Γυρίζοντας σε ότι αφήσαμε..

                                              

Από που να αρχίσω στο μπλοκόσπιτο..σκόνη, σφουγγάρισμα, τζάμια..θα μου πείτε εδώ και τόσες μέρες μόνο η ανάσα των όσων με έψαχναν μπήκε αφού εγώ δεν άνοιξα ούτε καν το παράθυρο να κοιτάξω έξω..
Δεν ήξερα τι να σας πω, δεν είχα κάτι να σας δείξω..ίσως είναι σκέψεις που κρατώ για μένα μόνο, ίσως να είναι η απομόνωση που χρειάζεται μερικές φορές ο καθένας μας γιατί είναι ψάξιμο της ψυχής.
Όχι..δεν μου πέρασε από το μυαλό να το κλείσω..το ομολογώ..είναι κάτι σαν καταφύγιο , σαν ένας κήπος μέσα στη χειμωνιάτικη όψη.
Σπίτι οι δυο μας..ή να πω καλύτερα οι τρεις μας αφού η Κάντυ είναι μέρος της οικογένειας. Όταν φθάσετε στη δική μας ηλικία θα δείτε πως ο κόσμος όλος μικραίνει και γίνεται μόνο για..δύο.
Κάποιοι καλοί μας φίλοι μας έδωσαν με την επίσκεψη τους τη χαρά να τους βάλουμε μέσα στο μικρό μας όριο, ο Δημήτρης με την πίτα του κι εγώ με μία μηλόπιτα που ..άκουσον..άκουσον..ξέχασα φίλοι μου να βάλω τη..ζάχαρη!!!
Πάντως φαγώθηκε και αναρωτιέμαι αν από ευγένεια μου είπαν ότι ήταν υπέροχη έστω και έτσι , μα σαν γιαγιά  θα αρκεστώ να πιστέψω στον  ενθουσιασμό της εγγονής μου που μου πήρε την υπόλοιπη για τους φίλους της..
Το ΣΚ στο κτήμα, οι αγαπημένοι μου γείτονες , ο ενθουσιασμός της Κάντυ που είναι φίλοι μου τελικά αγροτόσκυλο σε ..μικρή  έκδοση μεγέθους και δεν στέκεται ούτε στιγμή παρά κυνηγιέται με τον Κανέλο στα 4 στρέμματα αδιαφορώντας για την πάχνη, τα χόρτα, τα κλαδιά από τα κλαδέματα που ευτυχώς..πήραν τέλος!!! Απίστευτο φίλοι μου όμως  της έμαθε να σκάβει παντού, σημαδεύει τα..δένδρα με τις ..ανάγκες της, να κυνηγάει το κάθε αυτοκίνητο που περνάει από το δρόμο μας ολόγυρα στο φράκτη και να συνοδεύει τους επισκέτες μέχρι το τροχόσπιτο! 
Μετά κουρνιάζει μέσα στην αγκαλιά του μόλις ξαπλώνει στο...καναπέ έξω από το τροχόσπιτο και..απίστευτο δεν τολμάει γείτονας να πάρει την Κάντυ από δίπλα του γιατί βγάζει..δόντια!!!

Η αμυγδαλιές δεν άνθισαν ακόμη μα μέσα από αυτές θαυμάζει κανείς τον υπέροχο γαλάζιο ουρανό που έχει η χώρα μας και μαζί με τον υπέροχο καιρό που μας έκανε είναι σαν να μας έλεγε  πως..η αμυγδαλιές θα ανθίσουν..τα δένδρα θα φυλώσουν, το χόρτο θα χάσει τις καφέ αποχρώσεις και το πράσινο θα γεμίσει το μικρό μας βασίλειο.
Φίλοι μου μία νότα γέλιου στο γυρισμό είναι η Κάντυ που μόλις μπήκαμε μέσα στο σπίτι κρύφτηκε γιατί ήξερε πως θα της κάνω μπάνιο!!! Την ψάχναμε ώρα και μόνο με τη μαγική λέξη "Κανέλο" την ξεγελάσαμε για να την μπουγαδιάσω, να την στεγνώσω και να την χτενίσω βάζοντας της στο τέλος το φιογκάκι της.
Ένας νέος μήνας, μία νέα εβδομάδα..ας είναι για όλους μας φωτεινός ο δρόμος .

                                          

Ας πάρουμε χρώμα και ελπίδα να τα κάνουμε ομορφότερα.
                                Αχτιδένια φιλάκια