Αχτιδένιες ευχαριστίες.

Φίλοι μου θεωρώ υποχρέωση μου να σας πω πως σήμερα μπορέσαμε με την βοήθεια του Θεού να ξεπεράσουμε ένα από τα..απρόβλεπτα... τσουνάμι της ζωής μας.
Είμαι από τις 3 ξημερώματα ξύπνια,  πέρασα τις πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου μέχρι να τον δω έξω απο το χειρουργείο και να μου πει ο καθηγητής : Όλα καλά !
Δεν νομίζω ότι υπήρξε ασθενής με περισσότερο να νοιάζονται γι’ αυτόν και να τον συντροφεύουν έξω από τον αγώνα του στο χειρουργείο. Το ευχαριστώ εϊναι το ελάχιστο που μπορώ να πω, δεν προλάβαινα οϋτε τώρα προλαβαίνω να απαντήσω στα τηλεφωνήματα και τα μυνήματα.
Στην εντατική βέβαια και περιμένοντας τα αποτελέσματα της βιοψίας όμως τα εμπόδια τα ξεπερνάς ένα ένα μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο. Είμαι πιο αισιόδοξη και ετοιμάζομαι να τον βοηθήσω να αντιμετωπίσει τις επόμενες δύσκολες μέρες.
Σήμερα καθώς περίμενα σκεπτόμουν πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το ψυχικό της αναμονής , της αγωνίας και την αντίκριζα γύρω μου σε όσες σιωπηλές άγνωστες γυναικείες φιγούρες που σαν κι εμένα δεν ακούγαν τις ομιλίες γύρω τους και είχαν τα μάτια βουρκωμένα και τη σκέψη τους πίσω από την πόρτα που έγραφε: "χειρουργείο".
Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, από το...τάμπλετ μου και το δωμάτιο του ξενοδοχείου απέναντι από το νοσοκομείο .
               Αχτιδένια...ευχαριστώ!