Δευτέρα 6 Μαΐου 2019

Μελαγχολική..

Να για μία φορά που ΔΕΝ θα σας αρχίσω με το ..πόσο όμορφα πέρασα στο κτήμα... ήταν ένα δύσκολο 3ήμερο για μας και για τους δύο αφού δεν μπορέσαμε να σώσουμε ένα σκυλάκι που έπεσε στα χέρια μας πεταμένο στα ..άχρηστα.
 Δεν θέλω ούτε την εικόνα του να σας βάλω γιατί ακόμα αυτό το βλέμμα του με πληγώνει. Το σκυλάκι πέθανε δυστυχώς μετά την δεύτερη μέρα και η ματιά του δεν ξεχνιέται.. 
Έτσι βάζω στην άκρη αυτό που μας πλήγωσε και τους δύο και σκέπτομαι πως η ηλικία μας αυτή μας έχει κάνει ακόμα πιο ευαίσθητους ιδιαίτερα στα ζώα.
Τότε πάλι ήρθε δίπλα μου αυτό που πάντα με θεραπεύει, με κάνει να ξεχνιέμαι ..


Τελικά ενώ πέρσι μουρμούρισα πως δεν βρίσκω ευκολία να ζωγραφίζω εδώ μάλλον έκανα λάθος και βρήκα την "γωνιά" μου όπως πάντα λέω.
Η αλήθεια είναι πως οι γείτονες δεν μας αφήνουν μόνους και η παρέα τους μαζί με τα καφεδάκια μας γεμίζουν την ημέρα και τα απογεύματα μας.


Ο Δημήτρης μου φέρνει κάθε μέρα ένα τριαντάφυλλο από τις τριανταφυλλιές μας που γέμισαν κάθε γωνιά στο κτήμα.


Αυτή η αναρριχώμενη σκεπάζει και στολίζει την γωνιά της Κλώντης μου..Γεμάτη μπουμπούκια να της θυμίζουν πόσο μου λείπει.. Στις 29 κλείνει ένα χρόνος φίλοι μου χωρίς το παρεάκι μου.


Το διπλανό μας χωράφι είναι μία θάλασσα από χαμομήλια και βέβαια μάζεψα για όλους τους φίλους και για μένα!!




Θα κλείσω βέβαια με το κυριότερο για να σας ανοίξω την όρεξη!! Οι κερασιές μας άρχισαν να ας δίνουν καθημερινά τα πανέμορφα κερασάκια τους 


Όποιος μπαίνει στο κτήμα κόβει και λίγα κερασάκια, νομίζω πως αυτή είναι η ομορφιά να τρως κάτι κατευθείαν από το δένδρο και χωρίς φάρμακα.
Φίλοι μου σας εύχομαι μία όμορφη εβδομάδα, στο σπίτι πια έχω από αύριο  ένα σωρό δουλειές από...φοροτεχνικό ( φτου στο κόρφο μου!!) , μέχρι βγάλσιμο χαλιών από την κυρία που με βοηθάει και τα μαθήματα μου με τις μικρές μαθήτριες μου . 
                                       Αχτιδένια φιλάκια 

7 σχόλια:

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Τελικα δεν σου παει η μελανχολλία φιλεναδα..το καταλαβε εκεινη και σου εβαλε τα πινελα σου στο χερι να ξεχαστεις και να δημιουργισεις ταυτοχρονα..
Το εχουμε πει Γιωργια μου ότι πισω απο καθε απωλεια βρισκεται η δυναμη του ανθρωπου που του εχει δωσει ο Θεος και το κουραγιο να συνεχιζει την καθημερινοτητα του..
Να εισαι καλα φιλη μου και πντα να βρισκεις τροπους να ξεπερνας τα δυσκολα.. την αγαπη μου παντα.. φιλιααααααα!!!

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Θα κρατήσω μόνον τις όμορφες εικόνες απ το κτήμα... τα λουλούδια, το χαμομήλι, την παρέα των γειτόνων, τα φρούτα και βέβαια αυτή την εκπληκτική γωνιά για ζωγραφική !!! Προσφέρει τόσες ομορφιές απλόχερα αυτή η φύση και είναι μεγάλο προνόμιο να μπορείς να τις χαίρεσαι !!! Την αγάπη μου και τα φιλιά μου !!!

drastiria είπε...

Αχ αυτές οι δουλειές με κυνηγάνε όλη μέρα. Τώρα πίνω λίγο από το πρωινό μου καφεδάκι και ξεκινάω ντουλαπες, Σιδέρωμα, Καλοκαιρινά... Πανέμορφα τα κεράσια και ναι είναι μοναδικό να μπορείς να φας φρουτάκια κατευθείαν από το δέντρο. Τι ρομαντικό να σου φέρνει τριανταφυλλα καθε πρωί! Το να εχεις φίλους το θεωρώ πολύτιμο και σπάνιο, οπότε απολαύστε καθε στιγμή με τους αγαπημένους σας γείτονες. Όσο για το σκυλάκι... Προτιμώ να μη σχολιάσω. Μπραβο σας που το ανακουφίσατε στις τελευταίες του στιγμές.

Αννίκα είπε...

Στιγμές που σε παρασύρουν πότε στη μελαγχολία, πότε στη δημιουργία, πότε στη χαρούμενη συντροφιά με φίλους. Αυτό είναι η ζωή Αχτίδα μου, να μπορείς μέσα από δημιουργικές στιγμές να ξεπερνάς δυσάρεστες καταστάσεις που βαραίνουν την ψυχή, ελαφρύνουν όμως την συνείδηση.
Όμορφη γίνεται η ζωή όταν μέσα απ' την αγάπη τα ελάχιστα γίνονται σημαντικά.
Να είστε καλά Καλή εβδομάδα.

Θάλεια Τζέλλου είπε...

Ευτυχώς Αχτίδα μου η δημιουργικότητά σου σε βοηθά να προχωράς παρά τα δυσάρεστα της ζωής και βέβαια είναι σημαντική η στήριξη του συζύγου και οι όμορφες στιγμές με τους γείτονες. Να είστε καλά καλά με τον κύριο Δημήτρη και να έχετε καλή εβδομάδα!

Giannis Pit. είπε...

Πόσες ομορφιές συναντά κανείς εδώ! Αλλά και την μελαγχολική νότα της απώλειας. Μια δύσκολη στιγμή. Ελπίζω η ομορφιά της φύσης να μαλάκωσε λίγο τη θλίψη.
Καλησπέρα Γεωργία μου.

cummulus είπε...

Έχω κάποια χρόνια να επισκεφθώ το blog σας, και δεν σας κρύβω, ότι μελαγχόλησα βλέποντας ότι το 59 έγινε 66 ωε ένδειξη του πώς περνάει ο χρόνος από πάνω μας, Μελαγχόλησαακόμη γιατί θυμόμουν πόση αγάπη είχατε στο σκυλάκι σας.Έτσι είναι η ζωή όμως.... Θυμάμαι ακόμη, όταν κάνατε τις πρώτες εργασίες στο κτήμα σας. Πώς περνούν τα χρόνια!