Και ο Μάρτης;..έλεος πια!

 

Δεν μας θέλει βρε παιδιά ούτε και ο Μάρτης..  

Λέμε.. ευχόμαστε...προσευχόμαστε και φως δεν βλέπουμε. Άρχισα να θυμάμαι , να αναδεύω από την φθίνουσα πλέον μνήμη μου τις κουβεντούλες της γιαγιάς μου, της μητέρας μου, του πατέρα μου , τις αναμνήσεις τους από πολέμους που έζησαν όλοι τους από την δική τους μεριά. Η γιαγιά μου έχασε τον πρωτότοκο γιο της τον Χριστόφορο , μόλις είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο, γεμάτος όνειρα. Η μητέρα μου δάκρυζε όταν μου διηγόταν πως γυρίζοντας με το τραμ από το σχολείο μία σφαίρα πέρασε από το παράθυρο και σκότωσε την Όλγα την συμμαθήτρια της που καθόταν δίπλα της. Ο πατέρας μου έφεδρος αξιωματικός τις δικές του ιστορίες έχοντας με στα γόνατα του μου έδειχνε τον πολεμικό σταυρό του και το χαρτί που τον συνόδευε. Μετά με φιλούσε και μου έλεγε: - Γεωργίτσα μου, πόλεμος σημαίνει μόνο πόνος, μόνο χαμένες ζωές και όνειρα που πήγαν πίσω... κι αυτό που κρατώ από.. αίμα είναι, δικό μου και άλλων. Εσύ είσαι τυχερή, δεν θα το νοιώσεις ποτέ αυτό . 

Χρόνια μετά  φοιτήτρια στην Αθήνα έζησα για 3 μέρες μπορεί όχι σφαίρες και αίμα όμως είδα την επιστράτευση, είδα τραίνα γεμάτα νέα παιδιά χαμένα που ξεκινούσαν για Έβρο ... Είδα Πολυτεχνείο, είδα τανκς, είδα κρατητήρια... Άραγε τι θα έλεγαν η γιαγιά , η μητέρα, ο πατέρας μου τώρα; Αυτοί δεν είχαν δει και τέτοιες εικόνες μαζικής καταστροφής, οι εικόνες τους ήταν μέσα από τη πόλη, δεν υπήρχαν τηλεοράσεις,  ρεπόρτερ, όπλα που θα έτριβαν τα μάτια τους από την καταστροφή που φέρνουν.

Δεν ξέρω πως αισθάνεστε εσείς, μιλώ γι'αυτό το κρυφό συναίσθημα που τρυπώνει σιωπηλά και μας σκοτεινιάζει την διάθεση να ζήσουμε την σιωπηλή απλή καθημερινότητα μας. 

Ζωγραφίζω λαμπάδες και συγχρόνως σκέπτομαι... γιατί τις ζωγραφίζω. Πως θάθελα να ήμουν ο..Σούπερμαν, να απλώνω τα χέρια πετώντας και να βάζω αόρατες ασπίδες σε απειλές. 

Δεν ξέρω που προχωράμε φίλοι μου, όπου και να κοιτάξω υπάρχει ότι απεχθάνομαι..βία...βία.. Μπαίνω στα μπλοκόσπιτα και ψάχνω για το χαμόγελο που πρωτοείδα το 2007 σε κάθε σας ανάρτηση, το χαμόγελο που όλο και σπανίζει...δικαίως. Δεν σας φορτώνω με ευθύνες αφού κι εγώ έχασα το ροζ συννεφάκι μου απλά λυπάμαι που αλλάζω κι εγώ σταδιακά. 

Πρώτη φορά δεν συμμετέχω στα Δρώμενα γιατί κάνοντας την αυτοκριτική μου  ένοιωσα πως μου λείπει αυτό το καιρό η φλόγα της δημιουργίας. Ομολογώ πως με πικραίνει η σκέψη των μικρών παιδιών , γεννιούνται λέει σε καταφύγια τα λεγόμενα παιδιά του.. πολέμου, άκουσον, άκουσον...Λυπάμαι τα παιδιά που δεν θα παίξουν στους δρόμους όπως εγώ, που δεν θα χαρούν Χριστούγεννα, Πάσχα, Πρωτομαγιά όπως εγώ, που οι γονείς τους τα βράδια δεν θα παίζουν ξέγνοιαστα μαζί τους και δεν  θα τους λένε παραμύθια από ένα βιβλίο αλλά  από μια οθόνη.. Κουβαλούν στη πλάτη τους το άγχος της επιβίωσης, το φόβο της ανασφάλειας για το αύριο που ξημερώνει.

Παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές που η ζωή μόλις με βλέπει να μελαγχολώ μου δίνει αυτή τη μικρή αχτιδούλα για να χαμογελάσω γιατί η αλήθεια είναι πως εύκολα χαίρομαι με τα πιο μικρά , απλά πράγματα όπως το..κλεμμένο κλαδάκι αμυγδαλιας και το... χορταρικό που μου έφερε ο άνδρας μου από την βόλτα του με την Κάντυ. Στο εργαστήρι εγώ με τις λαμπάδες... τι άλλο βάζο από ένα κονσερβοκούτι.

Ας κάνουμε την προσευχή μας να δώσει ο Θεός φώτιση, ευσπλαχνία, λογική στους ανθρώπους που παίζουν τη τύχη της Ανθρωπότητας στο σκάκι κουνώντας τα πιόνια. ΑΜΗΝ ας πω κι ας ελπίσω..

                             Αχτιδένια φιλάκια