Τι μου κάνετε;

                            
Μερικές φορές τα λόγια είναι ανεπαρκή και ο χρόνος δεν σου φθάνει για να εξηγήσεις πως δεν σου φθάνει για να κάνεις όσα θέλεις.
Στο κτήμα το ΣΚ και ένα κουτάκι σύνεργα για να ζωγραφίσω κι εκεί κάποια μικροπράγματα για τις κούτες μου στα ιδρύματα. Το τάμπλετ μου ακόμα στο σέρβις, σήμερα τους πήρα στο τηλέφωνο και τους τα έψαλα!!!!
 Έτσι απλά πέρασε το διήμερο μου , πήγαμε επίσκεψη το απογευματάκι οι τρείς γειτόνισσες στην μία γειτόνισσα όλες μαζεμένες  ( γυναικοπαρέα) και όλο το πρωί βλέποντας και...κατσαδιάζοντας τον άνδρα μου που κλάδευε ( ήμαρτον Κύριε!) με την πατερίτσα και μία καρέκλα για να κάθεται πότε πότε. Τα νεύρα μου μαζί του ..τσατάλια μα..συγχρόνως τον καταλαβαίνω απόλυτα αφού κι εγώ από την ίδια ..πάστα είμαι.
Φτιάχνω συνέχεια διάφορες Χριστουγεννιάτικες κατασκευές, ζωγραφίζω λιγουλάκι  και ότι φτιάχνω  τα βάζω σε ζελατίνες και τα μοιράζω στις 3 κούτες, δεν σας τα δείχνω γιατί είναι τόσα πολλά και τόσο διάφορα που θα ...βαριόσασταν.
Χθες γυρίζοντας πήγαμε να δούμε τα εγγόνια μας, τα χαρήκαμε και μετά ένα πέρασμα από το γηροκομείο να επισκεφτούμε κάποιον που γνωρίσαμε και που είναι μόνος του χωρίς επισκέπτες. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι επισκέψεις μπορεί να "θρεύουν" τη ψυχή μου μα συγχρόνως με κάνουν να μελαγχολώ και με επηρεάζουν, λυπάμαι αφάνταστα τέτοιες καταστάσεις φίλοι μου.
Μου ήρθε πάλι η επιθυμία να συνεχίσω το βιβλίο ( λέμε τώρα...βιβλίο!!!) που έγραφα και έτσι προς ικανοποίηση του άνδρα μου έβγαλα πάλι το λάπτοπ από τη βαλίτσα του και του κάνω σιωπηλή παρέα δίπλα του στο καναπέ και τα απογεύματα που νυχτώνει εύκολα μέσα στο τροχόσπιτο. 
Απίστευτο μα σήμερα μόλις τώρα από προχθές άνοιξα τον υπολογιστή μου, όχι ότι δεν μου λείπει η παρέα σας μα γιατί ο χρόνος μου όλος μοιράζεται στο εργαστήρι μου και στον Δημήτρη που με θέλει κοντά του να του κάνω παρέα. 
Ξέρω πως δεν το καταλαβαίνετε αυτό μα..όταν φθάσει κανείς στη δική μας ηλικία νομίζω πως αισθάνεται ο ένας από τον άλλο την ανάγκη και την ασφάλεια της συνεχής παρουσία δίπλα του. Το πόδι του από το σπάσιμο δεν του δίνει την ελευθερία κίνησης όπως παλιά και ακόμη δεν βγάζει το ειδικό μποτάκι του νάρθηκα παρά μόνο το βράδυ που κοιμάται. Νομίζω πως απλά φοβάται να βαδίσει χωρίς αυτό..Τέλος του μήνα στις 28 θα έχουμε πάλι τον μηνιαίο έλεγχο στο νοσοκομείο για την εγχείρηση του στο λαιμό..Φοβάται κι ας μη το παραδέχεται.. ίσως..γι΄αυτό με θέλει συνεχώς κοντά του.
Βέβαια θα ομολογήσω πως σαν ..ελεύθερο πνεύμα αισθάνομαι πίεση γιατί τα ενδιαφέροντα μου μοιράζονται σε δημιουργίες όμως..όταν μπαίνω μέσα στο εργαστήρι μου και περάσει λίγη ώρα τα παρατάω και επιστρέφω κοντά του γιατί ακόμα και στο διπλανό δωμάτιο ...μου λείπει, τον νοιάζομαι  και τον θέλω να είναι ευτυχισμένος όπως αντιλαμβάνεται αυτός την ευτυχία..δίπλα μου..( καλέ πόση γλύκα τελικά έχω και δεν το ξέρω;;;;).
Φίλοι μου σας κούρασα με τις ανοησίες μου μα ..ήθελα λίγη παρεούλα στο καναπέ του μπλοκόσπιτου μου, ένα ..ξεσκονισματάκι , λίγο μουσικούλα στο χώρο και...
                          Αχτιδένια φιλάκια!

.