Σήμερα για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως έρχεται ο Χειμώνας, χωρίς βέβαια να συγκρίνεται με τα παλιά χρόνια ιδιαίτερα εδώ στη πόλη μου την Θεσσαλονίκη. Έτσι βάλθηκα να ψάχνω κάποιες παλιές φωτογραφίες χειμωνιάτικες , δεν βρήκα παρά ελάχιστες βλέπετε.. τότε η φωτογραφική μηχανή ήταν μεγάλη και την κουβαλούσαμε μόνο σε.. ταξίδια ( να τι πρόοδο έκανα τα κινητά!) και έπειτα δεν ήμουν και πολύ σε βόλτες αφού οι γονείς μου εργαζόμενοι κι εγώ...σαν μοναχοπαίδι σπίτι με τα βιβλία και τα .. πινέλα μου. ( ήμουν λίγο.. φυτό.. το παραδέχομαι!)
Ασφαλώς έχετε ακούσει τον άνεμο που έχουμε εδώ και λέγεται Βαρδάρης, όμως μόνο οι της ηλικίας μου ( Σμαραγδένια συντοπίτισσα με ακούς;) θα τον έχουν ζήσει. Λένε πως ο Βαρδάρης πια δεν φυσάει εδώ συχνά και είναι διαφορετικός λόγω ενός βουνού που σκάφτηκε για να περάσει δρόμος και γενικά τα κτίρια που άλλαξαν την πόλη μου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατάει αντίσταση στα πόδια για να μη με πάρει ο Βαρδάρης και με.. σηκώσει!!! Κρύο φίλοι μου, κρύο φοβερό , τα χέρια και οι μύτες παγωμένα, γάντια μάλλινα και το χιόνι κάθε Δεκέμβρη μέχρι τις αρχές του Μάρτη ακόμα και μέσα στη πόλη.
Οι φωτογραφίες παλιές, ασπρόμαυρες , μαθήτρια δημοτικού ακόμη στο κέντρο της πόλης μας στη πλατεία Αγίας Σοφίας φίλοι μου! Δεν υπήρχαν μπουφάν τότε, τα παλτά μάλλινα, τα σκουφάκια πλεκτά μποτάκια και τα παντελόνια τα ψαράδικα που ήταν της ..μόδας! Το πρώτο μπουφάν μου το αγόρασαν οι γονείς μου σε ταξίδι μας στην Ελβετία και όταν ήρθα στην Ελλάδα και το φόρεσα με κοιτούσαν όλοι σαν.. εξωγήινη!
Με τον πατέρα μου λίγο πιο ψηλά στη πλατεία Ελευθερίας αγνώριστη βέβαια η περιοχή τώρα. Βλέπετε το χιόνι; Κάτι σύνηθες για τον κάθε χειμώνα μέσα στη πόλη..
Με την μητέρα μου λίγα χρόνια μετά στο επάνω μέρος της.. Αριστοτέλους!!!Η Εγνατία μπροστά μας εκεί που τώρα υπάρχουν καταστήματα , πάρκο και οι αγορές Καπάνι πιο κάτω .
Εδώ στο Ασβεστοχώρι που πήγαινα συχνά γιατί μητέρα μου ήταν τότε γιατρός επί 15 χρόνια στο εκεί Σανατόριο και σημερινό Παπανικολάου και με έπαιρνε πολλές φορές μαζί της. Όλοι αυτοί είναι νοσοκόμοι και προσωπικό του νοσοκομείου που έπαιζαν μαζί μου στο χιόνι. όπως καταλάβατε εγώ είμαι ..η χωμένη μέσα στο χιόνι.
Τώρα πια.. χιόνι, βλέπουμε σπανίως μέσα στη πόλη και ελάχιστο , ο Βαρδάρης δεν μας παγώνει κι εμείς γκρινιάζουμε με το ελάχιστο κρύο χωμένοι στο καλοριφέρ και την ευκολία του αεριού με το συνεχές ζεστό νερό.
Το έχω πει πως είμαι παιδί της.. Άνοιξης και το ξαναλέω όμως θα ήθελα να δω ξανά το χιόνι όπως τότε αν και ξέρω πως πολλοί φίλοι από εσάς το ζείτε σε περιοχές της Μακεδονίας που το κρύο είναι σύνηθες και δυνατό. Βέβαια.. τι λέω τώρα.. δεν νομίζω πως θα μπορώ πια να περπατώ στο χιόνι με ισορροπία, ούτε αντέχω το κρύο όπως παλιά. Χαλάει ο άνθρωπος φίλοι μου.. τώρα ζούμε με ανέσεις και τον αφυγραντήρα να καίει μέρα νύχτα ασταμάτητα όμως.. μέσα μου.. πολύ βαθιά ίσως κι εγώ και ο άνδρας μου κουβεντιάζοντας τα βράδια θυμόμαστε με λαχτάρα τις βόλτες μας στους χιονισμένους δρόμους σε βουνά που πηγαίναμε για.. διασκέδαση!
Θα σας κουράσω λέγοντας σας πως διαθέταμε τότε ένα φορτηγό trafic υπερυψωμένο που ο άνδρας μου το είχε μετατρέψει σε αυτοκινούμενο πλήρες από όλα μέσα. Κουκέτες για τα παιδιά, επένδυση μοκέτα και μόνωση, διπλό κρεβάτι για μας που έκλεινε και γινόταν τραπέζι με καναπεδάκια, ψυγείο, τηλεόραση, νεροχύτης.. τα πάντα φίλοι .
Κάποιες μέρες λοιπόν κατέβαινε από το πατάρι του εργαστηρίου μας που είχε το δικό του εργαστήρι επεξεργασίας των ξύλων της ζωγραφικής μας και μου έλεγε:
-Πάμε κάπου; όπου θες.. πάμε στη Νάουσα για καφέ; Πάμε Βόλο;.. θες Αθήνα; όπου θες..
Και ξεκινήσαμε ένα μεσημέρι για Νάουσα στα .. 5-6 πηγάδια και.. κάποια στιγμή "μείναμε" από το χιόνι και μας ξύπνησε ένας κύριος που καθάριζε το χιόνι από το αμάξι μας για να δει αν.. ζούμε ή παγώσαμε!!! Δεν παγώσαμε φίλοι μου.. όταν είσαι στα.. 30..δεν κρυώνεις!!!
Αυτά για να δείτε πόσο τρελοί ήμασταν και.. χαιρόμαστε για αυτό γιατί αύριο μεθαύριο "φεύγοντας" θα μπορούμε να πούμε με πλήρη αλήθεια: ΖΗΣΑΜΕ .
Αχτιδένια φιλάκια
14 σχόλια:
Καλησπέρα καλή μου φίλη.
Λατρεύω αυτές τις φωτογραφικές αναδρομές στον πίσω χρόνο. Είναι τόσο όμορφες. Ειδικά για μας Γεωργία μου που είμαστε μιας κάποιας ..ηλικίας, (Γελάω τώρα).
Αυτό που λες με τα μπουφάν ισχύει. Δεν υπήρχαν τότε τέτοια πράγματα στα ρούχα. Μόνο υφασμάτινα, χοντρά, αυθεντικά. Δεν υπήρχαν εκείνες οι κινέζικες αηδίες με την πλαστικούρα που έχει ζώσει τη ζωή μας σήμερα. Τέλος πάντων.
Όσο για τον ερχομό του χειμώνα. Φαύλος κύκλος. Η εξαθλιωμένη τσέπη μας λέει να μην έρθει. Η φύση όμως λέει πρέπει να έρθει.
Πως κατάντησαν τη ζωή μας οι ....άριστοι άπαντες.
Καλησπέρα Γεωργία μου.
Τι ωραίες οι παλιές φωτογραφίες με τα χιόνια! Κι εγώ σήμερα έκανα την ίδια σκέψη γιατί έχω μερικές παλιές με χιόνια και, ακριβώς όπως το γράφεις, με τα ζεστά μας παλτουδάκια και τα σκουφιά.
Καλό χειμώνα λοιπόν! Να προσέχετε και τα κρυολογήματα!!!!
Εμείς πάλι, στα νότια της Αττικής, είναι πολύ σπάνιο να δούμε χιόνια, αν και πριν από καμμιά δεκαριά χρόνια, το είχε στρώσει για τα καλά ακόμα και στην παραλία μέχρι την άκρη άκρη της θάλασσας.
Καλό ξημέρωμα, φίλη μου!
Τι όμορφα παιδικά χρόνια!!.Αλλά κα τα μετέπειτα, περιπετειώδες. Ακουσα πως μπορεί να χιονίσει Θεσ/νίκη. Ετοιμάσου για χιονοπόλεμο!
Αχτίδα μου θα επαναλαβω κι εγω τη διαπίστωση οτι τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε Χειμώνα,σαν να χάθηκε αυτή η εποχή. Εμείς ποτέ δεν είχαμε χιόνι ουτως ή άλλως,κάποιες χιονονιφάδες ίσως στα ορεινά,έτσι για να γνωρίσουμε αυτό που διαβάζαμε στα βιβλία.Οως είχαμε χειμώνες πλούσιους σε βροχές.Μιλάμε για πολύ βροχή,αέρηδες και κρύο.Πιο γλυκό απο τα βόρεια αλλά τσουχτερό.Τότε υπήρχαν κάτι σόμπες ξύλου στην αρχή ,πετρελαίου μετά,που ουτως ή άλλως μύριζε ο όλο το σπίτι οταν άναβαν όπως επίσης μαύριζε και κάθε Ανοιξη βάφαμε τους τοίχους να φύγει η κάπνα. Και ουτε ζέστη σ όλα τα δωμάτια,μόνο εκεί που καθόμαστε περισσότερο,τραπεζαρία.Για τα σχολεία δε ουτε λόγος.Ουτε ποτέ σκεφτήκαμε να κάνουμε κατάληψη απαιτώντας θέρμανση κι άς έπεφταν τα δάχτυλα απο το κρύο.
Οι φωτογραφίες σου πολύτιμο ενθύμιο ακόμα και για την αλλαγή που επήλθε στη Θεσσαλονίκη!Απίστευτο πόσο έχει αλλάξει.
Οσο για τα υπόλοιπα,αυτό το ΖΗΣΑΜΕ μακάρι να μπορούσαμε να το πούμε όλοι!Οντως πρέπει να το χαίρεσαι και να αισθάνεσθε περήφανοι γι αυτό.Φιλιά πολλά και στους δύο,έτσι "τρελλοί" να παραμείνετε πάντα <3
Καλημέρα απο Αθήνα.
Και εδώ στα βόρεια προάστεια (Κηφισιά) έχουμε πολύ κρύο σήμερα.5 εως 6 βαθμούς γράφει το θερμόμετρο.
Περιμένουμε,μήπως δούμε λίγο χιόνι.Λένε οτι θα χιονίσει αύριο.
Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες σας.
Ο σταθμός που έχετε στην σελίδα σας είναι πολύ καλός.Μας αρέσει πολύ.Μόνο που δεν ανοίγει η σελίδα που έχετε βάλει.Δοκιμάστε απο εδώ : https://www.gradio.gr/
Δανάη.
εχουμε ομορφες αναμνησεις και με το χειμωνα αγαπη μου
φιλια πολλα
υπεροχες οι φωτογραφιες
Δανάη μου το διόρθωσα χθες, ανοίγει στο σταθμό..
Λέει η Αμαλία Τσακνιά σ' ένα ποίημά της: Θα πρέπει να 'ταν όμορφα τα χρόνια που το χιόνι έπεφτε στην ώρα του, έλιωνε στην ώρα του, και τα ρυάκια πότιζαν με τη σειρά τους τα φτωχικά μας περιβόλια. Τώρα μπερδεύτηκαν οι εποχές, ο χρόνος θρυμματίστηκε, το νερό στεγνώνει αμέσως.....κλπ
Πόσες αλήθειες! Στην καρδιά του Γενάρη κι η πασχαλιά μου άνθισε. Ο κήπος καταπράσινος και δεν μ' αρέσει καθόλου. Πρώτα απ' όλα έχει πολύ δουλειά και μ' αρέσει να περνούν όλες οι εποχές, κι ο χειμώνας να είναι χειμώνας για να νιώθεις την ευλογία της αναγέννησης.
Όμορφες και νοσταλγικές οι φωτογραφίες σου!
Να είστε καλά!
Αμ δεν τον θυμάμαι τον Βαρδάρη φιλεναδα; μπορεί να έφυγα 16 χρονών από την όμορφη μου Θεσσαλονίκη, όμως δεν έχω ξεχάσει τα χιόνια και τον Βαρδαρη που σφύριζε στο πέρασμα του!!
Το σπίτι μας με κεραμίδια στην περιοχή που βρίσκεται τώρα το Καυτατζόγλειο.. τότε δεν υπήρχε...ετος 1960 και να κρέμονται σαν σπαθιά οι κρύσταλλοι από τις σκεπές και εμεις τα πιτσιρίκια να τις σπαζουμε και να παίζουμε πόλεμο με γυάλινα σπαθιά!! τι εποχές φιλενάδα!!
Οι εποχές έχουν αλλάξει πια οπως και εμεις Γιωργία μου.
Ας χαιρόμαστε με αυτά που έχουμε και ας φυλάξουμε αυτες τις όμορφες αναμνήσεις στην καρδιά μας
Να είστε καλά και να δώσεις τα φιλια μου στην πατρίδα!!
Αγνώριστη η πόλη μας. Πάντα όμορφη βέβαια, όπως κι αν δείχνει (αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας..). Και τι νάζι μπροστά στον φακό. Αυτό που κρατώ είναι η εκτός προγράμματος βόλτα για καφέ στη Νάουσα. Αντί για κέντρο, παραλία, λίγο πιο πέρα, εκτός πόλης. Αυτές είναι περιπέτειες.
Να έχετε ένα ζεστό Σ/Κ εντός σπιτιού
Γεωργία μου μας πήρες μαζί σου στις αναμνήσεις και μας έδειξες υπέροχες φωτογραφίες.
Εμείς εδώ στην Αθήνα, ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερο χιόνι. Μια φορά, στο Λύκείο ήμουν, θυμάμαι που λίγο το είχε στρώσει πάνω στα αυτοκίνητα και κάναμε όλα τα παιδιά σαν τρελά από τη χαρά μας.
Ευχαριστούμε για όσα μοιράστηκες μαζί μας.
Σε φιλώ γλυκά :)
Οι αναρτήσεις σου παντα μου αφήνουν ένα χαμόγελο στα χείλη και δυο βουρκωμένα μάτια. Μη ρωτάς γιατί. Έτσι απλά...
Καλή χρονιά με υγεία.
Φιλάκια ...
Τι όμορφη αναδρομή ήταν αυτή! Και τι όμορφες φωτογραφίες!!!
Ταξίδι στο χρόνο, Γιωργία μου!
Καλή χρονιά κι ευλογημένη :)
Δημοσίευση σχολίου