Ένας φίλος από το ..χθες.

                                          

Ο χρόνος φίλοι μου..ο χρόνος..σήμερα τον ένοιωσα περισσότερο από ποτέ και όχι μόνον εγώ αλλά και κάποιος που είχα να δω..( απίστευτο το νούμερο..) 45 ολόκληρα χρόνια...
Έτσι ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου..
-Τζορτζίνα ;.. ( Είχα χρόνια να ακούσω να με φωνάζουν έτσι..από τη Σχολή..)είμαι ο Άλεξ..
-Ο Άλεξ; ποιος Άλεξ;
Έτσι ήρθε σήμερα στο σπίτι μας ο παλιός μου συμφοιτητής μόνο που ο χρόνος που είχε μπει ανάμεσα μας είχε αφήσει τόσο έντονα τα σημάδια που δεν αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλο.
Εγώ δεν ήμουν η λεπτή φίλη του με τα μακριά μαλλιά και τα ..μίνι κι εκείνος δεν ήταν ο πανύψηλος κοκκινομάλλης νεαρός με την..κοτσίδα που τα τζιν έπλεαν επάνω του.
 Ο χρόνος αμείλικτος φίλοι μου και όμως η αγκαλιά ξεπέρασε το ξάφνιασμα και το χιούμορ που πάντα είχαμε μας έστρωσε χαλί να πατήσουμε!
Η Κάντυ τον καλωσόρισε μαζί με τον άνδρα μου βέβαια. Ο Άλεξ ήταν μισός Ολανδός από μητέρα , της έμοιαζε κι όλας πολύ, ήταν ένας καλός φίλος πρόσχαρος και διάλεξε την γλυπτική όπως είχα μάθει με μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό. 
-Δημήτρη ήμουν ερωτευμένος με τα μάτια της γυναίκας σας,όλοι μας ήμασταν δηλαδή,  έμοιαζαν με θάλασσα..γεμάτα αγάπη πάντα..
-Κι εγώ Άλεξ μόνο που την..παντρεύτηκα ΕΓΩ όμως!
-Κοίτα Άλεξ να έχω κανένα διαζύγιο στα γεράματα του είπα γελώντας.!
Και τι δεν είπαμε φίλοι μου, θυμηθήκαμε ένα σωρό αστεία γεγονότα, τα λερωμένα σχέδια από τους καφέδες, τα πορτρέτα που τον έβαζαν να στήνεται γιατί είχε ένα πρόσωπο παράξενο με την κοτσίδα και τα κόκκινα σγουρά μαλλιά του..
Δεν τον ρώτησα που..εξαφανίστηκαν ..γιατί θα μου έλεγε όπου πήγαν τα δικά μου!!
Μετά άρχισαν οι φωτογραφίες, η Αμερικανίδα γυναίκα του ( μέχρις εκεί έφθασε η χάρη του), τα δύο δίδυμα αγοράκια του με τα ίδια κόκκινα μαλλιά, οι εκθέσεις του. Ένα γλυπτό του στολίζει ένα ίδρυμα στην Ολλανδία, άλλο στην Αμερική. 
ήρθε στην Ελλάδα από..αναμνησεις..
-Μεγάλωσα Τζορτζίνα, ήθελα  να κάνω ένα "περίπατο" σε όσα έζησα..όσα χάρηκα..βρήκα κάποια τηλέφωνα , το δικό σου από τη Μαξιμίνα ..άλλαξες επίθετο..έκανε εκθέσεις με το νέο όνομα..
Τον αγκάλιασα και προσπάθησα να δω με κλειστά μάτια το ψηλόλιγνο αγόρι που μας έφερνε  καφέδες με το δίσκο όταν ήμασταν πεσμένοι στα σχέδια μας και που μου έτρωγε τα κρουασάν που αγόραζα από την Πατησίων.
Έτσι φίλοι μου πέρασε η ημέρα μας, έφαγε μαζί μας, πήραμε το καφέ μας, είπαμε και τι δεν είπαμε, δακρύσαμε για όσους έφυγαν γιατί...έφυγαν αρκετοί.. με συγκίνησε το γεγονός ότι ήρθε Θεσσαλονίκη για μένα μόνο.
-Αύριο φεύγω για..Καβάλα (!!!) πάω να βρω τον Μιχάλη , θυμάσαι; Μετά γυρίζω Αθήνα και έπειτα Ολλανδία και μετά Αμερική εκεί ζω εδώ και χρόνια.
-Είδες φίλε μου ( λέει ο άνδρας μου) μας τραβούν από τη μύτη τελικά οι γυναίκες μας , κι εμένα από το Βέλγιο με έφερε!
Αλλάξαμε ..fb βέβαια ( όχι παίζουμε) αν και ήταν και σε πολλά άλλα άγνωστα για μένα.
Τον αποχαιρέτησα με μία αγκαλιά φίλοι μου και ήξερα πως δεν θα ξαναειδωθούμε..
Ο χρόνος φίλοι μου..ο χρόνος αμείλικτος μα χάρηκα αφάνταστα είναι η αλήθεια.
-Γυναίκα τώρα θα σου κάνω ..ανάκριση..αυτό με τα μάτια σου που είπε  με θορύβησε λιγάκι..
-Χα! χα!..άντε μη σου κάνω κι εγώ ανάκριση για τα χρόνια σου σε σχολή στο Βέλγιο!!!
Είναι πανέμορφο συναίσθημα να βλέπεις κάποιον από τόσα χρόνια φίλοι μου..μα τόσο όμορφο.. αν και θα ομολογήσω πως ένοιωσα και μία πίκρα στο στόμα για όσα πέρασαν ..για τους φίλους που κάποτε κάναμε όνειρα καθώς ζωγραφίζαμε. Έχω βέβαια επικοινωνία με αρκετούς, όμως η ζωή προχώρησε και τα όνειρα έγινα για τον καθένα προσωπικά βιώματα .
Φίλοι μου σας εύχομαι μία όμορφη εβδομάδα και βέβαια...
                            Αχτιδένια φιλάκια!