Μια νύχτα από τις...μέρες μου.

Μάλλον με...καληνύχτα θα πρέπει να αρχίσω την κουβεντούλα μου μαζί σας αφού σας γράφω από το ξενοδοχείο απέναντι από νοσοκομείο,  ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου με το τάμπλετ αγκαλιά .
Καθώς κατέβαινα την κατηφόρα από το νοσοκομείο ένοιωθα τόσο κουρασμένη μα τόσο κουρασμένη που η απόσταση μου φάνηκε τεράστια . Βγαίνοντας από την πύλη πέρασα πρώτα από το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Στεφάνου όπως κάθε πρωί και κάθε βράδυ να πω το "ευχαριστώ " και μετά να σταθώ στη διάβαση με το φανάρι που είναι μονίμως κοκκινο για μένα όσο και να πατάω το κουμπί .
Περνώ με..φόβο Θεού ...άντε λίγα μέτρα ακόμα ...και σκέπτομαι πως αυτό τον ξενοδόχο δεν τον βλέπω ούτε στις 7 που φεύγω ούτε στις 9 που γυρίζω λες και δεν υπάρχει.
Η Αχτιδένια αισιοδοξία μου γυρίζει επιτέλους με...σκαμπανεβάσματα τις σκέψεις μου για τη βιοψία......
Κάθε μέρα και καλύτερα αν και η τομή με τα μαύρα ράμματα και τα μεταλλικά συνδετεράκια γύρω από το λαιμό του μου σφίγκουν την καρδιά. Όμως σκέπτομαι πως κάθε πρωί βλέπω τον Δημήτρη μου καλύτερα σε όψη και χειρότερο σε ανυπομονησία για να φύγει..να γυρίσει σπίτι.  Λίγο πριν τον καληνυχτήσω με ρώτησε.. .αν μπορώ να τον πάρω μαζί μου στο...ξενοδοχείο!
Είμαι κουρασμένη...πολύ κουρασμένη..μα πρέπει να μείνω όρθια περισσότερο από κάθε άλλη φορά φίλοι μου γιατί σε ένα γάμο... σε ένα ζευγάρι ο ρόλος του "αρχηγού " , του στηλοβάτη πρέπει να εναλλάσσονται ανάλογα με τις περιστάσεις. Όταν γυρίσω σπίτι νομίζω ότι μπορώ να γράψω βιβλίο με τις τόσες ιστορίες που βλέπω μέσα εδώ πονεμένες μα και με χιούμορ.
Καληνύχτα φίλοι μου...αύριο μία νέα μέρα...ένας νέος μικρός αγώνας από αυτούς που θα ξεπεράσουμε σίγουρα.
                     Αχτιδένια...κουρασμένα φιλάκια!