Αναμνήσεις και εικόνες..μέρες κατάνυξης..

Μπαίνουμε σήμερα στο τελικό τριήμερο της Μ.Εβδομάδος και πρέπει να πω ότι τίποτε δεν μου θυμίζει τις παλιές καλές μέρες των παιδικών μου χρόνων.. Δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός που κύλησε, οι εποχές που άλλαξαν , τα προβλήματα που απασχολούν πλέον το κόσμο ή εμείς οι ίδιοι και οι προτεραιότητες που βάζουμε στη ζωή και στη καθημερινότητα μας.
Μη νομίζετε ότι βγάζω έξω τον εαυτό μου γιατί κάποιες τύψεις τις έχω που δεν είμαι η καλή Χριστιανή που πήγαινε κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδος στη λειτουργία και προετοίμαζε όλη την  οικογένεια για τη νύχτα της Ανάστασης σαν ένα γεγονός.. 
Βλέπετε όταν κάποτε ζούσαν οι γονείς μου, οι θείες και οι θείοι μου το βράδυ της Ανάστασης ήταν μεγάλη προετοιμασία για όλους..
Νέοι εμείς τότε με τον άνδρα μου τρέχαμε ανάμεσα στη δουλειά με τις υποχρεώσεις της Χονδρικής Πώλησης που είχαμε , τα κορίτσια μας και τις απαιτήσεις του Πάσχα. Επί χρόνια ( σχεδόν 12 αν υπολογίζω καλά ) στολίζαμε τον επιτάφιο της Αγ. Βαρβάρας ξενυχτώντας από το βράδυ της Μ.Πέμπτης  ξημέρωμα Μ.Παρασκευής μετά από τη κούραση της δουλειάς του εργαστηρίου μας. Όταν τελειώναμε κατά τις 4 τα ξημερώματα γυρίζαμε σπίτι με την ικανοποίηση του αποτελέσματος και την ευχή του συχωρεμένου πια προσφάτως Πάτερ Παντελεήμονος για να ξυπνήσουμε πάλι νωρίς να πάμε να πάρουμε τα κορίτσια από τη μητέρα μου και να ..συνεχίσουμε τις παραγγελίες στο μαγαζί..
 Παρόλο αυτά δεν νοιώθαμε κούραση πιστέψτε με, εγώ όλη τη νύχτα ανεβασμένη στη σκαλωσιά να στολίζω με άνθη το τρούλο και ο Δημήτρης με τα χέρια μαυρισμένα από το σύρμα που έδενε τα δύσκολα σημεία που ήθελα ( πατούσαμε και ένα καυγαδάκι για το στολισμό και τα χρώματα των λουλουδιών στα σημεία ) ! 
Φτάναμε στην βραδιά της Ανάστασης με ένα τεράστιο τραπέζι στο σπίτι μας μαγειρεύοντας και οι δύο...καλεσμένοι γονείς, συγγενείς μέχρι και οι νονοί των παιδιών μας..Όλα αυτά έχουν γίνει ένα κουτί γεμάτο παλιές φωτογραφίες και οι άνθρωποι στο τραπέζι είναι πια ελάχιστοι .. Οι προτεραιότητες άλλαξαν πια μαζί με τις εποχές..το μόνο που μένει ευτυχώς είναι η Αγάπη και η Πίστη μέσα μας μαζί με τις ευχές για την επόμενη Ανάσταση.
Σήμερα μπροστά στο μαγαζί μου έγινα μάρτυρας ενός..τρικούβερτου καυγά με δύο αμάξια για χαζό πιστέψτε με λόγο και άκουγα με ανοιχτό το στόμα τις βρισιές που έλεγε ο ένας στον άλλο..ήθελα να βγω να του πω κι εγώ κάτι μα ..μα..νομίζω ότι θα με βρίζανε και οι δύο με κοινό μέτωπο!!!
Για ξεκούραση είπα να γράψω κάτι σε σας..να πω όσα γεμίζουν το μυαλό και τη καρδιά μου αυτές τις μέρες.. να εξαλείψω τις τύψεις μου γιατί κουράζομαι εύκολα πια και το ..πιπιλώ κι αυτό σαν δικαιολογία πια να κάνω τα καθήκοντα μου σαν Χριστιανή. Όμως όταν σκέπτομαι εμένα με τα δύο εγγόνια ( τα αγόρια) στην εκκλησία να λέω το..μη..και μη.....μου περνά η όρεξη , ανάβω το καντήλι μου κάνω το σταυρό μου και ζητώ συγχώρεση .
Κλείνοντας το μονόλογο μου..κλείνω τα μάτια ..και πάω χρόνια πριν..πολλά πολλά χρόνια.. Η μυρωδιά του τσουρεκιού της γιαγιάς μου, η κλειστή πόρτα του σαλονιού και η κλεφτή ματιά μου μέσα του..Το βελούδινο φορεματάκι μου στη κρεμάστρα, τα λουστρινένια παπουτσάκια μου με καινούργιες καλτσούλες κεντητές ροκοκό, ο βελούδινος κόκορας που μέσα του έκρυβε σοκολατένιες μαργαρίτες, η λαμπάδα μου με το κόκκινο φιόγκο και το λουλούδι. 
Δίπλα στα τσουρέκια η πιατέλα με τα κόκκινα αυγά, με ξυπνούσε η γιαγιά μου το πρωί γυρίζοντας ένα αυγό κόκκινο τρεις κύκλους στο πρόσωπο μου..
- Ήρθε ήρθε η Πασχαλιά με τα κόκκινα τ' αυγά να μας φέρει δώρα ..ξύπνα Γιωργίτσα να πάμε στην εκκλησία να κοινωνήσεις..ξύπνα γιαβρί μου..
Αχτιδένια φιλάκια..ας φύγω με αυτή την εικόνα..είναι από τις στιγμές που ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό...