Αναρωτιέμαι πως βρίσκω το θάρρος να την ανοίξω. Ομολογώ πως άπειρες φορές το δέκτυλο μου μπήκε στο πειρρασμό να πατήσω το κουμπί και να μπω στο μπλοκόσπιτο μα η σκέψη πως η ΑΧΤΙΔΑ δεν είναι εκείνη πλέον που το πρωτοάνοιξε με σταματάει και απλά αθέατη ρίχνω με ζήλια ματιές σε όσα εγκατέλειψα από εσάς. Είμαι το θαύμα των νευρολόγων ως προς την κατάσταση των χεριών όμως το πλήρωσα με την αστάθεια, την αδυναμία μου να κινηθώ έξω χωρίς βοήθεια και την δυσκολία μου να εκφράσω νοήματα γιατί μπερδεύω λέξεις και συνειρμό τους. Όμως θα ήταν ντροπή μου να μη πω ευχαριστώ για την δυνατότητα να προσπαθώ.. να κάνω τα αδύνατα δυνατά .. να δίνω στον εαυτό μου την ευχαρίστηση πως είμαι ακόμα χρήσιμη για κάποια πράγματα. Χθες έσπασα ένα πιάτο από το σερβίτσιο μου.. προχθές έπεσε από τα χέρια μου το ποτήρι με το γάλα.. να πάρει η ευχή δεν καταλαβαίνω μερικές φορές ανοίγουν τα δάκτυλα μου από το αντικείμενο που κρατώ . Όμως φίλοι μου έκανα ένα σωρό Χριστουγεννιάτικα για τον σύλλογο καρκινοπαθών που βοηθώ και είμαι περίφανη γι αυτό. Μην ρωτάτε πως ... έκαψα άπειρες φορές τα δάκτυλα με την σιλικόνη και αγνόησα το γεγονός πως το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα δεν είναι τέλειο. Μου λείπετε.. μου..λείπω !!!! Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται.. είναι και η αθρίτιδα μου μου πρόσθεσε τον πόνο σε ότι... κοκκαλάκι έχω να πάρει η ευχή. Στις 16 Δεκαμβρίου θα χειρουργηθώ στο άλλο μου ισχίο.. μάταιο.. αφού οι πόνοι στα γόνατα μου κατεστραμένα κατά τον γιατρό πάλι θα μέ πονούν. Απλά δέχομαι στωικά την κάθε μέρα και ζω πιστέψτε με μόνο για τον καλό μου στυλιβάτη Δημήτρη και την αγάπη μου να φιάχνω στο εργαστήρι μου , να ζωγραφίζω όπως μπορώ. Δεν μπορώ πια να συμμετέχω σε δρώμενα των μπλοκόσπιτων φίλοι μου , θέλω μα δεν μπορώ. Κοιμάμαι με τις... κοτούλες στις 10 και ξυπνώ στις 5 με όνειρο να κάνω χίλλια πράγματα μα.. μένω εκεί .. ανάβω το καντηλάκι μου αν έχει σβήσει , την προσευχή μου για την ημέρα που ξημέρωσε , το πρωινό μου ντουζ όπως πάντα και σιγά σιγά να μη κάνω θόρυβο και ξυπνήσω τον καλό μου ετοιμάζω το πρωινό ή μερικές φορές χώνομαι στο εργαστήρι μου κάτι να κάνω. Δεν ξεχνώ την Κάντυ που κοιμάται στα πόδια μου χωμένη στο χουχουλιάρικο πάπλωμα μου και θέλει να φάει. Βλέπετε λόγω των συνθηκών το δωμάτιο , το κρεβάτι έχει εξαρτήματα που με βοηθούν να σηκώνομαι και να κινούμαι οπότε..ο Δημήτρης μου με λιγάκι μελαγχολία και παράπονο μετακόμισε στο δωμάτιο που είχαμε για φιλοξενία κι εγώ ξυπνώ χωρίς να νοιώθω πως ενοχλώ . Περιμένω να ξυπνήσει και κάνω τα καφεδάκια μας , λέμε τόσα κάθε πρωί βλέποντας ειδήσεις και σχολιάζοντας σαν τα.. Μάπετ Σόου αν τα θυμάται κανείς σας. Σας διηγήθηκα το πρωινό μας λες και είναι κάτι σπουδαίο μα είναι σημαντικό για μένα φίλοι μου. Με στεναχωρεί που βλέπω πως κι εκείνος αρχίζει και δυσκολεύεται σε πολλά και όμως κάνει τα πάντα για μένα. Ξέρω πως του στερώ χαρές που επιθυμεί όπως το ταξίδι στη Ρόδο να δει τι Ορφανοτροφείο που έμεινε για 3 χρόνια πριν τον πάρουν θείοι στο Βέλγιο.. τον παρακαλώ να πάει μόνος όμως μου λέει εκείνο το... αγαπησιάρικο " ποτέ χωρίς εσένα " που με κάνει να τον αγαπώ πιο πολύ... άραγε υπάρχει πιο πολύ ; Δεν ξέρω αν θα υπάρχει πια κάποιος που μπαίνει στο μπλοκόσπιτο μου πια οπότε ας τα γράφω χωρίς ντροπή για όσα λέω. Τέτοιο καιρό σας έστελνα δωράκια, τώρα ακόμη και το ταχυδρομείο με πρόδωσε και έφυγε μακριά. Όμως θα σας πω και μία άλλη μου " διασκέδαση " έχω ρημάξει το TEMU φίλοι μου τρώω την σύνταξη μου αγοράζοντας από .. σφουγγαράκι μέχρι ...δεν υπάρχει μέχρι..μη γελάτε.. με έχουν σίγουρα κυρήξει πελάτη της χρονιάς και μου στέλνουν και δωράκια !! Ο καημένος ο Δημήτρης μου φοράει τα μπλουζάκια , πανελόνια, παντόφλες, μαξιλάρια ανατομικά, τηγάνια, μαγειρικά εργαλεία μέχρι και αναπτήρα με ..usb ανέχθηκε αδιαμαρτύρητα . Αφήστε τα χρώματα και τα υλικά.. τα έχω και τα χαίρομαι σαν ... καλυντικά για μένα. Μάλλον η Πάρκινσον μου πείραξε το μυαλό μα .. το αγνοώ κυριολεκτικά και συνεχίζω απτόητη . Όπως διαβάζετε το χιούμορ μου δεν το έχασα παρά τις δυσκολίες. Οφείλω να σας πω πως έχω μεταπτώσεις , έρχονται μέρες που αισθάνομαι ... όχι δεν θα πω υπέροχα θα ήταν ψέμμα όμως χαρούμενη για όσα μπορώ, υπάρχουν όμως κι αυτές οι μαύρες και άραχνες που κλαίω κρυφά και ζητώ από την Παναγιά να κάνει ότι νομίζει για μένα καλύτερο ώστε να μην κουράσω κανένα. Δεν έχω παράπονο για όσους με ξέχασαν ήταν φυσικό αφού δεν μπορώ να προσφέρω πια όπως παλιά. Αχτίδα κάτσε φρόνιμα.. καλά την ξεκίνησες την ανάρτηση μη τους το χαλάς τώρα. Λοιπόν σαν να μου καλοάρεσε που κατσικώθηκα πάλι στο μπλοκόσπιτο και δεν λέω να φύγω. Φίλοι μου αν διαβάσετε όσα έγραψα ανατρέξτε στην παλιά Αχτίδα και πεστε πως άφησα το χνάρι μου πίσω σαν τον γυμνοσάλιαγγα χωρίς σπίτι, σας αγάπησα, με αγαπήσατε, απέκτησα φίλες καλές που ακόμα μου τηλεφωνούν κι ας ξεχνώ πολλές φορές τα ονόματα τους. Να ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα; φεύγω με την υπόσχεση να ξαναμπώ Παραμονή την νύχτα που οι Ουρανοί ανοίγουν και ότι ζητήσεις πάνε με ... μήνυμα στον Θεό.
Αχτιδένια φιλάκια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου