Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Η γνώμη μου για τα παιχνίδια..

 


Είναι το κρύο ίσως που μπήκε στη καθημερινή μας πια ζωή , είναι το χουχούλιασμα στο σπίτι και αυτό το Χριστουγεννιάτικο πλέον κλίμα που άρχισε διάχυτο να γεμίζει την αέρα μας όπου και αν στρέψουμε τη προσοχή μας.
 Οι διαφημίσεις ειδικά για παιδιά είναι που με προβληματίζουν αυτό το καιρό , με  κάνουν να σκέπτομαι πόσο δύσκολο είναι για τους γονείς που πιθανόν να δυσκολεύονται να βγάλουν το μήνα να  έχουν μπροστά τους τα παιδιά με μάτια καρφωμένα στη τηλεόραση  να βομβαρδίζονται από "σκουπίδια" λαμπερά .
Θα ήθελα, θα προτιμούσα παιχνίδια που να δικαιολογούν τη λέξη "παιχνίδι" , να ασχολείται δημιουργικά το παιδί , να το βάζει σε σκέψη για να φτιάξει κάτι , να κατασκευάζει μόνο του παιχνίδια και δωράκια ,  να χαρεί από το αποτέλεσμα της δημιουργίας του. 
Θυμάμαι ακόμα τα ..ρουχαλάκια που έραβα ( όπως μπορούσα)  στη πλαστική κούκλα μου, τις κιμωλίες για τα πλακάκια και τους τοίχους (!!!!) και τις ξυλομπογιές επάνω σε χαρτιά και πίνακες . Με τον πατέρα μου  το "πάρτα όλα"  με ...φασόλια, το θησαυρό γνώσεων με το φωτάκι που άναβε σε κάθε μου επιτυχία, το ..ποντικάκι το κουρδιστό και τη μαϊμού που χτυπούσε τα χέρια της στα τύμπανα. 


Η λαχτάρα μου για δώρο ήταν οι τέμπερες και τα μπλοκ για ζωγραφική, τώρα που ανατρέχω στα παλιά αναγνωρίζω ότι τελικά ήμουν ένα"ειδικό" παιδί που του άρεσε το δωμάτιο με το γραφείο , ο χώρος του και το σκυλάκι του ο Ποσειδών για συντροφιά. Εξαίρεση ένα σερβίτσιο για..τσάι που κερνούσα τις φίλες της γιαγιάς μου! 
Μεγαλώνοντας μπήκε στο χώρο μου και ένα πικάπ και αμέτρητοι δίσκοι, μετά δώρο του πατέρα μου ένα μαγνητόφωνο που αντί να το γεμίσω με τραγούδια διάβαζα φωναχτά το μάθημα των Γαλλικών για να ακούσω αν το προφέρω σωστά..δηλαδή..μάλλον φυτό ήμουν όπως λέει τώρα η εγγονή μου!
Μετά έγινα μάνα, τα παιχνίδια που τους αγόραζα ήταν τα play mobil για..κατασκευές γιατί οι κόρες μου σαν γνήσια παιδιά μου δεν έπαιζαν με κούκλες!
Μέχρι που έγινα γιαγιά..και άρχισα στην αρχή να κάνω..ατασθαλίες ..να κάνω χατίρια και τρέλες..μέχρι που η λογική επέστρεψε και άρχισα τις κατασκευές, τα μπλοκ, τις μπογιές και τους πηλούς!!! 


Πιστεύω ότι αυτά τα λαμπερά μικροπαιχνίδια , τα αμέτρητα πλαστικά μικροαντικείμενα  , η..κατσαρίδα που την κυνηγούνε ( αν είναι δυνατόν) , το ασθενοφόρο της κούκλας,τα αυτοκινητάκια που γίνονται τέρατα , το σκυλάκι που ..γεννάει..Θεέ μου τι μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά; 
'Όμως καταλαβαίνω ότι η εποχή προχωράει  και ο υπολογιστής έχει μπει για τα καλά στη ζωή όλων αυτών των παιδιών από τα πρώτα τους βήματα..
Πάντως τα δικά μου τα εγγόνια προτιμούν ένα γέμισμα" στη κάρτα που τους έχω βγάλει σαν..μοντέρνα γιαγιά και το πιο μικρό ακόμα το ξεγελάμε με τους αγαπημένους του δεινόσαυρους που έχει συλλογή από αυτούς και είναι τα μόνα που βλέπει στο παιδικό κανάλι. Μέχρι πότε θα με ρωτήσετε; Μέχρι να καταλάβει κι αυτός τι σημαίνει μία pay pall κάρτα!!!! 
-Πάντως σας έβαλα και μερικά από τα μικροπράγματα από αυτά που κάνω αυτές τις μέρες έτσι για να μη..πλήττετε!
                  Καλή Κυριακή σας εύχομαι φίλοι μου 
                                       Αχτιδένια φιλάκια

9 σχόλια:

Lysippe είπε...

Ευτυχώς ήμουν απ' τα παιδιά που ως παιχνίδι είχαν το ποδήλατο, την μπάλα κι οτιδήποτε σκαρώναμε όλα τα παιδιά μαζί. Υπήρχαν κι οι μαρκαδόροι με το μπλοκ ζωγραφικής, το playstation και πόσα άλλα, μα συγκρίνονται αυτά με το πραγματικό παιχνίδι που γίνεται ανάμεσα στους πολλούς; σ' αυτό που σημαίνει μοίρασμα εμπειριών, χρόνου κλπ; Όσο για τα δικά σου "μικροπράγματα, μόνο μικροπράγματα δεν τα λες. Είναι όλα τους υπέροχα, αχτιδούλα μου!

Giannis Pit. είπε...

Τα παλιά κλασικά παιχνίδια μας. Και δίπλα τα αντίστοιχα δικά σου δημιουργήματα. Ένας όμορφος, τρυφερός συνδυασμός.
Την καλησπέρα μου Γεωργία.

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ευτυχώς προλάβαμε την ένδοξη εποχή που τα παιχνίδια δεν ήταν ηλεκτρονικά, είχαν ομαδικότητα, φαντασία, ματωμένα γόνατα, κίνηση και δημιουργικότητα. Περάσαμε μοιραία στην εποχή του "τζάμπο", του τζάμπα και του τίποτα. Η ατομικότητα, η βία και τα στερεότυπα, είναι τα εργαλεία για την "πνευματική διάπλαση" της επόμενης γενιάς. Κι ο Θεός βοηθός μας...
Γεωργία μου, θαυμάζω τις πήλινες δημιουργίες σου, τις πολύτιμες μνήμες σου κι αυτή την κοριτσίστικη διάθεσή σου να χρωματίζεις τις "σκούρες επιφάνειες" της εποχής μας.

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Τι όμορφες αναμνήσεις ... μου θύμησες όλα αυτά τα παιχνίδια που είχα κι εγώ !!!
Τα έργα σου είναι πάντα εξαιρετικά και αξιοθαύμαστα !!!!
Να είσαι καλά γλυκιά μου και πολλά φιλιά !!!!!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ κυρία Γεωργία μου θα σταθώ στο υπέροχο ημερολόγιο που έκανες, πως μπορείς να μου φτιάξεις κι εμένα, θα σου στείλω μέιλ να σου πω, θέλω 3 γα τις αδελφές μου..Τα παιχνίδια για τα εγγόνια δεν τσιγκουνευόμαστε αγαπημένη μου. Καίτη.

Ανώνυμος είπε...

http://pareagreece.blogspot.com/

Μαρία Έλενα είπε...

Ότι φτιαχνεις είναι πολύ όμορφο.
Φιλάκια ...

ANNA FLO είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου! Τα λυπάμαι τα παιδιά σήμερα. Και να μην παίξουν με τα ας πούμε παιχνίδια της εποχής τους δεν γίνεται. Κρίμα πάντως που δεν παίζουνε όπως εμείς.Καλά κάνεις και προσφέρεις αυτά τα δώρα στα εγγόνια σου. Βέβαια η γιαγιά είναι και για χατήρια μην το ξεχνάμε...
Τα έργα σου όμορφα.
Να σαι καλά
Φιλάκια πολλά

Ανώνυμος είπε...

Tα παιχνίδια των σημερινών παιδιών, μόνο παιχνίδια δεν είναι. Ούτε τα ακούσματά τους από την τηλεόραση. Αναρωτιέμαι, πώς οι γονείς μπορούν και αφήνουν τα παιδιά τους να βλέπουν αυτά τα τρομακτικά κινούμενα σχέδια με την τόση βία. Βλέπω παιδάκια στον δρόμο, να μιμούνται τις κλωτσιές και χτυπήματα, τις βωμολοχίες που ακούνε, τα σπρωξίματα και τα κάθε άλλο παρά αθώα γέλια τους, όταν κάποιο από αυτά πέσει κάτω. Δεν το θεωρώ καθόλου αστείο, κάτι τέτοιο. Και οι γονείς γελάνε, βλέποντας τα παιδιά τους να παίζουν μ' αυτόν τον τρόπο. Παίζουν τρόπος του λέγειν. Δεν έχω παιδιά, οπότε δεν μιλάω πολύ. Αλλά απ΄ ό,τι βλέπω, δεν μου αρέσει καθόλου. Σας έχω πει ότι λατρεύω τα έργα σας, ειδικά τα σπιτάκια;;; Καλημέρα. Σοφία