Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

Ένας χρόνος χωρίς την παρεούλα σου..



Ένας χρόνος γλυκό μου πλάσμα, ακόμα κι αν γίνομαι γραφική εγώ θα κλαίω κάθε φορά που σε θυμάμαι και θα αρνούμαι πεισματικά ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό στις στιγμές της..αυτοσυντήρησης να σβήσω τις φωτογραφίες σου που δείχνουν το πέρασμα σου από τη ζωή μου.


Σου λέω καλημέρα μόλις ξεκλειδώνω τη πόρτα στο κτήμα και σε αποχαιρετώ όταν την κλείνω πίσω μας και σου λέω τρυφερά: "κοιμήσου μωρό μου..θα ξανάρθω" όπως σου έλεγα όταν σου έβαζα τις ινσουλίνες τα βράδια.
Δεν μπόρεσα να σε αντικαταστήσω..μάλλον δεν θέλησα και ξέρω το λόγο..γιατί δεν έχω τις ψυχικές αντοχές να ξαναπεράσω το πόνο του πιθανού χαμού ή τη σκέψη πως ίσως "φύγω" εγώ και αφήσω κάτι που μεγαλώνω σε .." ξένα χέρια."
Εδώ στο μπλοκόσπιτο μου νοιώθω πως μπαίνω στο δικό μου κόσμο, πως ανοίγω την..φανταστική πόρτα του και εισβάλλω μόνο στη ψυχή και στις σκέψεις μου που κρατώ μόνο για μένα.
 Εδώ μπορώ να λέω τις σκέψεις μου που κρατώ κρυφά από τους δικούς μου, εδώ μπορώ να ..κλαίω, να μιλώ, να θυμώνω, να πανηγυρίζω, να δείχνω το ναρκισσισμό των δημιουργιών μου. Εδώ είμαι..εγώ. Έτσι το ξεκίνησα, έτσι το κράτησα και  έτσι θα μείνει.
Λοιπόν ..έτσι ακριβώς μπήκα σήμερα, να κλάψω χωρίς να με δουν και να μου πουν λιγάκι θυμωμένα: Πάει..πέθανε..ένα σκυλί ήταν, κοίτα τον εαυτό σου..
Αυτό ίσως προσπαθούν να με κάνουν να ξεπεράσω, μα δεν ξέρουν πως υπάρχουν πράγματα μέσα μου που τα κλείνω ερμητικά δικά μου, που αρνούμαι να σβήσω, που μου ανήκουν.


Θα μου λείπεις πάντα, εκείνο το.."κόλπο" να λέω στον εαυτό μου πως από κάπου θα προβάλλεις, ότι κρύβεσαι σε μια γωνιά..δεν πιάνει..Σε βλέπω στα όνειρα μου.. δεν μου αρκεί..
Κλείνω τη πόρτα πίσω μου, γυρίζω πίσω εκεί που χαμογελώ πάντα, που είμαι η σύζυγος, η μάνα και η γιαγιά... μα εδώ δεν μπορώ να φροντίζω πια ..άλλοι με φροντίζουν.. και ξέρω πως αυτό με κάνει τυχερή μα..δεν μου αρκεί να είμαι έτσι..
Κλείνω τη πόρτα του μπλοκόσπιτου μου , σας λέω:  "θα ξανάρθω στη πρώτη ευκαιρία" και αφήνω μέσα του αυτό ακριβώς που αισθάνομαι..τον εαυτό μου.
                          Αχτιδένια φιλάκια.

6 σχόλια:

ANNA FLO είπε...

Να σαι καλά να τη θυμάσαι. Γιατί θα τη θυμάσαι πάντα, θα σου λείπει και θα την αγαπάς πάντα. Έτσι πρέπει και έτσι γίνεται. Το δικό μας που χάσαμε πριν δυο χρόνια ακόμη κλαίω όταν τον φέρνω στο νου κι ας έχουμε άλλο σκυλάκι...
Να γράφεις εδώ όσα θέλεις, όπως μπορείς, όσα δεν θες να πεις σε άλλους.
Αυτό είναι το μπλογκ μας, ο εαυτός μας
Σε φιλώ

Giannis Pit. είπε...

Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο Γεωργία! Άστον να κλάψει! άφησε τα δάκρυά σου να συναντήσουν τα συναισθήματά σου. Δεν είναι ντροπή και κανείς δεν πρόκειται να σε σχολιάσει. Και στο φινάλε, αν τυχόν κάποιος το κάνει, αδιαφόρησε. Δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για αυτό που νιώθεις.

Κράτα την ανάμνησή της. Σε νιώθω απόλυτα σε κάθε σου σκέψη. Είναι το ψυχοπαίδι σου και αυτό εδώ το σπιτικό σου. Το προσωπικό δικτυακό σου σπιτικό.

Με την αγάπη μου.

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου Αχτίδα, το ίδιο έκλαιγα κι εγώ για το δικό μου Ρούντη, σε καταλαβαίνω . Είναι ένας παράξενος δεσμός που δεν έχει εξήγηση και σε κάνει να σκέπτεσαι και να κλαίς. Καλή μου Αχτίδα, σε παρακολουθώ χρόνια και ξέρω πόσο την αγαπούσες, δεν θυμάμαι φωτογραφία σας χωρίς την παρεούλα της. Προσπάθησε να αγαπάς όλα τα αδέσποτα που ξέρω πως αγαπάς. Μαρίνα Πάτρα

Unknown είπε...

Έκλαψα κ πάλι κ η γλυκειά αιτία είσαι Εσύ άγνωστη !

OLINA M είπε...

Προχθές που ανέβαινα τις σκάλες σου ήταν εντονότερη από κάθε άλλη φορά...η απουσία του γαυγίσματός της.
Πάντα θα μας λείπει, αλλά πόσο τυχεροί ήμασταν που ομόρφυνε τόσα χρόνια τη ζωή μας!

Αννίκα είπε...

Γλυκό, τρυφερό, ανθρώπινο ξέσπασμα. Σε νιώθουμε!
Καλό ξημέρωμα!