τι μου θυμίζει αυτός ο καιρός...τι μου θυμίζει...

Να σας βάλω και λίγο από το μαγαζί της κόρης μου που πάει μια χαρά για αρχή και που πολλές από εσας τιμήσατε και ευχαριστώ.

Από μία βροχερή και συννεφιασμένη Θεσσαλονίκη..που μου θυμίζει ό,τι κάποτε εγκατέλειψα..καλά λένε ότι όλα εδώ τα..πληρώνεις τελικά ! 
Πριν πολλά πολλά χρόνια μου θυμίζει αυτή η εποχή ..όταν έφυγα κυνηγώντας το όνειρο του έρωτα στην αγκαλιά του καλού μου στο Βέλγιο όπου ζούσε ..όταν εγκατέλειψα μία ηλιόλουστη πατρίδα για χάρη του και βρέθηκα σε μία άλλη, βροχερή κάθε απόγευμα..μα κάθε απόγευμα..
Ένα ψιλοβρόχι , μία πάχνη σαν κι αυτή..μία συννεφιά..ένα ψυχοπλάκωμα..άνθρωποι που πηγαινοέρχονταν σκυθρωποί στις δουλειές τους χωρίς καν να λένε καλημέρα. Με κοίταξαν σαν...ψυχοπαθή όταν είπα "καλημέρα"στη γειτόνισσα, όταν χαμογέλασα και είπα το ίδιο στο μανάβη που τόλμησα να ζητήσω ένα ολόκληρο κιλό ντομάτες!!!
Ένας Δημήτρης που έκανε τα πάντα για να νοιώθω  όμορφα, που μου κατέβαζε τον ουρανό με τ' άστρα..μα δεν μπορούσε να μου δώσει τον ήλιο της πατρίδας μου και το φως της παραλίας  της πόλης μου..
Ένας τέτοιος καιρός με έδιωξε από εκείνο το μέρος..υπάρχουν λουλούδια που δεν ανθίζουν σε όλα τα μέρη.. που μαραίνονται χωρίς να μπορούν στρέψουν κάποια στιγμή το κεφάλι τους στο φως..
Ε! αυτός ο καιρός μου ήρθε τώρα πίσω..εκδικητικός και μνησίκακος μαζί μου...μου το κράταγε φαίνεται μανιάτικο στο γέρμα μου...τώρα και που το σώμα μου εκτός από τη ψυχή μου ζητάει τον ήλιο..
Πάντως..σήμερα νομίζω..τολμώ να πω ότι η ίωση πήρε τη βαλίτσα της και έφυγε από το σπίτι και το κρεβάτι μου! Ο Δημήτρης μου έφερε ένα μπουκέτο πασχαλιές που είναι το αγαπημένο μου λουλούδι και μύρισα το άρωμα τους..οπότε..δεν το πίστευα..μυρίζω..δεν έχω συνάχι..πάει το κουτί με τα χαρτομάντιλα!!!
Το πρωί πήγα στη ΔΕΗ για μια δουλειά της κόρης μου και βρέθηκα σε ένα θέαμα ουράς που έμεινα με ανοιχτό το στόμα..αφού περίμενα πάνω από 3/4 μου είπε κάποιος ότι άδικα περίμενα στην ουρά γιατί δεν ήταν να πληρώσω..οπότε πήγα στο ανάλογο γραφείο. Το τι άκουσα από το κόσμο δίπλα μου όσο περίμενα , τα παράπονα, τα προβλήματα τους με το χαράτσι,όλοι σαν να ήταν φίλοι μεταξύ τους μιλούσαν και έλεγαν το καημό τους..ψυχοπλακώθηκα! Τελικά δεν έκανα και τη δουλειά που με έστειλαν γιατί έπρεπε λέει να έχω και το συμβόλαιο του καταστήματος .
Γυρίσαμε σπίτι και ο καθένας βρήκε κάτι να απασχοληθεί, εγώ είχα ένα σωρό να κάνω και ο καλός μου ..Σαμαρείτης βοήθησε το διπλανό ζευγάρι να φτιάξουν το παιδικό δωμάτιο με το 1/3 των χρημάτων από ότι τους ζήτησαν.. 
Πήγαν και πήραν με τον άνδρα της τα υλικά που τους είπε και με τα εργαλεία του τους το έφτιαξε το γραφείο και τη βιβλιοθήκη σε χρόνο ρεκόρ.
 Βέβαια ακόμα δίπλα είναι και φτιάχνουν μα κι εγώ είμαι ήσυχη και μέχρι να στεγνώσει η δουλειά που έφτιαξα μέσα στο εργαστήρι είπα να πιω το καφεδάκι μου το απογευματινό μαζί σας.. στο καναπέ μου..να τα πω μαζί σας..
Δεν σας δείχνω τι φτιάχνω γιατί..έχω σκοπό να σας τα δείξω μαζεμένα..σε νέο χώρο που ετοιμάζω..βλέπετε..δεν σταματώ..δεν είναι στο ..αίμα μου που κυλά να σταματώ στο περιθώριο..
Αχτιδένια φιλάκια..μάθατε κάτι για το καιρό;....λέτε να σιάξει..λίγο φως στον ορίζοντα;...λιγουλάκι...