Η συμμετοχή μου στα Δρώμενα ..μία βόλτα στη Θεσσαλονίκη.

Φίλοι μου λίγο πριν ξημερώσει η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σίγουρα θα περιμένατε από εμένα ευχές και εικόνες γιορτής, εγώ όμως θα πρωτοτυπήσω  παίρνοντας την σκυτάλη από την συμπολίτισσα   https://christipetaloti.blogspot.com/2019/12/4.html για την συμμετοχή μου στο κάλεσμα της αγαπημένης Μαρίας https://ghinimatia.blogspot.com/

                                

Ελπίζω να φανώ αντάξια όλων των άλλων συμμετοχών που διάβασα  και θαύμασα  και μετά νοιώθω φόβο με τη σκέψη ότι θα έρθει η σειρά μου και πως να..συγκριθεί   κανείς μαζί τους!!
Το θέμα μου όμως όμορφα διαλεγμένο από την συμπολίτισσα και τόσο τρυφερό για μένα ώστε να του δώσω τη θέση της τελευταίας ανάρτησης της χρονιάς μου. Την ευχαριστώ!
Η παλιά Θεσσαλονίκη των 67 μου χρόνων, όχι βέβαια σαν την..καρτ ποστάλ αυτή ( σας ορκίζομαι δεν είμαι Μαθουσάλας!!) όμως αυτή που είναι μέσα στη καρδιά μου , στη ψυχή και στο γνωστό σας πια μπαουλάκι των αναμνήσεων μου.
Η σύμπτωση μεγάλη γιατί χθες που ήρθαν τα παιδιά μου Ειρήνη και Νίκος από την Αθήνα τους έδωσα σαν δωράκι ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες που ξέρω πως ο γαμπρός μου χάρηκε ιδιαίτερα γιατί είδε τη Θεσσαλονίκη όπως ήταν παλιά..με μένα παιδί. Αναφωνούσε σε κάθε εικόνα πίσω μου και όταν είδε πως από το Λευκό Πύργο φαινόταν η παραλία κάτω να κάνουν..μπάνιο..σε αμμουδιά..

       

Γεννήθηκα στη καρδιά της..Τσιμισκή 82..  Μπροστά μας η διασταύρωση Παλαιών Πατρών Γερμανού και η Τσιμισκή , εκεί μητροπολίτες το Πάσχα έπλεναν τα πόδια του σαν ένδειξη ταπεινοσύνης , αντάμωναν οι επιτάφιοι, γινόντουσαν οι πολιτικοί λόγοι. 
 Απέναντι η εφημερίδα Ελληνικός Βορράς με αποτέλεσμα να γίνονται όλες οι πορείες διαμαρτυρίες μπροστά της αφού λίγο πιο πέρα κατά σειρά ήταν τα γραφεία της ΕΡΕ και του Κέντρου!!. 
Η μητέρα μου δακρυσμένη μου έλεγε πως εκεί μπροστά στο σπίτι μας ο Ελευθέριος Βενιζέλος έβγαλε λόγο και την πήρε αγκαλιά  σηκώνοντας την στον ώμο του.
Πίσω μας η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης , βαπτίστηκα και έζησα λειτουργίες μέσα της , δίπλα της το δημοτικό μου σχολείο 43ο που μετά έγινε Μακεδονικό Μουσείο  γιατί εκεί γινόντουσαν οι συναντήσεις των Μακεδονομάχων. 

                      

Πίσω από αυτό η μαγευτική παραλία όπως την γνώρισα εγώ φίλοι μου.. απλή με κατά διαστήματα σκαλάκια όπου κατέβαινε ο σκύλο μου Ποσειδώνας για να κάνει μπάνιο.

                           

Πιο πέρα τα καραβάκια που σε πήγαιναν στη Περαία και την Αγία Τριάδα για μπάνιο. Μπροστά εκεί κάτω από τον Λευκό Πύργο υπήρχε ακόμα αμμουδιά χοντρή και πολλοί έκαναν μπάνιο. Αυτή είναι η..ουρά για τα καραβάκια κάθε ΣΚ !!


        

Πλανόδιοι στη παραλία αυτή πουλούσαν την πραγμάτια τους σαν σουβενίρ στους ξένους και το κάνουν μέχρι τώρα.
Φίλοι μου σας μιλώ για αποστάσεις που τις έκανα πεζή ή με το..ποδηλατάκι μου!
Δεν υπήρχε φόβος φίλοι μου τότε για τα μικρά παιδιά..έφευγα από το σπίτι μου το πρωί και γύριζα το βράδυ για να ακούσω την κατσάδα της γιαγιάς μου που είχε την ευθύνη μου αφού οι γονείς μου ήταν φοιτητές. Αν ήθελα κάτι μπορούσα να σταματήσω ένα χωροφύλακα που έκανε τότε διαρκώς περιπολίες και αν του ζητήσω κάτι.
Στην άλλη άκρη η Αριστοτέλους που είχε στις άκρες της σαν ..φραγή θα έλεγα δύο τεράστιες χοντρές αλυσίδες που έπαιζαν όλα τα παιδιά μαζί της. Ο κινηματογράφος Ολύμπιον στη γωνία και τα..λουκουμαντζίδικα που η γιαγιά μου με κερνούσε το λατρεμένο παιδικό κέρασμα. 
Στη Τσιμισκή ο Φλόκας και ο Τερκενλής, φημισμένα ζαχαροπλαστεία, πιο επάνω τα φημισμένα σουτζουκάκια του Ρογκότη και η Αγία Σοφία με τα μαγαζιά πολυτελείας όπως το καπελάδικο που αγόραζε η γιαγιά μου καπέλα!

        

Να θυμηθώ την Καμάρα όπου υπήρχαν ακόμα παλιά σπίτια και η εκκλησία Ροτόντα που οι Τούρκοι το είχαν τζαμί και ήταν του Αγίου Γεωργίου. 
Σχεδόν  απέναντι της τα περίφημα κουλουρτζίδικα με το αυθεντικό παλιό μοναδικό κουλούρι Θεσσαλονίκης!
Να πάω στις αναμνήσεις μου και στα περίχωρα που τώρα είναι πια κέντρα κι αυτά.  Η Περιοχή Χιρς όπου υπήρξε η συνοικία των Ισραηλιτών , η Χαριλάου η γειτονιά με τις βίλες των πλουσίων γεμάτη τριανταφιλιές και πλούσιους Καπνέμπορους και πιο επάνω η Ρώσικη εκκλησία με πολλούς Ρώσους πρόσφυγες. 
Βέβαια η  Άνω και Κάτω Τούμπα όπου υπήρχαν οι πρόσφυγες, θυμάμαι με λατρεία το φιλόξενο σπιτάκι της θείας μου Βασιλικής ξαδέλφης της μητέρας μου που στην αυλή της με τα μοδιστράκια της έζησα μέρες ευτυχίας.
Η Άνω Πόλη με την εκκλησία του Άγιου Δαβίδ , τα κάστρα και το περίφημο  τοίχος που άλλοτε έφθανε στο Λευκό Πύργο. και βέβαια τη φυλακή των τραγουδιών των ρεμπέτικων το Γεντί Κουλέ.
Φίλοι μου δεν θέλω να σας κουράσω άλλο με πολλές περιγραφές, αυτό το..μπαουλάκι των αναμνήσεων δεν έχει τελειωμό και νοιώθω ένα σφίξιμο στη καρδιά μου για όσα έφυγαν και δεν ξαναγυρίζουν..
Αφήστε με σαν τέλος θα σταθώ σε κάτι που η Θεσσαλονίκη το έχει σαν χάρισμα. Είναι εκείνος ο αγαπησιάρικος και ερωτικός αέρας της, είναι οι φιλόξενοι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι που σου ανοίγουν το σπίτι φιλόξενα χωρίς να σε ρωτήσουν. Είναι η "καλημέρα" που σου λένε από τα μπαλκόνια οι γείτονες, το ζεστό πιάτο φαγητό που πας στο διπλανό σου μοναχικό άτομο. Είναι η αγκαλιά γεμάτη φιλία και αγάπη που σου δίνει ο Θεσσαλονικιός  και ..το τραγούδι που λέγαμε στις σχολικές εκδρομές μέσα στο αυτοκίνητο όταν ξαναγυρίζαμε σε αυτήν: "Θεσσαλονίκη μου..μεγάλη φτωχομάνα..εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά , Θεσσαλονίκη μου όπου και να πάω εσένα μόνο θα έχω στη καρδιά.."
Ευχαριστώ τη Μαρία για το βήμα που μου έδωσε να συμμετάσχω κι εγώ και δίνω την σκυτάλη στη φίλη Μαρίνα https://marinaslovelylife.com/
 Αυτή είναι η φωτογραφία που της δίνω:

                     

και η λέξη..απλή σαν κι εμένα: ΑΓΑΠΗ
                             Αχτιδένια φιλάκια