Η μαθήτρια μου και τα άγχη της.

                                   

Καλό μήνα να σας ευχηθώ φίλοι μου , Φθινοπώριασε σιγά σιγά μα παραδόξως.. μου αρέσει , ίσως γιατί αυτό το καλοκαίρι δεν το χάρηκα όπως έπρεπε όπως βέβαια και μεγάλο μέρος από όλο το κόσμο. Όμως αισθάνομαι μια χαρά και χαίρομαι και την δροσούλα ιδιαίτερα τα βράδια.

Σήμερα άνοιξα το μπλοκόσπιτο για να σας πω αυτά που μου είπε η μικρή αγαπημένη μου μαθήτρια χθες στο μικρό μου εργαστήρι. Η Μάγδα είναι ένα υπέροχο ιδιαίτερο πλάσμα και ομολογώ πως την αγαπώ υπερβολικά ..την νοιώθω σα εγγονή μου και αν προσπαθώ να την απομακρύνω γιατί φοβάμαι αυτό το "δέσιμο" από μέρους της μα εκείνη μου λέει κάθε φορά: -Κυρία .. και να με διώχνετε εγώ θα έρχομαι!!!

Όταν λοιπόν ζωγραφίζει κι εγώ βέβαια την προσέχω και διορθώνω ότι βλέπω πως κάνει λάθος ..όλες ο πινελιές μας χάνονται στη κουβεντούλα μαζί της. Την έχω από 4η Δημοτικού και τώρα είναι 2α Γυμνασίου , ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος, ή.. ψυχολόγος.. ή ..βιολόγος ερευνήτρια κι εγώ την ακούω και χαμογελώ. Της είπα πως ότι διαλέξει πρέπει να την κάνει ευτυχισμένη και πλήρη γιατί το επάγγελμα μας είναι σαν το.. γάμο.. αν δεν είσαι ευτυχισμένη μέσα σε αυτόν .. άνοιξε τη πόρτα και φύγε..

Χθες λοιπόν μου άνοιξε την καρδιά της και μου είπε πόσο άσχημα αισθάνεται με τον Κορωναίο και πόσο την πιέζει συναισθηματικά το γεγονός πως δεν μπορεί να ..αγκαλιάσει όσους αγαπάει!!

-Κυρία, ότι και να πω στη κολλητή μου, στη μητέρα μου, στο μπαμπά και τους παππούδες μου και σε ..σας, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το να κλείσω τα χέρια μου ολόγυρα τους και να αισθανθώ τη ζεστασιά που μόνο η αγκαλιά μου δίνει.

Την άκουσα και μέσα μου κύλησε ξέρετε εκείνο το δάκρυ το.. εσωτερικό που κατεβαίνει από το λαιμό και κυλάει στη καρδιά..

-Κυρία βέβαια σκέπτομαι πως είμαι αχάριστη γιατί έχω άλλα τόσα άλλα πολλά μα.. έχω ένα σφίξιμο στη καρδιά, ένα κενό συναίσθημα μέσα μου. Μου λείπει κάτι νομίζω βασικό.. η αγάπη θέλει και άλλα πολλά εκτός από λέξεις.. φοβάμαι για τον πατέρα μου που έχει κάνει εγχείριση  στη καρδιά μα θέλω ακόμα και αυτό να του το πω με μία αγκαλιά.

Της είπα βέβαια όλα εκείνα που πρέπει να λέμε στα παιδιά και στον.. εαυτό μας για να μη χάσουμε αυτό το έρμο χαμόγελο και την ελπίδα πως ..όλα θα πάνε καλά.. όμως φίλοι μου δεν μπόρεσα να μη σκέπτομαι όλη μέρα πόσο αυτή η γενιά θα σημαδευτεί από τόσα πολλά.. πολλά.. πολλά που της γραπώθηκα επάνω της.

Έχω και την επίγνωση ως οι γονείς σηκώνουν το δικό τους σταυρό που τα παιδιά δεν ξέρουν και ίσως δεν κατανοούν λόγω νεότητας. Όμως θα έλεγα.. θα συμβούλευα αν είχε κάποια βαρύτητα η συμβουλή μου πως μέσα στα τόσα δύσκολα ας προσπαθήσουμε να ελαφρύνουμε  τα παιδιά μας με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, με σχέδια, όνειρα για κάτι όμορφο που θα έρθει μετά από κάθε καταιγίδα.. 

-Μια καταιγίδα είναι Μαγδούλα μου, μία μπόρα που θα περάσει, εσύ ζωγράφιζε, γέμιζε τα κενά με ενδιαφέροντα και θα βγει το ουράνιο τόξο γλυκιά μου. Κόλα ..αγκώνα τώρα και θα τα πούμε την άλλη Πέμπτη!

                               Αχτιδένια φιλάκια