Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

Μου λείπεις.....


Απόψε με τον άνδρα μου κλείσαμε μία σελίδα σημαντική πίσω μας, την βάλαμε στη τσαντούλα της και στη πλεκτή κουβερτούλα που την σκέπαζα και σαν ..άνθρωπος - σύντροφος την επιστρέψαμε στον Δημιουργό μας . 
Διαλέξαμε τη γωνιά του κτήματος δίπλα στη πόρτα ανάμεσα στις τριανταφυλλιές για να την χαιρετάμε όταν μπαίνουμε και να την αποχαιρετάμε όταν φεύγουμε από το κτήμα.


Μια πρόχειρη και γρήγορη επιγραφή σε μία πλάκα που κρύβει όλη την αλήθεια για τη "σχέση" μας. Την αγαπήσαμε πιο πολύ από όσο μπορέσαμε και μας αγάπησε ακόμα περισσότερο. Την ευχαριστούμε γι' αυτό.


Το παράξενο είναι ότι τη μέρα που την έχασα έκλαιγα σαν μωρό ατελείωτες ώρες..σήμερα τα δάκρυα λιγότερα μα ο πόνος στη καρδιά μεγαλύτερος...σήμερα μας έλειπε.. ..μας έλειπε..μας έλειπε αν μπορείτε να το νιώσετε. 
Ο Δημήτρης δάκρυζε κρυφά κι εγώ ένοιωθα τη παρουσία της στα σημεία που ήξερα ότι ήταν οι γωνιές της. Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε σκέφτηκα ότι κάθε φορά την σήκωνα από το κρεβατάκι της και της έλεγα: -Άντε τεμπέλα..κατούρα και μπαίνουμε στο αμάξι για το σπίτι..Μετά την έβαζα στο τσαντάκι της και ξεκινούσαμε το γυρισμό μας.
Σήμερα και οι δύο κοιτάξαμε τη γωνιά της πια και την αποχαιρετήσαμε.. Σήμερα θα μείνεις εδώ της είπαμε..μόνη γλυκιά μου..χωρίς το τελευταίο γάβγισμα σου όταν κλειδώναμε τη πόρτα.
Προσπαθώ να σκεφτώ φίλες που χάσανε συζύγους πρόσφατα..δεν τόλμησα να απαντήσω ούτε καν στα μηνύματα τους από ντροπή που οι δικές μου αντοχές ίσως φανούν γελοίες σε τέτοιους χαμούς..μα μετά ..μετά γίνομαι εγωίστρια και βλέπω με οδύνη το δικό μου χαμό..το κενό που νοιώθω τώρα.
Φίλοι μου έχω πλήρη επίγνωση ότι ο χαμός της ήταν μία λύτρωση για τα όσα άντεχε καθημερινά, την προηγούμενη νύχτα δεν περπατούσε καν, δεν έβλεπε ούτε καν το νερό της να πιει, φορούσε πάμπερς για τη νύχτα..την τάιζα με ειδική σύριγγα..το ξέρω..το νοιώθω..
Μα..μου λείπει να πάρει η ευχή..μου λείπεις καρδιά μου..μου λείπει ακόμη και η κούραση που είχα μαζί σου κάθε μέρα το τελευταίο καιρό..
Διαβάζοντας τα σχόλια σας δάκρυσα ακόμα μια φορά γιατί..είδα άγνωστες που νοιάζονται για μένα..που κατάφερα να την αγαπήσουν μέσα από τη καθημερινότητα μου.
Θα σταθώ πάλι όρθια φίλοι μου, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός μα πως να ξεχάσω το φιλί της πριν πεθάνει στο πρόσωπο μου ;
Ζητώ συγνώμη..δεν είναι "ανάρτηση" αυτό..είναι απλό ξέσπασμα..νυχτερινό..όταν κρυφά στον υπολογιστή.. ακούγοντας δίπλα μου την ανάσα του ύπνου του άνδρα μου εγώ..τρέχω να κρυφτώ στην αγκαλιά σας και να πω πως αισθάνομαι..
Κλώντη μου..μου λείπεις..
                                       Αχτίδα

33 σχόλια:

kiki είπε...

Γεωργία μου από χτες σε διαβάζω... Είναι λογικό να πονάς. Ζούσατε μαζί της τόσα χρόνια και ήταν τόσο γλυκιά, έξυπνη και άλλα πολλά. Εύχομαι να απαλύνει ο πόνος σας. Πολύ στενοχωρήθηκα...

Ariadne είπε...

Ήθελα να σου τηλεφωνήσω αλλά λέω πάλι θα την κάνω να κλαίει.Μια αγκαλιά!AriadnefromGreece!

Ανώνυμος είπε...

Έχασα τον σύζυγό μου σε 11 εβδομάδες. Ο καρκίνος χτύπησε σα κεραυνός. Έχασα σκυλιά και γατούλια--άλλα ξαφνικά, άλλα σε διάστημα μηνών ή και χρόνων από γεράματα και προβλήματα της ηλικίας. Πόνεσα και σπάραξα σε κάθε απώλεια. Όταν στεγνώνουν τα δάκρυα, βαθαίνει ο πόνος. Η απώλεια, ο χαμός, το "ποτέ πια" δεν είναι γελοία. Η καρδιά μας χωράει κάθε λογής αγάπη και η ίδια αυτή καρδιά γίνεται κομμάτια όταν η πηγή της αγάπης πεθαίνει. Ποτέ δεν σκέφτηκα, "α, εδώ έχασα τον τάδε και δείνα άνθρωπο, για το ζωάκι θα στενοχωρηθώ;" Μα ποτέ. Κάθε φορά διαλύομαι και κάθε φορά βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ να φροντίσω κάποιο άλλο ζωντανό που έχει την ανάγκη μου.

Όσο και να ήξερα από τις αναρτήσεις σας ότι η Κλώντη έσβηνε, η χθεσινή σας ανάρτηση με συγκλόνισε. Έλεγα πως θα ανακάμψει πάλι. Σας νιώθω όσο δε λέγεται. Μου λείπει εμένα, που τη γνώρισα από το ιστολόγιό σας, πώς να μη λείπει σε σας; Τόσες γωνιές άδειασαν με το χαμό της. Κουράγιο και δύναμη, τι άλλο; Και όσο μπορείτε, φροντίστε λίγο και τον εαυτό σας. Εύχομαι να είναι απαλό το άγγιγμα των δύσκολων αυτών ωρών επάνω σας... Όσο γίνεται. Σας φιλώ. Λευκή.

Christina(ArtDecorationCrafting) είπε...

κ. Γεωργία μου
Σε καταλαβαίνω τόσο πολύ... τον είχα μαζί μου 12 χρόνια. Ψηλός, αγέρωχος, δυνατός και συνάμα παιχνιδιάρης. Ο Λέων μου, ένα ημίαιμο χάσκι. Και ξαφνικά αρρώστησε... μέσα σε μία εβδομάδα τον χάσαμε. Ναι τα δάκρυα μπορεί να σταματάνε αλλά το σφίξιμο όχι... το να περνάς και να κοιτάς το άδειο του μέρος είναι πόνος, είναι έλλειψη.
Εμείς δεν είχαμε κτήμα. Αλλά τον πήγαμε εκεί που είναι και άλλα σκυλάκια έτσι για να μην νιώθει μόνος. Ίσως φανεί υπερβολικό αλλά τον τύλιξα στο καλύτερο μου σεντόνι. Δαντέλα και κέντημα.
Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές τα χέρια μου τρέμουν...
Καλά κάνετε και λέτε τον πόνο σας και κανείς μα κανείς δεν πρόκειται να σκεφτεί τίποτα περισσότερο από το ότι χάσατε μία ψυχούλα, μια φατσούλα που σας πρόσφερε την πιο άδολη αγάπη του κόσμου.

Σας φιλώ και κουράγιο :)

www.artdecorationcrafting.blogspot.gr

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Η αγκαλιά μας θα είναι πάντα ανοιχτή αγαπημένη μας αφού την είχαμε αγαπήσει κι εμείς πολύ με τις αναρτήσεις σου και είναι σίγουρο ότι μας λείπει, πόσο μάλλον εσένα.... σε καταλαβαίνω γιατί το έχω περάσει και σου στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου.

Αμαλία είπε...

Καλημέρα καλή μου Γεωργία.
Γράφε και λέγε ότι θες και όσα θες,η ανακούφιση είναι δικαίωμά σου.
Όπως βλέπεις, η ιντερνετική παρεούλα σου σε καταλαβαίνουμε όλοι.
Σου στέλνω την αγάπη μου.

Μarion, είπε...

Μόλις είδα την ανάρτηση προχθες στεναχωρήθηκα. Πίστευα πως πάλι θα γινόταν κάτι και θα εφτιαχναν ολα. Κι εμείς την αγαπήσαμε. Και είναι φυσικό να πονάς γιατί ήταν μια ψυχούλα κι αυτή.Τοσα χρόνια στη ζωή σας.. Πάντα θα είναι κοντά σας.

Τα φιλιά μου

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Μια μεγάλη αγκαλιά για όποτε την έχεις ανάγκη έστω και ιντερνετικά είναι πάντα ανοιχτή για σένα.
Αχτίδα μου ήσουν ήλιος πραγματικής για κείνη και σου το ανταπέδωσε. Η ελλειψή της θα σας πονάει όπως θα συνέβαινε με κάθε πρόσωπο της οικογένειας.Γιατί δηλ. επειδή γαύγιζε και δε μιλούσε;Καμιά φορά είναι πιο συναισθηματικά,πιο νοήμονα, πιο υπεράνω τα ζώα απο τους ανθρώπους.
Θα πάρει χρόνο ο πόνος και πάλι ίδια δε θάναι ποτέ. Κάνε κουράγιο και φρόντισε την υγεία σου
Φιλιά πολλά και στους δυο σας

Κική Κωνσταντίνου είπε...

συμπάσχω και συμπονώ μαζί σου αγαπημένη μου
και εγω αγαπησα την Κλωντη μεσα απο εσας
θα τη θυμομαστε παντα με αγαπη ολοι μας

Ανώνυμος είπε...

Αυτός ο πόνος και η έλλειψη δεν θα περάσει σε λίγες μέρες ή ώρες. Πολλά θα την θυμίζουν. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι έζησε τόσο καιρό λόγω της αγάπης της για σας και τη δική σας προς αυτήν. Το μόνο που πρέπει τώρα, είναι να προσέξετε την υγεία σας και τον σύζυγό σας. Και υπομονή να έχετε. Και να γράφετε να ξεσπάτε. Εμείς εδώ, άγνωστοι και μη, σας καταλαβαίνουμε, και πιστέψτε με, κλαίμε μαζί σας. Όταν πάτε πάλι στο κτήμα, να στείλετε φιλάκια και να της πείτε ότι δεν λείπει μόνο σ' εσάς, αλλά και σε πολύ κόσμο.

ΣΚΕΠΕΤΖΑΚΗ ΜΑΙΡΗ είπε...

Είμαι στο γραφείο κ κλαιω διαβάζοντας το κείμενο...εσείς ξέρετε πολύ καλά τι πέρασα με το χαμό της Λήδας μου κ σας νιώθω όσο δε φαντάζεστε.....έχουν περάσει 2 χρόνια κ ακόμα πονάω.....διαβάζω για το φιλί που σας έδωσε πριν το ταξίδι της κ θυμάμαι το φατσόνι μου που ήταν στο νοσοκομείο,με περίμενε να πάω,μου χαμογέλασε κ έγειρε στο στήθος μου, όπου κ κοιμήθηκε για πάντα...........Κλαίω πολύ για τη Κλώντη κ εύχομαι τώρα να παίζει με το Ληδάκι μου!!

BUTTERFLY είπε...

Πως να μη σου λειπει; Τι επειδη δεν ηταν ανθρωπος; Καμια φορα ειναι και καλυτερα τα σκυλια, γιατι αγαπουν χωρις δολο χωρις προσδοκια! Να χαιρεσαι μονο που πηρε τοση αγαπη και φροντιδα, ηταν πολυ τυχερη που σας βρηκε και τη βρηκατε. Κουραγιο, η απωλεια χτυπαει υπουλα τις πιο ανυποπτες στιγμες. Να ειστε καλα!

ANNA FLO είπε...

Κλαίω μαζί σου!! Κλαίω και δεν με βλέπεις αλλά κλαίω για αυτήν τη μεγάλη αγάπη που μας χάρισαν τα σκυλάκια μας που έφυγαν...Μια αγκαλιά μεγάλη από μένα

Teteel είπε...

Πολύ λυπάμαι...
Τόσα χρόνια που την έβλεπα σε φωτογραφίες και έγραφες γι αυτήν την είχα αγαπήσει.
Θα κάνει παρέα τώρα με τα δικά μου σκυλιά που έφυγαν και με την γατούλα μου.
Καταλαβαίνω την απώλεια σας, σου στέλνω την αγάπη μου.

Giannis Pit. είπε...

Γιωργία μου κλαίω μαζί σας......!!!! αλήθεια το λέω.....!!!
αυτές οι στιγμές δεν περιγράφονται. Δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψουν και να τις αποδώσουν .
Τι να πω.
Βλέπω την αγάπη σας και ριγώ. Σαν αντίδραση αγκαλιάζω τον δικό μας Άρη.
Τουλάχιστον, έκανε τον βιολογικό της κύκλο ας πούμε "φυσιολογικά" όσο αυτό μπορεί να δώσει μια ικμάδα ανώδυνης σκέψης.
Είστε δημιουργικοί άνθρωποι και θα τα καταφέρετε....!!
Έχετε την ΑΓΑΠΗ μου.

...irida... είπε...

την αγαπη μου ...και μια αγκαλια γλυκια μου...........

Αγγελικη είπε...

Δεν ξέρω τι να γράψω σήμερα για να σας απαλυνω τον πόνο ... Κουράγιο και φροντίστε εσάς κ τον κύριο Δημήτρη

Ανώνυμος είπε...

Αφήνω μια καλησπέρα, μια σφιχτή αγκαλιά, και την αγάπη μου. Κουράγιο, αγαπημένη μου Αχτίδα. Λευκή.

serenata είπε...

Γεωργία μου μην ντρέπεσαι.
Εχω μεγαλώσει με ζώα και σε καταλαβαίνω.
Μέλη της οικογένειας είναι!
Και εγώ έχω κλάψει, έχω θρηνήσει για σκύλο και γάτα...
Κι αυτά ψυχούλες είναι εκεί ψηλά, αστεράκια...

Σε φιλώ πολύ,κουράγιο!

nasia είπε...

Κυρία Γεωργία σας καταλαβαίνω. Η απώλεια είναι μεγάλη και δεν έχω λόγια να σας παρηγορήσω. Η αγάπη τους είναι τόσο άδολη και αληθινή που σε συγκινεί. Η σκέψη μου είναι μαζί σας.Καλό κουράγιο.

Ελένη Φλογερά είπε...

Γεωργία μου την Κλώντη την είχες σαν ένα μέλος της οικογένειά σου, είναι δυνατόν να μην σε πονάει η απώλειά της. Κάνε κουράγιο όμως ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο σου.
Σε συμπονώ το έχω βιώσει και εγώ παλιότερα.
Καλό βράδυ!

Κωνσταντίνα είπε...

κα Γεωργία καλά κάνετε και τα λέτε εδώ όσα νιώθετε. Τα ζώα δίνουν πολλή αγάπη. Όταν έφυγε η γιαγιά μου, μετά από λίγες μέρες έφυγε και η γατούλα της. Ηταν μαζί 23 χρόνια!
Να προσέχετε..μια αγκαλιά σας στέλνω..

Ανώνυμος είπε...

Μια αγκαλιά γλυκιά μου αχτίδα και από μένα! Δύναμη και κουράγιο. Φιλιά πολλά Βίκυ

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Φίλοι μου σας ευχαριστώ, δώστε μου χρόνο να συνέλθω λιγάκι. Δεν σας λέω ότι θα το ξεπεράσω εύκολα, κάθε γωνιά στο σπίτι , κάθε της συνήθεια μου την θυμίζει μα..ξέρω καλά πως θα πρέπει να ..προχωρήσω.

Ανώνυμος είπε...

Όταν υπάρχει αγάπη στη καρδιά χύνεται προς όλους, ανθρώπους και ζώα.
Να θεωρείτε τους εαυτούς σας ευλογημενους που μπορείτε και αγαπατε....
Από γιαγιά Φαιη.

Ανώνυμος είπε...

Δώστε στον εαυτό σας όσο χρόνο και χώρο χρειάζεστε. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο στον πόνο και το πένθος, ούτε πρέπει και δεν πρέπει. Και "εγωίστρια" να γίνετε, γιατί όχι; Η πικρή αλήθεια είναι πως όσο κι αν συμπάσχουμε όλοι εμείς διαδικτυακά, το κουπί εσείς το τραβάτε.

Καλή ευκολία να έχετε στη μέρα σας. Λευκή

Μαρία Πλατάκη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μαρία Πλατάκη είπε...

Αχτίδα μου δύσκολα φεύγει ο πόνος και δύσκολα στερεύουν τα δάκρυα αλλά κάνε κουράγιο και κάποια στιγμή θα απαλύνει. Σ΄σκεφτόμαστε και σ΄αγαπάμε .Πολλά φιλιά

Marie-Anne είπε...

Εγώ λυπάμαι κάθε φορά που χάνεται μιά γάτα από τον κήπο ή την γειτονιά μας...φαντάζομαι λοιπόν πόσο πολύ σου έχει κοστίσει ο χαμός της αγαπημένης Κλώντη σας που την είχατε σαν παιδί σας!! Υπομονή και κουράγιο Αχτίδα μου, μέχρι να απαλύνει λίγο ο πόνος...σίγουρα δεν θα είναι εύκολο!

Δημιουργία είπε...

Τι και αν ήταν ζωάκι Γεωργία μου, ήταν ψυχουλα, και αυτό που πρέπει να σε γαληνεύει είναι ότι έφυγε γεμάτη αγάπη και φροντίδα που δυστυχώς παρα πολλά ζωάκια δεν έχουν.Ο χρόνος είναι γιατρός που απαλύνει τον πόνο, υπομονή.

AgapameAnDolmas είπε...

γεωργια μου να στε καλα να την θυμαστε. δν εχει σημασια που ηταν σκυλι , ηταν μελος της οικογενειας σας κ εχει σημασια .

Ανώνυμος είπε...


Αχτίδα μου, σε νιὠθω ...
Χριστίνα της Γαλλίας

Λένα είπε...

Αχτιδούλα μου γλυκιά η Κλωντούλα ήταν και δική μου πολυαγαπημένη!!!Κάθε φορά κοιταγα τις φωτο που ανέβαζες και την καμάρωνα.Κλαιω ασταμάτητα διαβαζοντας το κειμενο σου και τα μάτια μου τρεχουν σαν ποτάμι. Γιατι είναι προσφατος και ο χαμός του δικού μας πεκινουά που έμεινε μόνο του το παιδάκι της που ήταν αυτοκόλλητοι και την ψάχνει και ειναι μελαγχολικό. Κι εμεις την βάλαμε διπλα μας.Μα την χάσαμε μέσα σε μια μέρα.Απίστευτο!!!Δεν το χωρα το μυαλό μου!!!!Και φαντάσου ότι έχουμε ακομα 3 σκυλάκια στο σπιτι.Αλοίμονο μου!!!!!Πολλά φιλάκια αγάπης σου στέλνω και μια ζεστή αγκαλίτσα!!!