18η μέρα..με το ζόρι κρατιέμαι..

Είμαι ξύπνια από τις 5....Ξέρετε..εκείνες τις στιγμές που ξυπνάς από ένα τυχαίο θόρυβο και μετά το μυαλό σου γεμίζει από σκέψεις από όσα δεν έκανες, από όσα θα ήθελες να κάνεις, τα όσα θα διόρθωνες αν ήσουν σε άλλο μέρος.. Τότε τα μάτια σου στυλώνονται στο φως της λεωφόρου,  το αυτί σου προσπαθεί να διακρίνει το παραμικρό ήχο του αέρα έξω από το παράθυρο σου. 
Κάθισα κουρνιασμένη στο κρεβάτι μου χωρίς να προσπαθώ πια μάταια να κοιμηθώ..Κρίμα που από το παράθυρο μου βλέπω μόνο τη Δύση..θα ήθελα να δω την Ανατολή σήμερα..να δω εκείνο το ελπιδοφόρο άνοιγμα των χρωμάτων..Αχτιδούλες σαν κι εμένα..μικρές μα ..αισιόδοξες..
Ποτέ δεν αφήνω τη μελαγχολία να τρυπώσει μέσα μου..της κλείνω κατάφατσα τη πόρτα..δεν θέλω να έχει θέση στη ψυχή και τη ζωή μου και όταν νοιώθω κάποιο παραπονιάρικο δάκρυ να σιγοκυλά το σκουπίζω και σκέπτομαι κάτι το όμορφο..
Σηκώθηκα που λέτε κατά τις 7 και κούτσα κούτσα πήγα  και έκανα ένα ζεστό μπάνιο μόνη μου..με ξύπνησε, με έκανε να αισθανθώ ωραία.. κρεμούλα..κολονίτσα.. φόρμα.. Η πόρτα ανοίγει..πρώτα η πίεση, σφυγμοί, θερμόμετρο..μετά η καθαρίστρια..μετά οι ενεσούλες.. ΚΑΛΗΜΕΡΑ κορίτσια!!!!

Πριν λίγο γύρισα από τη φυσιοθεραπεία..ασκήσεις, μπάλα, λάστιχα.... ανέβηκα επιτέλους σε μεγάλα σκαλιά.. μετά ποδήλατο για 15 λεπτά... Με προβληματίζουν  τα σκαλοπάτια....Είπα στον Αργύρη τους φόβους μου για το πώς θα μπορέσω να ανέβω τα ..8 σκαλοπάτια της πολυκατοικίας μας..πως θα στηριχτώ σε μπαστούνι.. ποιο πόδι θα πιέσω αφού ακόμα δεν μου επιτρέπουν ( και δεν μπορώ) να πατήσω πλήρως το αριστερό.. Μου είπε με χαμόγελο ότι θα μου δείξει τα πάντα, ότι θα δοκιμάσουμε όλα τα κόλπα και ότι θα βγω από εδώ περπατώντας έστω και με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού για πολύ λίγο.. Δεν ξέρω αν μου το λέει για να μου δώσει θάρρος..μα τα καταφέρνει πάντα να με κάνει να αισθάνομαι όμορφα..τον ευχαριστώ γι' αυτό.
Αχτιδένια φιλάκια..μία ακόμα μέρα πάει..