Πως περάσαμε;

                                        

Όχι φίλοι μου..δεν το ρίξαμε στο χορό..μάλλον δύσκολο με τον πόδι σε νάρθηκα  όμως πήραμε τα δεκανίκια παραμάσχαλα και ξαναγυρίσαμε στο χώρο του νοσοκομείου όχι πια σαν ασθενής ο καλός μου μα για να επισκεφτούμε φίλους στο ίδιο δωμάτιο που εγχειρίστηκαν σε πιο δύσκολα και είναι ακόμα εκεί.
Ξέρετε πως δένεσαι με άγνωστους μέχρι χθες ανθρώπους σε τέτοια μέρη ; Σε ενώνουν μαζί τους οι..οροί, η αγωνία, ο φόβος, η αλληλοβοήθεια, τα πειράγματα για τις νοσοκόμες, τα "υπέροχα" γεύματα με ανάλατο σπανάκι, ρύζι, πατάτα και αρακά. Α! μη ξεχάσω τις σούπες που ήταν λες και..ξέπλυνα τη κατσαρόλα !
Γνωρίσαμε τον Δημήτρη ..με διπλή εγχείρηση στο λαιμό , μόνος, κανείς συγγενής, που εξακολουθούσε κρυφά να καπνίζει και όταν του είπα: - Θες να πεθάνεις; δεν θες να κάνεις μία προσπάθεια τουλάχιστον;... εκείνος μου απάντησε: -Έτσι κι αλλιώς πεθαίνω..ας φύγω χορτάτος από αυτό που με πέθανε...
Γνωρίσαμε και τον Νίκο..μία περίπτωση φοβερή..το τσιγάρο ήταν κρυμμένο παντού..πετούσε τους δίσκους με το φαγητό στις καημένες τις κοπέλες, όταν ήρθαν να τον πάρουν με φορείο για το χειρουργείο  κρύφτηκε σε μία μικρή εσοχή δίπλα στη τουαλέτα και...κάπνιζε!!
Γνωρίσαμε τον Ασίζ, ένα νεαρό 23χρονο Αλβανικής καταγωγής , ευγενέστατο παιδί που έπαθε κρίση φόβου την παραμονή της εγχείρησης του και οι υπόλοιποι δύο στο δωμάτιο του έκαναν παρέα όλη τη  νύχτα στο διάδρομο εμψυχώνοντας τον.
Γνωρίσαμε τον Κωνσταντίνο με την Νάνση , ένα υπέροχο νέο ζευγάρι  που η σκέψη και η προσευχή μου πλέον κάθε νύχτα είναι και θα είναι μαζί τους γιατί έχουν μία ανηφόρα να ανεβούν πολλή μεγάλη.
Γνωρίσαμε τον Γιώργο και την Γεωργία , δύο φίλους πια που μπήκαν στη καρδιά μας και σήμερα  δώσαμε χαρά με την επίσκεψη μας. Ο Γιώργος , άνθρωπος με μεγάλο χιούμορ κορόιδευε τον Δημήτρη τότε που έτρωγε πρωί , μεσημέρι και βράδυ από ..1 γιαούρτι, 1 κρέμα και ένα γάλα..συνέχεια ...συνέχεια φίλοι μου και δωράκι μία σούπα με φιδέ ...απόνερο!!!!
- Φίλε..του είπε..φέρε μου σουβλάκια να φάω κι ας μη μπορώ..μόνο να τα μυρίσω!
 Σήμερα λοιπόν του πήγα σε κουτί ένα γιαούρτι με...φιογκάκι!
Μετά επίσκεψη σε άλλο φίλο που...κρεβατώθηκε και στην..απελπισμένη σύζυγο που της δήλωσα συμπαράσταση σαν..παθούσα και μετά  σπίτι ..γιατί πέρασε τα όρια του και έπρεπε να ξεκουραστεί. Αφιερώσαμε τη γιορτή του λοιπόν σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη την...χαζοπαρέα μας και ήταν αυτό το δώρο για μας τους ίδιους.
Βέβαια θέλω να ευχαριστήσω εσάς τους φίλους και φίλες μας με τα ατελείωτα τηλεφωνήματα για τη γιορτή του Δημήτρη μου , τα μέιλ και τα σχόλια τους, είναι υπέροχο να ξέρεις ότι σε αγαπούν, ότι σε σκέπτονται , ότι νοιάζονται για σένα..είναι λίγο το Ευχαριστώ!
Αύριο θα τολμήσουμε να πάμε στο κτήμα...το έχει ανάγκη έστω και ας ξέρει ότι απλά θα..κάθεται, όμως μας περιμένουν φίλοι γείτονες που τόσες μέρες στάθηκαν δίπλα μας έστω και με τηλεφωνήματα..
Όπως καταλαβαίνετε δεν έχουμε καθισιό οι δυο μας, δεν θέλουμε να χάσουμε πλέον ούτε μια μέρα από τη ζωή μας χωρίς να κάνουμε ότι μας ευχαριστεί στις δυνατότητες μας βέβαια και κάθε πρωί και βράδυ με τη προσευχή μου λέω ευχαριστώ για αυτά τα απλά..τα συνήθη..τα δεδομένα..ένα ξημέρωμα και μία δύση..
                              Αχτιδένια φιλάκια!