Η μοναξιά..

 

Αυτό το τελευταίο καιρό φίλοι μου αντάμωσα ή μίλησα με ανθρώπους που η μοναξιά τους βασιλεύει και τις εικόνες της ζωής του τις βάφουν με μαύρες και γκρι αποχρώσεις και.. ναι.. με στεναχώρησε αυτό. Κι εγώ φοβάμαι την μοναξιά μα νομίζω πως δεν θα αφήσω ποτέ να με αγγίξει γιατί πάντα έχω να κάνω τόσα πράγματα για να με συντροφεύσουν κι όταν βαριέμαι κι αυτά πάντα κάτι εφευρίσκω για να την διώξω μακριά. Θα μου πείτε.. εσύ έχεις τον άνθρωπο σου, τον Δημήτρη.. την Κάντυ.. έχεις παιδιά.. φίλες.., δεν είναι απόλυτο αυτό φίλοι μου γιατί ξέρω ανθρώπους που με όλα αυτά.. νοιώθουν μόνοι. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πως η φυσική μοναξιά δεν είναι ίδια με την προσωπική.  Είναι πιστεύω σημαντικό να αξιολογούμε στη ζωή μας τις επιλογές, τις συνήθεις, όλα όσα έχουν πραγματικά αξία. Αν σας τρώει η περιέργεια για το που είδα μοναξιά γύρω μου αληθινά δεν μπορώ καν να τα βάλω σε σειρά μα θα σας πω τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις που γνώρισα. 

Θυμάστε τον άστεγο που ζούσε στο φορτηγάκι του στη περιοχή μου; Κράτησε την μοναξιά  μέσα σε .. κάγκελα ολόγυρα του , σε τοίχους αόρατους που βλέπει μόνον αυτός. Κατάφερα να με δέχεται με τα ταπεράκια μου όποτε τον συναντούσα, κατόρθωμα πιστέψτε με όπως μου είπε μια γειτόνισσα. Κάποτε έπαψα να τον βλέπω, ήταν και η καραντίνα.. το μικρό βαν έμεινε καιρό μόνο του και κάποια στιγμή χάθηκε ..και μήνα μετά έμαθα πως το πήρε ο Δήμος γιατί  εκείνος έσβησε από covid.. αυτός και η...  μοναξιά του.

Μετά η Τερέζα που την βλέπω συχνά όταν πάω βόλτα την Κάντυ μα.. μέχρις εκεί.. την κάλεσα σπίτι για φαγητό αρνήθηκε, στην αρχή νόμισα πως την πλησίασα αρκετά μα γρήγορα κατάλαβα πως οι .. τοίχοι που λέγαμε υπήρχαν γύρω της . Πάντως την βλέπω σχεδόν καθημερινά , μιλάμε, της δίνω βιβλία που μου στέλνει η κόρη μου η βιβλιοφάγος, της πηγαίνω γλυκάκια και πίττα.. Όμως θα το ξαναπώ.. μέχρις εκεί.. η μοναξιά  φίλοι μου υπάρχει μέσα μας.. και πιστεύω πως αμέσως μετά έρχεται η κατάθλιψη. 

Προχθές έγινε κάτι που με.. συγκλόνισε .. μου τηλεφώνησε μία φίλη αρκετά χρόνια μεγαλύτερη μου, πελάτισσα από τις εκθέσεις μου ακόμη, με 2 αγόρια, Την αγαπούσα πάντα κι εκείνη το ίδιο, για να καταλάβετε πόσο παλιά είναι η φιλία μας ο σύζυγος της ήταν ο Διοικητής στο στρατό όταν πήγε ο άνδρας μου μόλις εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα όταν τα Ελληνικά του ήταν ανύπαρκτα σχεδόν . Πάλι έβαλα τότε το χεράκι μου, επισκέφτηκα την  στη σύζυγο του και.. γίναμε φίλες και.. ξέρετε.. πιο σημαντικός άνδρας εξουσιάζεται από την γυναίκα του!!  Η φιλία μας και με τους δύο κράτησε για χρόνια και μετά που τελείωσε ο στρατός του, είχαν αγοράσει ένα κτήμα έξω από την Θεσσαλονίκη και.. και.. ο Γιώργος πέθανε από καρκίνο  κι εκείνη με 2 αγόρια μεγάλα βέβαια μα ..έτοιμα για την δική τους οικογένεια. Η φιλία μας δεν σταμάτησε ποτέ με εκείνη ιδιαίτερα που ήταν λάτρης της Τέχνης και παρούσα σε κάθε μου έκθεση. Τα παιδιά της έκαναν την οικογένεια τους και έμεινε μόνη.. σε μέρος εκτός πόλης σε .. βουνά και ..λαγκάδια! Κάποια μέρα μου εξομολογήθηκε δειλά πως θέλησε να έχει μία παρέα στα χρόνια που της έμεναν, δικηγόρος και λογοτέχνης.. εξαιρετικός άνθρωπος ο Αντώνης γίναμε και με εκείνον φίλοι , επισκέψεις στο κτήμα τους, συζήτηση για τις ποιητικές εκδόσεις του.  Μέχρι ..που μεγαλώσαμε κι εμείς και οι επισκέψεις μας αραίωσαν και έγιναν απλά τηλεφωνήματα σε γιορτές και επετείους , ανταλλαγή δώρων , μα πάντα με ειλικρινή φιλία και αισθήματα.. Θα ομολογήσω.. είχα να μιλήσω μαζί της από το.. Πάσχα , η καραντίνα, τα προβλήματα της υγείας μου που δεν μου επέτρεπαν επισκέψεις. Χθες λοιπόν με πήρε τηλέφωνο και η πρώτη μου αντίδραση ήταν η.. ντροπή  που την εγκατέλειψα και έγινε μεγαλύτερη όταν μου είπε πως ο Αντώνης πέθανε.. στις 28 Οκτώβρη και δεν μας ειδοποίησε για να μη πικραθώ. 

 -Είμαι μόνη πια μου είπε , μόνη.. γυρίζω στο κτήμα χωρίς να βλέπω άνθρωπο..

 -Τα παιδιά σου την ρώτησα;.. Ούτε καν με απάντησε.. απλά έκλαιγε.. Σας κούρασα φίλοι μου, μα είναι κάτι που με στεναχώρησε αφάνταστα γιατί ένοιωσα ένοχη που όπως όλοι μας βλέπουμε το σήμερα μας , την δική μας κατάσταση και δεν σκεπτόμαστε τους γύρω μας. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να της τηλεφωνώ κάθε εβδομάδα 2 φορές και να της κάνω παρέα. Την ρώτησα γιατί δεν πάει στον ένα γιο της που είναι σε αυτή τη πόλη.. μα ένοιωσα την απάντηση της..

- Δεν αισθάνομαι άνετα, δεν είναι το σπίτι μου.. νοιώθω μοναξιά ακόμα και εκεί.. 

Πιστέψτε με στεναχωρέθηκα πολύ.. ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω πολλά.. εκείνη πρέπει να προσπαθήσει.. μα ίσως στα 78 της είναι δύσκολο πια όταν δεν έχεις στρώσει το δρόμο από πριν.. Από χθες φίλοι μου πονάει το ..στομάχι μου από την στεναχώρια.. δεν μπορώ να κάνω πολλά.. σχεδόν ελάχιστα .. σχεδόν τίποτα.. 

Φίλοι μου ας σκεφτούμε έστω τώρα που οι μέρες της Αγάπης πλησιάζουν να παίρνουμε τηλέφωνο σε τέτοιους ανθρώπους, ας κάνουμε ότι μπορούμε.. ότι ξεχνούμε να κάνουμε λόγω των δικών μας προβλημάτων σίγουρα.. 

                                 Αχτιδένια φιλάκια!