Δεν θα τους περάσει..καλημερα σε όλους!

Τι μας έχουν κάνει βρε παιδιά!! Θέλω να ξεκινήσω την ημέρα μου με χαμόγελο και καλή διάθεση και μία πλατιά καλημέρα γιατί εγώ εύκολα δεν γονατίζω ούτε χάνω τη διάθεση μου ακόμα και στα δύσκολα..
Ξυπνάς το πρωί , ετοιμάζεις πρωινά..( φιλοξενώ είπαμε..), παίρνεις το καφεδάκι σου στο χέρι , βγαίνεις στο μπαλκόνι να δεις το καιρό και η Φθινοπωρινή πια κληματαριά σου λέει κι αυτή τη καλημέρα της. Όλα καλά λες..καλημέρα σε όλους..και..κάποιος ανοίγει τη τηλεόραση....
Τότε θυμάσαι τα πάντα..τις υποχρεώσεις σου, τα πρέπει, τα όσα άκουσες χθες, τα όσα διάβασες σε κάποια εφημερίδα... Ένα παιδάκι σκοτώθηκε αφού βασανίστηκε κτηνωδώς, κάποιος κλαίει στην TV γιατί ζει σε..τροχόσπιτο, μία φίλη έχει άρρωστο το κοριτσάκι της και οι γιατροί αναρωτιούνται τι έχει.., μία άλλη μεταφέρεται σε άλλη πόλη χωρίς να σκέπτονται την οικογένεια που αφήνει πίσω της...ένα νέο άτομο σκοτώθηκε σε μία καφετέρια ...Ξέρω ένα σωρό σπίτια φιλικά που το καθένα έχει το δικό του σοβαρό πρόβλημα.
Τι μας κάνουν βρε παιδιά...και γιατί μας το κάνουν...Όχι δεν σας τα λέω για να μελανχολήσετε, κι εγώ ακόμη προσπαθώ να τα διώξω έστω και λίγο από το μυαλό μου μα η λογική μου λέει ότι βάζω το κεφάλι στην άμμο σαν κάποιο γνωστό πουλί!
Χθες το πρωί πήγα στο κτήμα με το Δημήτρη μου για λίγο ( το μεσημέρι είχαμε να πάρουμε το μικρό από το σχολείο) και το μάτι μου αφέθηκε να ταξιδεύει στο..άπειρο της εξοχής. Σκέφτηκα πόσα λίγα χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος..και συγχρόνως σκέφτηκα πόσα ελάχιστα είναι ικανά να του στερήσουν αυτή την αίσθηση!
Ο Δημήτρης μου χαίρεται το κάθε φυτό του που μεγαλώνει και μαθαίνει από το μεγάλωμα τους!

 Εγώ στη πολυθρόνα μου στο κιόσκι με τη Κλώντη στα πόδια μου κοιτάζω τη βερικοκιά μπροστά μου μετρώντας πόσα πουλάκια κάθισαν επάνω της..ένα..δύο...τρία...έπαψα να μετρώ.. Ο άνδρας μου πλησίασε και μου έβαλε στη χούφτα πλυμένες φραουλίτσες φθινοπωρινές..

Ένα βιβλίο στο χέρι..και ένα ταξίδι των ματιών κάθε τόσο ολόγυρα..Α! ξέχασα..θα μας το φορολογήσουν κι αυτό..τίποτε δεν μας ανήκει!
Όχιιιι! δεν μελαγχολώ..απλά σας τα λέω..σκέψεις..σκέψεις που δεν μπορείς να σταματήσεις..αυτό μας έκαναν κι αυτό δεν τους συγχωρώ.
Το απόγευμα οι φίλες μου σπίτι, η Μαρία σε λίγες μέρες επιστρέφει στη Γερμανία, η Μαιρούλα μας κάνει παρέα..όλα ξεχνιούνται με καλές φίλες. Η αγαπημένη μου Ιουλία από τη Κρήτη μου έστειλε τα υπέροχα κουλουράκια της και φραγκόσυκα για τον άνδρα μου...όλα ξεχνιούνται όταν έχεις καλούς φίλους παιδιά..ΑΥΤΟ δεν μπορούν να μας το στερήσουν..να το θυμάστε.
Εδώ στο .μπλοκοχωριό μας  τα σβήνω όλα, σκέπτομαι τη παρέα μας..η εκδήλωση της ΛΑΜΨΗΣ πλησιάζει..Κυριακή πάω Νευροκόπι και θα φέρω την Άννα μαζί μου..Όλες φίλες μου έχουμε κάποιο πρόβλημα..μα όλα ξεχνιούνται όταν μαζί, ενωμένες κάνουμε κάτι..για κάποιους άλλους σε χειρότερη μοίρα από εμάς..
Αυτό ..δεν θα μας το στερήσουν που να χτυπούν το ..κ...ο τους κάτω οι άχρηστοι που τους ακούω να μαλλιοτραβιούνται και να αλληλοκατηγορούνται σαν τα κοκόρια στην Αρένα ( τι μου φταίνε τα κοκόρια; που το σκέφτηκα αυτό;)
Τα είπα και ξεθύμανα..ο καφές μου κρύωσε δίπλα στον υπολογιστή..όλοι φεύγουν σήμερα ο καθένας για κάπου..Εγώ εδώ..γιαγιά..έρχονται τα εγγόνια μου..απεργία.. Μα θα περάσω μια χαρά έστω και αν τσιρίζω κάθε τόσο! Έχω να φτιάξω πράγματα, έχω να ζωγραφίσω για φίλη, έχω να μαγειρέψω ρεβίθια, να πω ιστορίες στο μικρό, να παίξω παιχνίδια στον υπολογιστή μαζί τους..Σας ζάλισα..φεύγω..μα πάντα ..
ΑΧΤΙΔΕΝΙΑ ΦΙΛΑΚΙΑ...