Ξαναγυρίζοντας σε χώρους που πονάνε..

                                                

Νάμαι πάλι....στο τέλος θα με βαρεθείτε και με βλέπω να είμαι στο μπλοκόσπιτο εγώ και ο..κούκος!
Ήταν που είχα χαλαρώσει χθες στο καναπέ μου και σας έκανα κουβεντούλα για να νιώσετε την ομορφιά του..κρύου. Δεν με θέλει φίλε μου εμένα η ηρεμία..είναι τα απρόβλεπτα που έλεγα χθες. 
-Έχω ενόχληση στο λαιμό μου !..λέει ο άνδρας μου και νάτος ο συναγερμός για μένα αφού είναι μόλις ενάμισι χρόνος από την εγχείρηση του στα καρκινώματα.
Έτσι βρεθήκαμε στο νοσοκομείο που χειρουργήθηκε στην Γναθοχειρουργική να δούμε τον καθηγητή που του έκανε την επέμβαση. Όσο περιμέναμε..όσο έβλεπα το χώρο που περάσαμε τόσο καιρό..όσο έβλεπα αυτούς που περιμένανε με εμφανή σημάδια και ..διάθεση.. θα σας αφήσω να καταλάβετε πως ένοιωθα.
Μου φάνηκε αιώνας αυτό το 2ωρο φίλοι μου, το μυαλό ταξιδεύει σε ένα σωρό εκδοχές και ο χρόνος σταματάει ενώ ο χώρος γίνεται κάτι σαν άλλη διάσταση..
Ακούς δίπλα σου ιστορίες, βλέπεις ανθρώπους με σκεπασμένο το σαγόνι, κάποιοι βγήκαν ανακουφισμένοι , άλλοι με χαρτί για εισαγωγή όπως εμείς πριν ενάμισι χρόνο.
Όπως η ανθρώπινη φύση οδηγεί ..ότι προσευχή ήξερα την είπα, την ζωή μου στο πιάτο πρόσφερα στο Θεό αρκεί εκείνος να βγει χαμογελαστός. Με άκουσε η Παναγιά και με άφησε να τον..τυραννώ για καιρό ακόμη!!
-Όλα καλά μου είπε ο γιατρός, πάρε τον και φύγε, κάπου κρύωσε λιγουλάκι ο άταχτος.
Μετά γίναμε κάτι σαν Μάπετ σόου..εκείνος μπροστά κι εγώ να του τα σούρω που δεν προσέχει ! Μπορεί να του μουρμουράω μα  ξέρω πως του..αρέσει που νοιάζομαι.
Εκεί έξω από τα χειρουργείο είδα φεύγοντας μία κυρία ακουμπισμένη στο περβάζι, όρθια, δακρυσμένη σφίγγοντας νευρικά το χαρτομάντιλο.. είδα τον εαυτό μου όπως τότε μόνο που εγώ είχα δίπλα μου τόσους που μας αγαπούσαν..
Άφησα τον Δημήτρη να προχωράει και πήγα κοντά της, με κοίταξε, την κοίταξα και της έκανα μία αγκαλιά ..μαμαδίστικη..όπως λέω συχνά. Δεν ρώτησα τίποτα, απλά της ψιθύρισα: Όλα θα πάνε καλά..εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθεις..όλα θα πάνε καλά!
Το νοσοκομείο είναι ψηλά, μέσα στο πράσινο της Εξοχής, το κρύο δυνατό, η επιπεφυκίτιδα μου έχει γυρίσει και αύριο έχω εγώ ραντεβού με γιατρό να πάρει η ευχή .Αν με δει κανείς νομίζει πως κλαίω και το χειρότερο..αφού έχω δοκιμάσει ότι κολλύριο υπάρχει δεν έχω ελπίδα ούτε και στο αυριανό ραντεβού.
Όμως..όμως μη νομίζετε πως είμαι στεναχωρημένη..όταν βγαίνεις από τέτοιους χώρους όλα σου φαίνονται ελάχιστα..
Καληνύχτα λοιπόν φίλοι μου και ..δεν μπορώ να υποσχεθώ πως δεν θα ..ξαναγυρίσω για να σας ζαλίσω !
                                   Αχτιδένια φιλάκια