Η μοναδικότητα της κάθε φαντασίας.

Ήταν ένα βραχάκι αρκετά βαρύ που φέτος το καλοκαίρι στη Παραλία του Διόνυσου  μου μάζεψαν από την ακρογιαλιά οι φίλοι μου και ο άνδρας μου μαζί με διάφορα βότσαλα που τους ζητούσα. Αν δείτε πόσα έχω διάφορα πράγματα έχω μαζεμένα σε κουτιά που μου τραβούν τη προσοχή κάποια στιγμή και σαν..γνήσια ρακοσυλλέκτρια τα μαζεύω..θα ξαφνιαστείτε.
Μου αρέσει να βλέπω  γύρω μου πίσω και πέρα από αυτό που ..κοιτάζουν  οι άλλοι! Κάποιος καθηγητής μου στη Σχολή μας είχε πει κάποτε: Άλλο το "κοιτώ" και άλλο το "βλέπω". Τότε δεν δίναμε σημασία στις λέξεις , μετά..καθώς η ζωγραφική και ο έρωτας με τις κατασκευές έγινε τρόπος ζωής κατάλαβα την διαφορά ή τι εννοούσε.
  Η ομορφιά της φαντασίας μπορεί να ξεπεράσει τη ματιά και να δει πίσω από το πιο απλό και πεταμένο αντικείμενο αυτό που δεν κοιτάζουν οι άλλοι. 

Ήταν ένα βραχάκι λοιπόν, πεταμένο κάπου σε μια παραλία παρέα με άλλες μικρές πετρούλες και βότσαλα..Δεν ξέρω αν ήταν ευτυχισμένο εκεί, αν μελαγχόλησε στη μοναξιά του εργαστηρίου μου, μα είμαι σίγουρη ότι το βράδυ αυτό θα ήταν ευτυχισμένο που έγινε κάτι διαφορετικό..
Μου άρεσε το παραμύθι που μάθαινα μικρή από τη γιαγιά μου..ότι τα βράδια όλα τα φαινομενικά νεκρά ζωντανεύουν , μιλούν μεταξύ τους και χορεύουν στο δωμάτιο.
Στο εργαστήρι μου έφτιαξα αυτές τις μέρες και ζωγράφισα μικρά πήλινα σπιτάκια σαν μια ..γροθιά.Έψαχνα και ψάχνω πως να τα τοποθετήσω και να τα κάνω σημαντικά για να τους δώσω ζωή και να μου δώσουν ικανοποίηση..

Σπιτάκια ή και εκκλησάκια ..όπως τα σκεφτώ εκείνη τη στιγμή βρίσκουν θέση σε αυτό που θέλω να κάνω.

Ένας βράχος λοιπόν αρκετά βαρύς , πηλός , πετρούλες για σκαλοπάτια , ξυλαράκια , βρύα , ζωγραφική και φτιάχνουν κάτι σαν κι αυτό!

Ακόμα μια φορά θα σας πω να είστε επιεικείς με τις φωτογραφίες μου γιατί..η σταθερότητα μου στο χέρι είναι θέμα που..πονάει ιδιαίτερα το τελευταίο καιρό!Το εκκλησάκι μου λοιπόν...

Φαίνονται πάντως οι τέσσερις πλευρές του και σας διαβεβαιώ ότι με δυσκόλεψε να στηρίξω τον πηλό επάνω σε μία επιφάνεια  που δεν ήταν ίσια για να κολλήσει και να σταθεί.
Η φίλη μου η Μαιρούλα ήταν μαζί μου όταν με είδε την προηγούμενη μέρα να πιάνω το βραχάκι στα χέρια μου και να τοποθετώ για δευτερόλεπτα το εκκλησάκι να δω αν ταιριάζει..Μου είπε τότε:
-Ξέρεις ότι υπάρχει η Παναγία των βράχων; ( αυτή η ..Αγιούσα φιληνάδα μου ξέρει τα πάντα..). όταν έφυγε λοιπόν άρχισα να παλεύω με το πρόβλημα να το κάνω να βρει την ισορροπία που ήθελα.

Τώρα τα υπόλοιπα 9 θα γίνουν το καθένα διαφορετικό,σπιτάκια Πασχαλινά ίσως, εξοχικά..  θα  έχουν το δικό τους κόσμο..μα ο μικρός μου βράχος θα είναι  με το εκκλησάκι σκαρφαλωμένο επάνω του νομίζω..ευτυχισμένος με την μοναδικότητα που θα έχει.
Σας εύχομαι μία καλή εβδομάδα, μοναδική και αυτή και πάνω από όλα όπως ακριβώς η φαντασία της νύχτας σας την θέλει.
                                  Αχτιδένια φιλάκια!