έλληνες και θα το νοιώσετε μόνον όταν σαν απειλήσουν αυτή τη λέξη!