Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Ανάμνηση μιας παγωμένης νύχτας..πριν σχεδόν 50 χρόνια..

Κάτι τέτοιες κρύες βραδιές..που χουχουλιάζεις μπροστά  στο...καλοριφέρ δυστυχώς..κάποια σαν κι εμένα δεν μπορεί να μη σκεφτεί εικόνες παλιές ψάχνοντας μέσα στη μνήμη της μία μία τις χειμωνιάτικες αναμνήσεις.. ήμουν περίπου 8 χρόνων..η μητέρα μου νεαρή γιατρός έκανε το δεύτερο χρόνο της καριέρας της στο Σανατόριο Θεσσαλονίκης το σημερινό Παπανικολάου.
Σας το έχω ξαναπεί ότι έχω περάσει πολλές φορές μαζί της εφημερίες σε αυτό το νοσοκομείο..με είχαν σαν το.. παιχνιδάκι τους και ίσως το γεγονός ότι βρέθηκα από πολλή μικρή σε τέτοιο περιβάλλον έχω πολλή γερά πνευμόνια.. κάτι σαν ανοσία όπως μου είπε κάποτε ένα γιατρός. Είχα βέβαια σχεδόν πάντα μία νοσοκόμα που με είπε από πίσω όμως οι ασθενείς μου έφερναν ένα σωρό δωράκια..Πεταλούδες..σκαθιά ( πουλί) σε κλουβάκια, με μάθαιναν διάφορες τεχνικές από εργασίες που κάνανε και πουλούσαν για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι..
Δεν φοβήθηκα ποτέ, ούτε η μητέρα μου ήταν υπερπροστατευτική απλά μου έλεγε πως να προσέχω και τι να αποφεύγω μαζί τους. Όταν λοιπόν περνούσα μαζί της κάποιες βραδιές που εφημέρευε και κοιμόμουνα στο δωμάτιο της θυμάμαι σαν όνειρο χειμωνιάτικες χιονισμένες νύχτες που την ξυπνούσανε για να πάει να δει κάποιο άρρωστο ..
Το τότε Σανατόριο είχε κλινικές ( κτίρια) απομακρυσμένα το ένα από το άλλο. Την έβλεπα με ..δέος και θαυμασμό ..να βάζει τη μπλε σκούρα μακριά μπέρτα της γιατρού να μου λέει να μη το ..κουνήσω και να βγαίνει μέσα στη νύχτα.
Εγώ..πήγαινα στο παράθυρο και έβλεπα τη φιγούρα της να παίρνει το δρομάκι για το άλλο  κτίριο και δίπλα της ο..Αράπης ..ένα τεράστιο σκυλί μαύρο που ήταν ο συνοδός των γιατρών μέσα στη νύχτα να μπερδεύεται στα πόδια της κι εκείνη να το χαϊδεύει στο κεφάλι ενώ συγχρόνως έσφιγγε τη κάπα της να σκεπαστεί από το κρύο ..παγωμένο αγέρα του χιονιά...
Ήταν κάτι φοβεροί χειμώνες φίλοι μου...το Νοσοκομείο στο Ασβεστοχώρι..μετά το Χορτιάτη..τα δρομάκια στενά τότε, τα σπίτια αραιά και παλιά με σκεπές γεμάτες σταλακτίτες από το παγωμένο νερό που έσταζε...



Ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν..ήμουν 8 -9 ετών..γύρισε από μια τέτοια βραδινή επίσκεψη λίγο αργά.. είχα ξυπνήσει και σκεπτόμουν μήπως έπαθε κάτι..Έβλεπα δίπλα μου το κουδούνι που μου είχε πει να πατώ αν θέλω κάτι.. όμως δεν το χτυπούσα..περίμενα..δεν ήθελα να δείξω δειλή. Τότε γύρισε το χερούλι ένοιωσα τα βήματα της ..άνοιξε τη πόρτα και την είδα χαμογελαστή , αναψοκοκκινισμένη  να μπαίνει μέσα κρατώντας στα χέρια της ένα ..κουκουλωμένο πράγμα..ήρθε κοντά μου, κάθισε στο κρεβάτι μας  και μου είπε:
- Γιωργίτσα..κοίτα ..κοίτα..και ανοίγοντας τη κάπα της μου έδειξε ένα τυλιγμένο μωράκι..νεογέννητο..Το είχε ξεγεννήσει η ίδια από μία ασθενή Φυματική ..και έπρεπε να το απομακρύνει αμέσως μέχρι να το παραλάβει η πρόνοια...δυστυχώς..
- Μαμά να το κρατήσουμε; ..αφού δεν έχω αδελφάκι..θα το προσέχω εγώ..
Γέλασε..και μου εξήγησε πως τα μωρά δεν είναι..κουταβάκια αδέσποτα που τα κρατάει ο καθένας.. ότι όταν θα γινότανε καλά η μαμά του ίσως  θα το έπαιρνε κοντά της..στο σπίτι της ..και ότι το καημένο δεν είχε μπαμπά και τώρα έπρεπε να πάει προσωρινά σε ένα βρεφοκομείο....
Του χάιδεψα το χεράκι και μετά το πήρε μία αδελφή να το φροντίσει..Εκείνη η νύχτα ήταν πολλή παγωμένη..από κάθε άποψη..κι έγω αποκοιμήθηκα δίπλα στη μαμά μου..με τη μορφή του μωρουδίστικου μποναμά αυτής της νύχτας.
Καληνύχτα φίλοι μου..μέσα στη παγωνιά..τέτοιες αναμνήσεις φέρνουν ζεστασιά και συγχρόνως πόνο για κάποια που χάθηκε και που θα θυμάμαι πάντα γιατί απλά..ήταν η..μαμά μου!

44 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

@αχτίδα,πάντα θα την αγαπώ και εγώ μανούλα μου!!!ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος....και πρόσφερε τόσα πολλά!!να είναι καλά εκεί που είναι !!θα την θυμάμαι πάντα με αγάπη,και σεβασμό!!πάντα θυμάμαι τις υπέροχες ατάκες της και συμβουλές της.ήταν μοναδική!!καλό βράδυ μανούλα μου

Nena είπε...

ΠΟΛΥ ΤΡΥΦΕΡΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ!!!!

δημητρα λαγονησι είπε...

ΜΕ ΕΚΑΝΕς ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΩ ΜΕ ΤΙς ΩΡΑΙΕς ΑΝΑΜΝΗΣΕΙς ΠΟΥ ΕΧΗς ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΑΧΤΙΔΑ ΜΟΥ.ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΜΟΥ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ

Mani di fata είπε...

Κλαιω μες στη νυχτα μαζι σου.Ετοιμαζω βιβλιο ,οπωςειδα εγω την πορεια του γιατρου συζυγου μου,τις σχεσεις με τους ασθενεις του την αγωνια να σωθει η ΖΩΗ!Αχ τι μου εκανες...

Hfaistiwnas είπε...

Ωραία ιστορία.. αναμνήσεις που δεν πονάνε όταν περνούν τα χρόνια..

ειρήνη χειροποιήματα είπε...

Πολύ γλυκιά η ανάμνηση αυτή!! Εγώ θα σου ευχηθώ απλά να είσαι καλά και να τη θυμάσαι τη μανούλα σου :)

OLINA M είπε...

Πόσο θα ήθελα να είχα προλάβει να τη γνωρίσω...
Σπανίζουν αυτοί οι άνθρωποι στην εποχή μας και σίγουρα θα ήταν εξαίρεση και στα δικά της χρόνια.
Όταν μου μιλάς για τη μαμά σου, το βλέμμα σου ξεχειλίζει από περηφάνια!Αυτή είναι η σημαντικότερη κληρονομιά.
Άξια κόρη μιας άξιας γυναίκας!
Φιλάκια πολλά!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.....
ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΣΑ......
ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ....ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ...ΑΔΙΚΙΑ....
ΑΧΤΙΔΑ ΜΟΥ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ!

Ανώνυμος είπε...

ΑΧΤΙΔΟΥΛΛΑ ΜΟΥ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ....ΕΙΣΑΙ ΑΞΙΑ ΚΟΡΗ ΜΙΑΣ ΑΞΙΑΣ ΜΑΝΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ...ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΛΗ ΜΟΥ...ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ.ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ.ΕΙΡΗΝΗ Κ.

mammy on line είπε...

Αχτίδα μου πολύ συγκινητική και τρυφερή ανάμνηση.Στιγμές που έχουμε ζήσει με τη μανούλα μας τις σκεφτόμαστε πάντα με τόση γλύκα.Τώρα που είμαι μαμά πολλές φορές κάνω τη σκέψη ότι με λόγια μου ίσως στενοχωρώ τη δικιά μου τη μαμά και αμέσως την αγκαλιάζω γιατί ξέρω πόσο πολύτιμες είναι αυτές οι στιγμές.
Καλημέρα

Tante Kiki είπε...

Καλημέρα Αχτίδα μου, με συγκίνησες με την ανάμνησή σου!!!! Έτσι είναι η μαμά είναι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μας!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ..ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ..ΚΡΥΟ ..ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ..ΔΥΟ!

Pepi είπε...

Αχτίδα μου, η ιστορία σου υπέροχα ανθρώπινη, τρυφερή ! Η εικόνα, μοναδική! Να'σαι καλά που με τις αφηγήσεις σου μάς μεταφέρεις τόσο πλούσια συναισθήματα! Να'χεις μιαν όμορφη Κυριακή! Φιλάκια!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Νεφέλη μου θυμάσαι που όταν έφευγες σου έδινε την ευχή της;

@ Nena μου είμαι γεμάτη από τέτοιες αναμνήσεις.

@ δημητρα λαγονησι, πάντα λείπει ένα τόσο κοντινό άτομο.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Mani di fata, έχω άπειρες αναμνήσεις γλυκιά μου από αυτήν..ήταν ένας γιατρός..ΓΙΑΤΡΟΣ..δεν έκανε χρήματα από την ιατρική γιατί πάντα έδινε..

@ Hfaistiwnas όταν ήμαστε νέοι απλά τα ζούμε..όταν μεγαλώνουμε απλά..τα συνειδητοποιούμε..

@ ειρήνη χειροποιήματα κι εσύ να χαίρεσαι τη μανούλα σου γλυκιά μου τώρα..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ OLINA M είδες τι κάνει το...μόνη στο σπίτι;γλυκιά μου φιλάκια..πάλι κάτω στο μαγαζί είναι ..

@ Effie's Sweet Home Desi, αν σου έλεγα όσα είχα δει εκεί θα έμενες με ανοιχτό στόμα.Τότε η Φυματίωση ήταν σαν το ΑΙΤΖ τώρα..

@ .ΕΙΡΗΝΗ Κ.κοριτσάκι μου φιλάκια πρωινά..σε σκέπτομαι πάντα..βρε...το πήρες ξανα το 2ο φάκελλο;

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ mammy on line, ξέρεςι ..με τη μαμά μου ήμασταν δαφορετικοί χαρακτήρες, άκρως αντίθετοι σε όσα θέλαμε..όταν μεγάλωσα την κατάλαβα..μπορεί να έκανα πάλι όσα έκανα ..μα την κατάλαβα..

@ Tante Kiki, την θυμάμαι όπως ήταν τότε..όχι όπως ήταν στο τέλος..δεν της άξιζε τέτοια ζωή.. έστω και αν την περιποιόμουνα καλά..το γεγονός οτι δεν έβλεπε με ..πονούσε.

@ Pepi μου καλή Κυριακή πια ..κρύο εδώ..σπίτι..σερφάρισμα..μαγείρευμα..δουλίτσες..

Ελευθερία είπε...

αχ Αχτίδα μου!!! τι όμορφα λόγια, τι υπέροχες αναμνήσεις.... να είσαι καλά να την θυμάσαι τη μανούλα σου, γιατι ήταν η μανούλα σου...και αυτή σου έδωσε πολλά πράγματα για να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα...μια υπέροχα γλυκειά γυναίκα...
είμαι πολύ χαρούμενη που σε γνώρισα

Unknown είπε...

Αχτιδούλα μου καλημέρα!!!! όταν έφυγε ο μπαμπάς μου και μάλιστα χωρίς αντίο οι πρώτοι μήνες ήταν άστα να πάνε!!! Βέβαια σήμερα μετά από δυόμιση κοντά χρόνια υπάρχει ένα χοντρό θεματάκι με την ανάμνησή του γιατί πολλά λόγια του μου έρχονται στο νου και βλέπω πολλές καταστάσεις συγγενείς και άλλους να σκάνε μπροστά μου σαν πυροτεχνήματα!!! Βέβαια ζει η μαμά μου η οποία είναι νεότατη μόλις 64 και η οποία έχει στηρίξει το μοναχοπαίδι της μέχρι τελικής πτώσης. Είμαι παντρεμένη εδώ και 6 χρόνια χωρίς μωρό φυσικά, αλλά δεν μπορώ ούτε να το διανοηθώ ότι η μαμά μου θα φύγει κάποια μέρα από αυτόν τον κόσμο!!!! Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα το αντιμετωπίσω αν και δεν είμαι καμμιά μικρούλα είμαι ήδη 36!!! Αυτά !!!!
Σε φιλώ πολλές φορές Βαλάντη!!!!!!!!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Ελευθερία μου έχω υπέροχες αναμνήσεις από τους γονείς μου, έζησα μία πολλή όμορφη παιδική περίοδο γεμάτη φροντίδα και πολλή αγάπη ίσως κακόμαθα με αυτό ίσως όμως για τον ίδιο λόγο ξέρω να δίνω γιατί ..έχω περίσευμα..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Βαλάντη Λακούτση, φίλη μου θα σου απαντήσω με ..ότι απάντησα στο επάνω σχόλιο και θα συμπληρώσω σε σένα οτι η μία μου κόρη έχει σαν κι εσενα την ίδια ηλικία και δεν έχει ακόμη παιδάκια..λέω ακόμα οτι τα πάντα τα κάνει με σοφία ο θεός κι Εκείνος ξέρει .Ξέρω οτι θα θυμάσαι το πατέρα σου πάντα και όσο για τους συγγενείς..εγώ δεν έχω βλέπεις εκτός από τα παιδιά μου και τον άνδρα μου.Έχω όμως φίλους..πολλούς φίλους και τους επιλλέγω ενώ τους συγγενείς τους..βρίσκουμε!

mammy on line είπε...

Αχτίδα μου πραγματικά και εγώ με τη μανούλα μου είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες!Την καταλαβαίνω απόλυτα σε πάρα πολλά πράγματα όμως, και λυπάμαι που δεν μπορώ να της συμπαρασταθώ όσο θα ήθελα πολλές φορές. θέλω να πιστεύω όμως πως κάθε μάνα όταν νιώθει την ευτυχία των παιδιών της γλυκαίνει η καρδούλα της και βρίσκει δύναμη να κάνει τα πάντα και να είναι πάντα εκεί για όλους.

Litsa είπε...

Μανούλες... όσα χρόνια κι αν περάσουν, η ορφάνια δεν ξεπερνιέται...
Να σαι πάντα καλά αχτιδούλα μου να την θυμάσαι!!
Χαίρομαι που σου άρεσε η φωτό της Ιταλίας και ανυπομονώ για τον πίνακά σου. Θα είναι αριστούργημα!!
Σε γλυκοφιλώ

ΕΛΕΝΑ είπε...

Πολύ γλυκιά και τρυφερή ανάρτηση Αχτίδα μου!
Να είσαι καλά και να θυμάσαι πάντα με αγάπη την μανούλα σου!
Σε φιλώ!

Marina είπε...

Τι αναμνήσεις!!! Τι εμπειρίες!!!
Πώς να μην αγαπάς τη μαμά της προσφοράς και της αγάπης;;;

Ανώνυμος είπε...

Απίθανη ιστορία και υπέροχη διήγηση. START2

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ mammy on line, σε καταλαβαίνω απόλυτα γλυκιά μου και σαν ..μάνα.Ποτέ δεν πιέζω τα παιδιά μου γιατί όποτε το έκανα..έκανα λάθος.Επειδή κάθε άνθρωπος είναι μοναδικότητα και πρέπει να παίρνει επάνω του ακόμα και τα σφάλματα του ώστε αν μετανοιώσει να έχει και την ευθύνη..απλά εμείς οι μαμάδες θα ήμαστε πάντα..κλώσσες που θέλουμε να βάλουμε τα παιδιά μας από κάτω..βλέπουμε όμως τα πράγματα από τη δική μας σκοπιά..ίσως..λάθος..σωστό..ο χρόνος θα δείξει..όταν είπα στους γονείς μου οτι θα παντρευτώ στο Βέλγιο κάποιο που γνώρισα από..αλληλογραφία ..χωρίς να τον δω ποτέ..έγινε πόλεμος..τον παντρεύτηκα..είχα δίκιο..είχαν άδικο..ο χρόνος το απέδειξε.Και ξέρεις τα τελευταία λόγια της μαμάς μου ήταν για τον άνδρα μου ..τόσο τον αγάπησε, το ίδιο και ο πατέρας μου.Λοιπόν ..κάνε τη ζωή σου, η μητέρα σου πάντα θα σ' αγαπά, το ίδιο και εσύ.Θα σου λείψει κάποτε, θα την καταλάβεις κάποτε και ξέρεις κάτι..το αστείο είναι οτι κάποτε πάλι θα σταθείς στο καθρέπτη μπροστά και θα νοιώσεις οτι έγινες το..αντίγραφο της..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ L., μου άρεσε πολλή η φωτογραφία..σαν ..πίνακας.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ΕΛΕΝΑ μου είδες τι κάνει η χειμωνιάτικη βραδιά;ευχαριστώ.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Marina , ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, μοναδικά δοτικός.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ START2, ευχαριστώ φίλε-η δεν ξέρω!

Ανώνυμος είπε...

ΕΓΩ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ. Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ ΤΟ ΠΗΓΑΝ ΣΤΟ ΣΤΟ ΒΡΕΦΟΚΟΜΕΙΟ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΠΟΤΕ. ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΗΤΑΝ ΓΛΥΚΙΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΣΚΕΤΗ ΠΙΚΡΑ.

Marie είπε...

Αχ γλυκιά μου.. ΜΑΜΑ η πιο όμορφη λέξη...
Αξέχαστες στιγμές ε? Όπως σε διάβαζα νόμιζα ότι το ζούσα μαζί σου! Να'σαι καλά Αχτίδα μου!

Rena είπε...

Αχτίδα γιατί δεν γράφεις ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις σου,είναι τόσο τρυφερά και ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας διηγείσαι κατά καιρούς!!!!!
Και αν το εικονογραφούσες κιόλας θα ήταν αριστούργημα!!!!!

AFRA είπε...

Αναλογες αναμνησεις εχω κι εγω Αχτιδα μου,μονο που η δικη μου εφυγε νωρις, μολις ειχα παρει το πτυχιο μου και δε μπορεσα να της προσφερω τιποτα..

AFRA είπε...

Αναλογες αναμνησεις εχω κι εγω Αχτιδα μου,μονο που η δικη μου εφυγε νωρις, μολις ειχα παρει το πτυχιο μου και δε μπορεσα να της προσφερω τιποτα..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Ανώνυμος, φίλη μου εκείνο το καιρό το να είσαι φυματικός ήταν...τρομερό.Το μωρό πιθανόν να κολούσε φυματίωση οπότε το απομάκρυναν αμέσως.Το 60% εκείνο το καιρό πέθαιναν από την ασθένεια επειδή πήγαιναν αργά στο γιατρό από..ντροπή, να μη το μάθει ο κόσμος..Καμία γιαγιά δεν έπαιρμνε στο σπίτι της ένα μωρό ..εκτός γάμου, πέθαινα οι δικοί τους στο Σανατόριο και δεν πήγαιναν να πάρουν το πτώμα και το έθαβαν οι γιατροί με ..έρανο.Κανείς δεν ήθελε στίγμα φυματικού στο σπίτι..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Marie μου ευχαριστώ είναι σκέψεις χειμωνιάτικες..αναμνήσεις..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ rena μου δεν έχω πλέον τέτοια σχέδια..απλά γράφω όπως αισθάνομαι..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ AFRA, ο άνδρας μου την θυμάται σαν όνειρο..ήταν μόλις 5 ετών..

Eustathia είπε...

Πολύ συγκηνιτική ιστορία! Φιλάκια Αχτιδούλσ μου!

Fanypap είπε...

Αχτίδα μου, σε περιμένω!!!!!!!!!! πόσο περίφανη πρέπει να είσαι για την μαμά σου!!!Άνθρωπος με Α κεφαλαίο!όλοι βέβαια είμαστε περίφανοι για τις μανούλες μας που τόσα μας πρόσφεραν!!!Εσύ ένα παραπάνω, που η μανούλα σου εσωζε ανθρώπους!!! φιλάκια , τα λέμε αύριο....

pelagia είπε...

Οταν ειναι κανεις μοναχοπαιδι ειναι λιγο πιο ευαισθητο ατομο και ειδικα στο θεμα γονεις...ετσι νομιζω αν κρινω απο μενα..ενω διαβασα την αφηγηση σου το μεσημερι ημουνα τοσο συγκινημενη που δεν μπορεσα ουτε καν να γραψω κατι...καλη εβδομαδα

KaPaworld είπε...

Τι υπέροχα τρυφερά λόγια...αχ αχτίδα μου!!!Με συγκίνησες πολύ...