Η συμμετοχή μου στα νέα δρώμενα.

Τα βήματα της άφηναν το αποτύπωμα τους στην υγρή γη όπως ο άνθρωπος με τη ίδια την ύπαρξη του στο δρόμο της ζωής  αφήνει το χνάρι του με όσα έκανε και άφησε πίσω του. Η Μελίνα  έσφιξε τον γιακά του μπουφάν της , το ήξερε καλά αυτό το πρωινό αγιάζι που διαπερνά θαρρείς το κάθε κύτταρο όμως συγχρόνως να πάρει η ευχή.. λάτρευε την δροσιά και την παρουσία του επάνω στα χόρτα και τα αγριολούλουδα. Όταν αγόρασε αυτό το σπίτι έξω από την πόλη το θεώρησε σαν ένα τρόπο διαφυγής από όσα την πόνεσαν και της άλλαξαν εκείνη την γεμάτη σιγουριά της καθημερινότητα της , την λανθασμένη ασφάλεια δίπλα σε κάποιος που την απογοήτευσε και την πέταξε σε "άγνωστα" νερά.  Πόνεσε και πάλεψε  με συναισθήματα με τον ίδιο τον εαυτό της όταν αντίκρισε τις άδειες του ντουλάπες, την συνήθεια να βάζει καφέ σε δύο φλιτζάνια, να βλέπει πως το πάτωμα δεν είχε πια ρούχα πεταμένα, πως έλειπε η μία οδοντόβουρτσα, τα ξυραφάκια και το άρωμα του. Τις πρώτες μέρες .. όταν της πέρασε η οργή και το παράπονο τα πάντα του έλειπαν από εκεί μέσα, έπιασε τον εαυτό της να .. μυρίζει το μαξιλάρι του, να αποζητά το αφηρημένο τελευταίο βλέμμα του, το κινητό του που χτυπούσε συνθηματικά  τις νύχτες λίγο πριν κοιμηθούν και το απαντούσε με μηνύματα. Της έλειπε η.. απουσία του γιατί .. κάποια στιγμή ήξερε πως θα ακούσει το κλειδί και τη φωνή του :

- Γειά, πως πέρασες;.. τι θα φάμε σήμερα; 

Το "αγάπη μου" είχε χαθεί πια μαζί με τον έρωτα που δεν θύμιζε τα πρώτα χρόνια και ξεφύλλιζε σαν βαρετό βιβλίο από  υποχρέωση. Έζησε  αυτή την λιμνάζουσα κατάσταση για μήνες μέχρι που κάποια στιγμή κοιτώντας στο καθρέπτη αντίκρισε κάποιο άγνωστο ξεθωριασμένο πρόσωπο να την κοιτά με λύπηση και κατηγόρια . Είχε αφήσει όσα έγραφε στη μέση, ο εκδότης της βαρέθηκε να της στέλνει μηνύματα στην αρχή συμπονετικά μετά απειλητικά και τέλος.. απλές τυπικές φράσεις.. Έτσι ξαφνικά όπως γκρεμίστηκε έτσι αποφάσισε να σηκωθεί όρθια, να σβήσει τα πάντα ακόμα και αυτό το σπίτι που η ίδια κακώς είχε κάνει "ναό" του έρωτα της.  Την ίδια μέρα κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, έβαλε σε μεσίτη το διαμέρισμα και .. παρακάλεσε τον εκδότη της να της δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, ζήτησε από ένα μεσιτικό γραφείο το σπίτι που του περιέγραψε αφήνοντας τον άφωνο και χώθηκε σε ένα κέντρο αισθητικής με μία ιστορική φράση:

 - Κάντε μου ότι χρειάζεται να γίνω όμορφη στον .. εαυτό μου όταν κοιτάζω στο καθρέπτη!!!

Σε ένα μήνα τα έκανε όλα ,λίγο μετά  μετακόμιζε στο σπίτι που της έδειξε δειλά ο μεσίτης.  Ένα  παλιό πέτρινο κτίσμα έξω από μία κωμόπολη, τεράστιο κήπο, με μία βελανιδιά μεγαλοπρεπή δίπλα του βγαλμένη θαρρείς από παραμύθι , ένα ξεχασμένο λαχανόκηπο με μαραμένα φυτά και ένα δρόμο αρκετά μεγάλο που οδηγούσε όπως έμαθε σε ένα ποτάμι αφού διέσχιζε το δάσος που περικύκλωνε σχεδόν το σπίτι της . Ο μεσίτης της που η Μελίνα κατάλαβε πως την κοίταξε από τη πρώτη στιγμή κάπως.. διαφορετικά έσφιξε το χέρι σχεδόν με.. λύπη που την άφηνε μόνη εδώ . 

-Με λένε Χάρη όποτε με χρειαστείτε θα χαρώ να βοηθήσω, να σας συμβουλέψω.. Ξέρω πως θα χρειαστείτε  εργάτες, το σπίτι ήταν ακατοίκητο εδώ και 2 χρόνια. Έχετε το κινητό μου.. συμπλήρωσε δειλά .

Η Μελίνα σκέφτηκε πως έστω και αν η αμοιβή του του έδωσε χαρά αναρωτιόταν πως θα μπορούσε μία νέα γυναίκα της πόλης να .. επιβιώσει στην ερημιά , το ίδιο συναίσθημα είδε και στα μάτια όσων μετέφεραν τα πράγματα της, στους εργάτες για επιδιορθώσεις που ήταν αρκετές , στο κηπουρό που στην αρχή κοίταξε με απόγνωση το χώρο που έπρεπε να κάνει όπως του τον ζήτησε. Έκαναν λάθος σκέφτηκε αποφασιστικά, ξάφνου βρήκε την Μελίνα που είχε χάσει, κοίταζε με ικανοποίηση τα περιποιημένα της μαλλιά, το κραγιόν που.. άρχισε ξανά να βάζει , τις όμορφες νεανικές φόρμες που αγόρασε , τα τζιν και τις μπλούζες . τα σκουλαρίκια της μικρά και νεανικά..

 Ήταν πια 42.. ε! και..; Είχε αποφασίσει να αλλάξει τα πάντα και χάρισε πριν φύγει στη κυριολεξία τα πάντα σε φίλες και γειτόνους .  ..Έσπασε την κούπα του, έκαψε τις φωτογραφίες τους , έσβησε τα ταξίδια τους από τα αρχεία του υπολογιστή της ακόμη και όσα της είχε χαρίσει στο καιρό των.. ερώτων,  την είχε κυριεύσει  ένας δυναμισμός και μία ανάγκη να δώσει ζωή σε εικόνες που κάποτε περιέγραφε στο βιβλία της. Έκανε σπατάλες στις οικονομίες μιας ζωής νιώθοντας πως .. αυτό ακριβώς χρειαζόταν  και το πρώτο πρωινό που αισθάνθηκε ικανοποιημένη αποφάσισε να πάρει επιτέλους την απόφαση να ξεκινήσει την εξερεύνηση σε αυτό το δρόμο ανάμεσα στο δάσος που τόσο καιρό την καλούσε μαγικά να τον διαβεί , να τον ανακαλύψει, να του.. μιλήσει σε κάθε της βήμα.  Στην αρχή το πρωινό αγιάζι την τρόμαξε, το άγνωστο την δείλιασε, έψαχνε να βρει σε κάθε της βήμα κάτι από τα παραμύθια με τα ξωτικά και τις νεράιδες.. Μετά κοίταξε ψηλά και σκέφτηκε πόση ομορφιά έκρυβε αυτό το φως στις κορυφές των δένδρα , άρχισε  να θαυμάζει την σιωπή του δρόμου , να παρατηρεί τα πουλιά που την κοίταζαν με περιέργεια και πεταγόντουσαν με φόβο από τα βήματα της, ανακάλυψε τα πρώτα αγριολούλουδα στις άκρες του και ξαφνιάστηκε με το κουτάβι που βρήκε βρεγμένο και τρομοκρατημένο σε φυλλωσιές. 

 - Ποιος είσαι εσύ; αγοράκι είσαι ; 

Το πήρε και το έβαλε κάτω από τη ζεστασιά του  μπουφάν της , έτρεμε.. όπως εκείνη τότε  που κατάλαβε πως έμεινε μόνη στο παλιό διαμέρισμα τους..

 -Μη φοβάσαι, τώρα έχεις εμένα, σε χρειάζομαι και με χρειάζεσαι , θα βρούμε και ένα όνομα που να σου ταιριάζει σίγουρα.. και να ξέρεις αυτό το δρόμο θα τον μάθουμε μαζί .

Αυτός ο δρόμος έγινε η καθημερινή της ανάσα, λάτρεψε τα δυνατά καταπράσινα δένδρα, μύριζε το άρωμα της βρεγμένης γης, περπατώντας έβαζε τις σκέψεις της σε σειρά, σε προτεραιότητες τα θέλω και τα πρέπει της, βρήκε μία ηρεμία που δεν πίστευε ποτέ πως μπορούσε να υπάρξει σε ένα καταπράσινο τοπίο. Άρχισε να γράφει ξανά προς μεγάλη ικανοποίηση του εκδότη της αλλάζοντας ακόμη και το τι έγραφε. Απέκτησε ένα ποδήλατο για τις επισκέψεις της στη κωμόπολη , βάζοντας το μικρό αμάξι της σε.. ξεκούραση.  Κάποια μέρα αποφάσισε ένα κάλεσμα  στο  σπίτι της ,  κάποιες φίλες, συναδέλφους από την δουλειά  που την είχαν χάσει και  είχαν την περιέργεια να δουν πως ζούσε πια.

 - Μελίνα μου.. της είπε η μία, τον Στέφανο τον είδε καθόλου; μιλήσατε ξανά; .. 

-Στέφανο;.. ποιόν Στέφανο γλυκιά μου; 

Το γέλιο της γέμισε το πέτρινο σαλόνι με το μεγάλο τζάκι, τα πέτρινα μιντέρια με τα μαξιλάρια από υφαντά  , τα κεραμικά βάζα με τα αγριολούλουδα που φρόντιζε να μαζεύει κάθε πρωί από τη βόλτα της στο δάσος. Ο Τζότζο τεράστιος πια με πυκνό λευκό τρίχωμα , κάτι σα.. αρκούδα, χαδεύτηκε στο απλωμένο χέρι της και μετά στρογγυλοκάθισε στη μαξιλάρα του νοιώθοντας ενοχλημένος από τις τσιριχτές φωνές των φίλων της που τριγύριζαν περίεργοι στους χώρους και έτρωγαν τα ψημένα μεζεδάκια από το τζάκι χωρίς να τον σκέπτονται.. κροκέτες εκείνος;.. μα.. κροκέτες; Τις κάλεσε να πάνε για απογευματινή βολτίτσα στο δρόμο μέσα από το δάσος της, σχεδόν τις ξενάγησε σε ένα μέρος που δεν είχαν νοιώσει ποτέ την ομορφιά του μέχρι τώρα.

 - Δεν φοβάσαι να πηγαίνεις μόνη στο μονοπάτι του δάσους; 

- Αντίθετα, λατρεύω αυτό το μονοπάτι , εδώ βρίσκω την ηρεμία, την αγάπη για πράγματα που δεν ήξερα, εδώ βρίσκω  το Θεό, ανακαλύπτω τον εαυτό μου , δεν φοβάμαι , ζω. Άλλωστε ο ..πολιτισμός όπως τον εννοείται είναι κοντά με το αμάξι μου όποτε τον έχω ανάγκη και το δρομάκι όποτε θέλω τα όσα χρειάζομαι  για να τον αντέχω. 

Εκείνο το βράδυ ξαπλωμένη δίπλα στο τζάκι με τον Τζότζο δίπλα της και το σκαλιστήρι στο χέρι για τη φωτιά σκέφτηκε πως ο Παράδεισος της χρειαζόταν έναν.. Αδάμ για να του δώσει αυτή τη φορά εκείνη το .. μήλο! Άνοιξε το κινητό της και χαμογελώντας.. σατανικά πάτησε το όνομα. 

-Καλησπέρα Χάρη.. ενοχλώ;

                          Αχτιδένια φιλάκια 

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στα δρώμενα που η  αγαπημένη Γήινη Ματιά φροντίζει με τα δρώμενα της να μας δίνει ευκαιρίες για μικρές προσπάθειες συγγραφής.