Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2020

Ξαναγυρίζοντας σε χώρους που πονάνε..

                                                

Νάμαι πάλι....στο τέλος θα με βαρεθείτε και με βλέπω να είμαι στο μπλοκόσπιτο εγώ και ο..κούκος!
Ήταν που είχα χαλαρώσει χθες στο καναπέ μου και σας έκανα κουβεντούλα για να νιώσετε την ομορφιά του..κρύου. Δεν με θέλει φίλε μου εμένα η ηρεμία..είναι τα απρόβλεπτα που έλεγα χθες. 
-Έχω ενόχληση στο λαιμό μου !..λέει ο άνδρας μου και νάτος ο συναγερμός για μένα αφού είναι μόλις ενάμισι χρόνος από την εγχείρηση του στα καρκινώματα.
Έτσι βρεθήκαμε στο νοσοκομείο που χειρουργήθηκε στην Γναθοχειρουργική να δούμε τον καθηγητή που του έκανε την επέμβαση. Όσο περιμέναμε..όσο έβλεπα το χώρο που περάσαμε τόσο καιρό..όσο έβλεπα αυτούς που περιμένανε με εμφανή σημάδια και ..διάθεση.. θα σας αφήσω να καταλάβετε πως ένοιωθα.
Μου φάνηκε αιώνας αυτό το 2ωρο φίλοι μου, το μυαλό ταξιδεύει σε ένα σωρό εκδοχές και ο χρόνος σταματάει ενώ ο χώρος γίνεται κάτι σαν άλλη διάσταση..
Ακούς δίπλα σου ιστορίες, βλέπεις ανθρώπους με σκεπασμένο το σαγόνι, κάποιοι βγήκαν ανακουφισμένοι , άλλοι με χαρτί για εισαγωγή όπως εμείς πριν ενάμισι χρόνο.
Όπως η ανθρώπινη φύση οδηγεί ..ότι προσευχή ήξερα την είπα, την ζωή μου στο πιάτο πρόσφερα στο Θεό αρκεί εκείνος να βγει χαμογελαστός. Με άκουσε η Παναγιά και με άφησε να τον..τυραννώ για καιρό ακόμη!!
-Όλα καλά μου είπε ο γιατρός, πάρε τον και φύγε, κάπου κρύωσε λιγουλάκι ο άταχτος.
Μετά γίναμε κάτι σαν Μάπετ σόου..εκείνος μπροστά κι εγώ να του τα σούρω που δεν προσέχει ! Μπορεί να του μουρμουράω μα  ξέρω πως του..αρέσει που νοιάζομαι.
Εκεί έξω από τα χειρουργείο είδα φεύγοντας μία κυρία ακουμπισμένη στο περβάζι, όρθια, δακρυσμένη σφίγγοντας νευρικά το χαρτομάντιλο.. είδα τον εαυτό μου όπως τότε μόνο που εγώ είχα δίπλα μου τόσους που μας αγαπούσαν..
Άφησα τον Δημήτρη να προχωράει και πήγα κοντά της, με κοίταξε, την κοίταξα και της έκανα μία αγκαλιά ..μαμαδίστικη..όπως λέω συχνά. Δεν ρώτησα τίποτα, απλά της ψιθύρισα: Όλα θα πάνε καλά..εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθεις..όλα θα πάνε καλά!
Το νοσοκομείο είναι ψηλά, μέσα στο πράσινο της Εξοχής, το κρύο δυνατό, η επιπεφυκίτιδα μου έχει γυρίσει και αύριο έχω εγώ ραντεβού με γιατρό να πάρει η ευχή .Αν με δει κανείς νομίζει πως κλαίω και το χειρότερο..αφού έχω δοκιμάσει ότι κολλύριο υπάρχει δεν έχω ελπίδα ούτε και στο αυριανό ραντεβού.
Όμως..όμως μη νομίζετε πως είμαι στεναχωρημένη..όταν βγαίνεις από τέτοιους χώρους όλα σου φαίνονται ελάχιστα..
Καληνύχτα λοιπόν φίλοι μου και ..δεν μπορώ να υποσχεθώ πως δεν θα ..ξαναγυρίσω για να σας ζαλίσω !
                                   Αχτιδένια φιλάκια

11 σχόλια:

Giannis Pit. είπε...

Το τι συναντά κανείς στους προθαλάμους των νοσοκομείων Γεωργία μου είναι ασύλληπτο. Δεν ξέρεις πραγματικά τι να πεις. Νιώθεις πόσο μικρός είσαι μπροστά σε κάποια πράγματα. Νιώθεις τη δύναμη της στιγμής, την αγωνία, τον φόβο. Είναι πραγματικά άγριο. Μακάρι κανείς να μην βρίσκεται σε τέτοιες ισορροπίες και καταστάσεις.
Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά καλή μου φίλη.
Στέλνω φιλιά πολλά.

Fotini Kouzoumi είπε...

Αχτίδα μου, σε νιώθω!!! Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά τελικά!!!
Εύχομαι να έχεις ένα όμορφο 2020, με υγεία πάνω απ'όλα και πολλή δημιουργικότητα!!!
Φιλακια πολλά!!!!

Katrina είπε...

Μόνο να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω τα πέρασα και ξέρω!!! Τέλος καλό όλα καλά καλή χρονιά σας εύχομαι με πολύ χαμόγελα!!!!!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Οποιος θέλει να νοιώσει πόσο τυχερος είναι ας μην αναμετρηθεί με κανένα τυχερό παιχνίδι,ας πάει σ ένα Νοσοκομείο κι είμαι σίγουρη θα ευγνωμονεί το Θεό που στέκει όρθιος,χωρίς ή με προβλήματα,πάντως λιγότερα απο άλλους!
Ξέρω πως είναι οταν έχεις περάσει ένα τέτοιο πρόβλημα πώς νοιώθεις σ ε κάθε καμπανάκι. Εγω κουλουριάζομαι στον καναπέ και προσπαθώ ν αδειάσω το μυαλό μου απο τις σκέψεις.Τις δουλεύω μόνη .Ολοι καταλαβαίνουν οτι κάτι συμβαίνει και μ αφηνουν να πάρω το χρόνο και τα πάνω μου και μετά την επόμενη μέρα είμαι έτοιμη να αντιμετωπισω τα πάντα,ή ...σχεδόν τα πάντα.Δύσκολο,πολύ δύσκολο...να σε κοιτάνε στα μάτια και να βλέπεις την αγωνία των αλλων στα μάτια τοςυ για σένα!Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα Αχτιδένια μου ,ΕΥΤΥΧΩΣ και πόσο με συγκίνησες που έδωσες αυτή την αγκαλιά κι ας μη σου ζητήθηκε.
ΠΟΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ,Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ!
Την αγάπη μου και τις ευχές μου ολα κάθε μέρα νάναι καλά

Μαρία Νικολάου είπε...

Αυτή η χρονιά να φέρει μόνο καλά!
Υγεία και ευημερία!

AgapameAnDolmas είπε...

καλη χρονια αχτιδα μου !!! με υγεια και ευτυχια !! ολα περαστικα να ειναι ναμαστε καλα

ANNA FLO είπε...

Ευτυχώς ένα κρυωματάκι και πόσο δίκιο έχεις που ανησύχησες. Κι αυτή η αγκαλιά στην άγνωστή σου που περνά τα τόσο οικεία προβλήματα με συγκίνησε. Μα έτσι είσαι εσύ.
Οπότε δεν λέμε ξαναγυρίζοντας αλλά επισκεπτόμενοι χώρους που πονάνε, ναι;
Να είστε καλά και περαστικά
Πρόσεχε το μάτι σου
Τα φιλιά μου

Ανώνυμος είπε...

Τα έχω περάσει και με θεατρικό τρόπο, με υποκριτική υψηλού επιπέδου, βάζοντας τους γιατρούς να λένε ψέμματα και όσους αρνούνταν, να λένε την αλήθεια με ακαταλαβιστικους ιατρικους ορους, γνωρίζοντας ότι ο δικός μου δεν θα το έψαχνε περαιτέρω.
Η μεγαλύτερη ανακούφιση ηταν οταν η τελική ιατρική απόφαση ήταν καλή. Ευχαριστουσα το Χριστό, τη Παναγία, όλους τους Αγίους που παρακαλούσα και υποσχομουν να διορθώσω για χάρη τους όλα όσα ένοιωθα ότι δεν θα τους άρεσαν. .....
Εύχομαι να περάσει ανεφελη αυτή η χρονια από θέματα υγείας για ολους αλλά και ήσυχη από θέματα πολέμου. Να μη χρειάζεται αγώνας για φάρμακα και για φαγητό και τα αγαπημένα μας νεαρά πρόσωπα να είναι στα σπίτια τους και όχι επιστρατευμενα, γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι μπορεί να μην ζήσαμε πόλεμο αλλά ζήσαμε αυτούς που τον έζησαν. .... Σήμερα τα νέα παιδιά θα πηδανε απ τα μπαλκόνια πριν ξεκινήσει κάτι. Εύχομαι επίσης να διαψευστω στις εκτιμήσεις μου και το Ελληνικό DNA να θριαμβεύσει.

Γιαγιά Φαιη

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Τέλος καλό όλα καλά λέμε .. ευτυχώς κορίτσι μου .
Ακόμα και η καθημερινότητα μας είναι τόσο όμορφη όταν είμαστε καλά στην υγεία μας!
Να είναι μικρά και ασήμαντα εκείνα που θα μας ανησυχήσουν φιλενάδα στη καινούργια αυτή χρονιά..και να δίνουμε πολλές αγκαλιές φιλενάδα χαιρόμαστε πιο πολύ εμείς που τις δίνουμε ..
Να είστε καλά σου στέλνω και εγώ μια μεγάλη αγκαλιά από εδώ αχτίδα μου.. την αγάπη μου..🧡 φιλιααα..!!

Αννίκα είπε...

Ευτυχώς όλα κατ' ευχήν. Η ζωή ένας σκληρός αγώνας κι ο πόνος απαλύνει όταν ένα χέρι, που δεν γνωρίζεις καν, σου απλώνεται. Η ενθάρρυνση μπορεί να είναι λυτρωτική και μια ήρεμη σκέψη μπορεί να φέρει τις πιο σωστές λύσεις.
Να είστε καλά Αχτίδα μου και περαστικά!

Σοφία Τσιμάρη είπε...

αχ ετσι οταν φευγεις απ το νοσκοκομειο λες την σκαπουλαρα
αλλα δεν πρεπει να ξεχναμε αυτους που τωρα θα μπουν....
ποσο γλυκο αυτο που εκανες..η αγκαλια ολα τα γιατρευει...
ελπιδα αλιμονο αν την χασουμε... να προσεχετε οι ιωσεις κανουν θραυση