Τι σημαίνει η λέξη "ήρωας';

Η λέξη "ήρωας", " ηρωϊδα" συνήθως μας φέρνει την εικόνα ενός ανθρώπου που θυσιάζει την ζωή του, χύνει το αίμα του για την πατρίδα, για κάποιο σκοπό, για τον συνάθρωπο και για ένα ίσως σωρό άλλους λόγους που τον κάνουν παράδειγμα και άξιο μεταλίου ή κάποιας ηθικής και χρηματικής δικαίωσης.
Υπάρχουν όμως φίλοι μου εκείνοι οι..." ήρωες" που το έργο τους περνάει απαρατήρητο ή το πολύ πολύ ένα πονεμένο χαρακτηρισμό μας " η καημένη" και η ανακούφιση μας που δεν ήμαστε στη θέση της.
Ναι..για μία μητέρα μιλάω..ή μάλλον για πολλές...για άπειρες μητέρες που στέκονται όρθιες χωρίς να παραπονεθούν γιατί απλά είναι...μητέρες.
Θα μου πείτε..πως σου ήρθε πάλι αυτό βρε Αχτίδα μου; Μία τέτοια ηρωίδα έχω κοντά μου, φίλη από χρόνια έστω και όχι τόσο στενή. Γειτόνισσα, φίλη, γνωστή..τι σημασία έχει.. Θεατής της ζωής της εδώ και 15 χρόνια , την θαυμάζω και την εκτιμώ και ξέρετε..η εκτίμηση για μένα βαρύνει αφάνταστα μέσα μου.
Μόνη της μεγαλώνει δύο παιδιά με..ιδιαίτερα προβλήματα, στα δύσκολα συνήθως οι σύζυγοι αποχωρούν. Εκείνη δουλεύει, αγωνίζεται να κρατηθεί στην επιφάνεια, παλεύει να βυθίσει την γυναίκα μέσα της και να εστιάσει στο πρόβλημα της. Δύσκολο να είσαι μάνα..μα ακόμα πιο δύσκολο να σε βαραίνουν καταστάσεις που δυστυχώς δεν μπορείς να ελέξεις μα και ούτε να λύσεις.
Τότε εμείς που ήμαστε δίπλα σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει να " χτυπάμε" την πόρτα και διακριτικά να βοηθούμε όσο μπορούμε και με όποιο τρόπο δεν θα προσβάλει την ευαισθησία τους γιατί βλέπετε αυτοί οι άνθρωποι δύσκολα ζητούν.
Ηρωϊδες θα επιμείνω να τις ονομάσω και θα παραδεχθώ πως ούτε καν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να παλεύει όπως αυτές.
 Ακούς φωνές..σπασίματα..χτυπήματα και όταν την επόμενη μέρα σε ρωτάει δειλά: - σε ενοχλήσαμε χθες; εσύ απαντάς με χαμόγελο: - Μπα..κοιμάμαι βαριά...
Ο καλός μου Δημήτρης βοηθάει με τον δικό του τρόπο αφού ακόμη και τώρα που η ηλικεία μας βαραίνει τα χέρια του πιάνουν να διορθώσουν ζημιές ή να συναρμολογήσουν ένα έπιπλο.
Αυτή η ηρωίδα έτυχε να είναι κοντά μου όμως γνωρίζω εγώ τουλάχιστον άλλες δύο με ανάλογες περιπτώσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία μητέρα στην γειτονιά μας που χρόνια ολόκληρα έκαμνε καθημερινά τον "ιδιαίτερο" γιο της βόλτα μέχρι να δύσει ο ήλιος φίλοι μου γιατί στο σπίτι γινόταν επικίνδυνος. Μέχρι που οι..υπογραφές των γειτόνω..δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες της αφαίρεσαν την κηδεμονία. Το τότε 40 ετών "παιδί της"οδηγήθηκε σε ίδρυμα και πέθανε σε 3 χρόνια.
Φρέσκια γιαγιά τότε εγώ πήγαινα την εγγονή μου στο πάρκο μπροστά στο σπίτι μου και σπάραζε η καρδιά μου που την έβλεπα με μαύρα στο ίδιο παγκάκι που καθόταν με τον γιο της. Κάποια στιγμή έπαψα να την βλέπω, μία γειτόνισσα μου είπε τότε στο μαγαζί μου : - Τα έμαθες; η κυρά Μαριάνθη πέθανε, την βρήκαν νεκρή στο κρεβάτι της μέρες μετά..η καημένη..
Όχι καημένη θα φώναζα τώρα με την γνώση των χρόνων μου..όχι καημένη..απλά ..ηρωίδα μητέρα..χωρίς παράσημα, αμοιβές και καταξίωση.
Σας στεναχώρεσα ίσως..εδώ στο κτήμα με πρόσφατη την εικόνα της φίλης και του προβλήματος της, εδώ λοιπόν στο κτήμα με την ηρεμία του μπορώ να σκεφτώ και να κατανοήσω το πόσο αφανείς περνούν δίπλα μας τέτοιες γυναίκες μητέρες.
            Αχτιδένια φιλάκια