Η εμπιστοσύνη που χάθηκε..

                         

Καλημέρα φίλοι μου και λίγο βαθυστόχαστη η σημερινή μου παρουσία στο μπλοκόσπιτο ίσως γιατί έπιασα τον εαυτό μου να σκέπτεται εντελώς διαφορετικά από παλιά σε κάποια θέματα που έπρεπε να κάνω επιλογές και να πάρω αποφάσεις.
Θυμάμαι πριν..10 χρόνια που έγραφα πάλι εδώ  όταν με ρώτησαν τι θεωρώ  ελάττωμα μου έλεγα πως το κύριο  είναι η..ευπιστία μου σε ΟΛΑ πραγματικά.
 Ο άνδρας μου άπειρες φορές μου έλεγε πως πιστεύω εύκολα ..μα πολύ εύκολα σε ότι μου πουν και σε ότι εγώ θεωρώ ότι είναι αδύνατον να με ξεγελάσει κάποιος ή να με προδώσει. Άπειρες φορές μου έκαναν φάρσες επάνω σε αυτό οι κόρες και ο άνδρας μου κι εγώ..πάλι πίστευα και πάλι έκανα το ίδιο λάθος..
Κάποια φίλη από εδώ κάποτε που γνώριζα ελάχιστα τότε μου ζήτησε ένα κέντημα το σχέδιο κι εγώ της έστειλα το ίδιο το κέντημα να το βγάλει. 
Η φίλη αυτή μέχρι τώρα που λέει ότι αυτό δεν θα το ξεχάσει ποτέ , το πως την εμπιστεύτηκα,  δεν τόλμησα να της πω πως έκανα το ίδιο σε μία άλλη μα το κέντημα δεν μου επεστράφη ποτέ και άλλαξε και νούμερο τηλεφώνου..
Τα χρόνια κυλούσαν και το καθένα από αυτά με άλλαζε έστω  στο απειροελάχιστο και μετά ήρθε η κρίση που "άγγιξε" και οδήγησε τους ανθρώπους και τους χαρακτήρες τους και σε καλές και σε κακές αλλαγές.
 Δεν ξέρω αν είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου γι' αυτή την αλλαγή, όμως ανακάλυψα ότι έγινα πια επιφυλακτική σε πολλά. Άρχισα πίσω από τα λόγια να προσπαθώ να δω την..πίσω πλευρά , να σκέπτομαι την..σκοτεινή όψη των λόγων αντί για τις ..ροζ που έβλεπα κάποτε.
Θα πω την αλήθεια ότι αυτό με πληγώνει περισσότερο από τότε που..γελούσαν μαζί μου και με ρωτούσαν πως μπορώ να πιστεύω κάτι που πριν λίγες μέρες μου έγινε το ίδιο και το είχα ξαναπάθει.
Η εμπιστοσύνη έφυγε πια από όλους μας αν καθίσετε και το σκεφτείτε..οι άνθρωποι που πιστεύεις και εμπιστεύεσαι όλο και μικραίνουν το κύκλο γύρω σου και αυτό..πονάει φίλοι μου..τουλάχιστον για μένα ..πονάει αυτή η αλλαγή στον χαρακτήρα μου, αυτή η επιφυλακτικότητα που βάζω πια σε όλα και κάποτε ήταν άγνωστη λέξη για μένα. 
Θα πω απλά πράγματα καθημερινά και θα αφήσω τα σοβαρά για μένα..Τώρα πια δεν ανοίγω τη πόρτα όταν χτυπάει το κουδούνι χωρίς να δω ποιος είναι και τι θέλει, δεν κρατώ τσάντες για να μη με κλέψουν, δεν αφήνω αφύλακτα τα κλειδιά , το πορτοφόλι και το κινητό .
Κοιτάζω με επιφύλαξη όταν μου ζητούν βοήθεια στο δρόμο, στα φανάρια στις γωνιές της εκκλησίας και με..τρόμο βλέπω την "πίσω" πλευρά μου να σκέπτεται αν είναι αληθινός ή με ξεγελάει..
Αυτό με πληγώνει πιστέψτε με και πολλές φορές που αρνούμαι βοήθεια σε κάποιον με δικαιολογία στον εαυτό μου με κάνει να μην αισθάνομαι καλά όλη την ημέρα , ίσως να ξενυχτήσω με τις..τύψεις μου ή να ζητώ συγνώμη στη προσευχή μου για την αλλαγή μου αυτή.
Τι σας λέω πρωί πρωί..με το δίκιο σας θα φύγετε από το καναπέ μου σε κάτι ευχάριστο. Είπαμε..είστε ο αποδέκτης των σκέψεων μου και ίσως η συννεφιά έξω και το φως από το παράθυρο που δεν είναι το ίδιο να με επηρέασε και το μυαλό μου "πέταξε" στον Μικρό Πρίγκηπα που κάποτε στο Γαλλικό σχολείο που πήγαινα τον "έτρωγα" με το κουταλάκι καθημερινά!!
Σας εύχομαι μία όμορφη μέρα και σε μένα να κρίνω κάποιον με τα θετικά ή τα ..ίσως σκοτεινά όνειρα του.
                           Αχτιδένια φιλάκια!