Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Αμπελοφιλοσοφίες πάλι;..ανεχτείτε με!


Καλημέρα φίλοι μου , με το καφεδάκι μου απολαμβάνω τη πρωινή μας συνάντηση στο μπλοκόσπιτο μου και πολλές φορές σκέπτομαι πως αυτή η ...νοητή συνάντηση είναι τελικά μία ανάγκη να μιλήσεις, να χαιρετίσεις, να αγκαλιάσεις φίλες που για σένα είναι πολύτιμες .
Είναι ίσως γιατί αυτός ο χώρος είναι ένα "καθαρό" μέρος που οι σκιές φαίνονται τόσο μακρινές ..Τι να πρωτοπώ..χθες βρέθηκα σε ένα μέρος που χρειαζόντουσαν την βοήθεια μου και είδα πάλι το κόσμο..το κόσμο μας από την άλλη πλευρά τη σκιερή.. 
Είναι ο κόσμος που θέλω να μην υπάρχει..και από που να πιάσω και να κρίνω.. Άνθρωποι που χάνουν την αξιοπρέπεια τους ζητώντας, άνθρωποι που έχουν μέσα τους οργή, που νιώθουν ανάγκη να ξεσπάσουν.. άνθρωποι που χάνουν τη Πίστη τους , την Ελπίδα, το Όνειρο..την δίκαιη ανάγκη να κάνουν σχέδια να δουν μακριά όπως κάναμε όλοι μας όταν σχεδιάζαμε το μέλλον..
Όχι δεν θα σας "μαυρίζω" τη ψυχή πρωί πρωί..έτσι..ανθρώπινο ξέσπασμα των βραδινών σκέψεων που το πρωί τα βλέπεις πιο ψύχραιμα και  οι δικές σου πληγές από τις εικόνες που αντίκρισες γίνονται πιο μακρινές.
Τι εύκολα γυρίζουμε σελίδα φίλοι μου..το κάνω κι εγώ δυστυχώς..μα σκέπτομαι αν δεν το κάναμε αυτό θα είχαμε διαλυθεί.. είναι η άμυνα του ίδιου μας του εαυτού, ο τρόπος επιβίωσης.μας..
Γύρισα λοιπόν στο σπίτι μου, η κυρία Στέλλα μου είχε κάνει το σπίτι πεντακάθαρο, ο άνδρας μου στο κτήμα, η Κλώντη θυμωμένη που δεν την πήρα μαζί μου, κι εγώ μία σαλάτα στο χέρι κάθισα στη"θέση" μου και ζωγράφισα και έκανα λίστες των όσων θέλω να κάνω για να στείλω. 
Εδώ θα σας πω και την αδυναμία μου, την..τεμπελιά μου δηλαδή να πηγαίνω στο ταχυδρομείο και έτσι τα ...μαζεύω όλα, τις υποχρεώσεις μου και μία από αυτές τις μέρες θα πάρω όλα αυτά , το μπαστουνάκι μου και θα περάσω το μεγάλο δρόμο όπως μου έλεγε παλιά η μαμά μου όταν με έστελνε να αγοράσω ψωμί από το φούρνο στη Τσιμισκή που ήταν ακριβώς απέναντι..
Απίστευτο όμως νοιώθω σαν τα Αλμπατρός αυτά τα μεγάλα πουλιά που στον ουρανό ( εγώ στο σπίτι μου) νοιώθουν βασιλιάδες μα..σαν κατεβούν στη ξηρά ( εγώ στη διάβαση με τα αυτοκίνητα που βιάζονται) είναι περίγελος των άλλων.
Χθες λοιπόν έκανα ένα σωρό πράγματα στο δικό μου κόσμο, το εργαστήρι μου, από ζωγραφική, μέχρι πηλό και κατασκευές με ξύλο..έτσι ακριβώς κάνω όταν νοιώθω ότι κάτι με αγχώνει, με στεναχωρεί..με κυνηγάει η εικόνα των ανθρώπων που με είχαν ανάγκη και η προσφορά μου ήταν απλή σταγόνα στον ωκεανό.. Με κυνηγάει  το πουλί γεμάτο πετρέλαιο πεθαμένο σε κάποιο χέρι.. το πόσο απλά λέγονται στις ειδήσεις μεγάλα πράγματα.. Πόσοι πέθαναν από τη θεομηνία της Φύσης, πόσοι σκοτώθηκαν από κακοποιούς, παιδιά εκτέλεσαν παιδιά, πόσοι ξεγέλασαν, χτύπησαν, έκλεψαν ..
Το αποκορύφωμα όταν έμαθα από τον ένα εγγονό μου το Πασχάλη ότι ο μικρότερος ο Δημητράκης υπέστει επίθεση από συμμαθητή του για εκφοβισμό..Ο Δημητράκης είναι το πιο ήσυχο και μαλακό από όλα τα εγγόνια μου..
Κάποτε είχα το..ροζ συννεφάκι μου, μπορεί να το έχασα κατά κάποιο τρόπο όμως κράτησα μέσα μου δικούς μου τρόπους διαφυγής που δεν μπορεί κανείς εκτός από το Θεό να μου τους στερήσει.
 Έχω τη Πίστη μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου εσάς, τα όνειρα μου έστω και αβέβαια μα υπάρχουν , έχω το...χιούμορ μου που δεν το χάνω βρε παιδάκι μου με τίποτα ( ίσως δικλείδα ασφαλείας) , έχω τη κάθε νέα μέρα που ξημερώνει και που πιστέψτε με πρέπει να νοιώθουμε όλοι μας πόσο πολύτιμη είναι..νέα μέρα, νέα αρχή..κάτι αρχίζει..
Μη ..σπρώχνετε..φεύγω...σας ζάλισα πρωί πρωί..τι φίλοι είστε..ανεχτείτε με..
Αχτιδένια φιλάκια

9 σχόλια:

Ariadni St. είπε...

καλημερα αγαπημενη μας αχτιδα. λογικο να ειναι θυμωμενη η κλωντη! ειναι πανεξυπνα τα γιορκι. σας φιλώ γλυκά.

Αμαλία είπε...

Καλημέρα γλυκειά μου,
Μην προσπαθείς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα, μόνο φθορά θα σου δώσουν. Ελπίζω να αντιμετωπίστηκε επιτυχώς το πρόβλημα του Δημητράκη, είναι σοβαρό αυτό. Πάρε αγκαλιά τη θυμωμένη πριγκιποπούλα
και ανεβείτε στο συννεφάκι σου για προστασία.
Σας φιλώ και τις δύο.

ποιώ - ελένη είπε...

Πολύ ωραία μας τα παρουσιάζεις Αχτίδα μου
Θέλει ψυχή η ζωή

Σε φιλώ πολύ ♥

ANNA FLO είπε...

Καλησπέρα και νοιώθω τα συναισθήματα από ολα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Νοιώθω και εγώ τόσο αδύναμη να βοηθήσω πολλές φορές αλλά σκέφτομαι ότι κι αυτή η σταγόνα στον ωκεανό που προσφέρεις αν ενωθεί με άλλες σταγόνες γίνεται ποτάμι ορμητικό.
Καλά κάνεις και ασχολείσαι στο εργαστήρι σου και μας τα λες και ξεδίνεις γιατί δεν αντέχονται αλλιώς.
Το σχολικό εκφοβισμό να τον προσέξετε μια και ο Δημητράκης είναι ήσυχο παιδί...αυτά με ανησυχούν να πάρει η ευχή Από μικρά τα παιδιά μας να γνωρίζουν το φόβο και τις απειλές από ψευτόμαγκες συμμαθητές τους....τι να πω!
Καλή συνέχεια Αχτίδα μου

syros2js είπε...

Αχτιδούλα, να τα λες και να βγάζεις από μέσα σου...
Δυστυχώς, πολλές καταστροφές γύρω μας...
Θέλω να πιστεύω πως το πρόβλημα με τον εγγονό σου λύθηκε...
Όλα θα φτιάξουν! (Πού θα πάει? Θα φτιάξουν, δε μπορεί! Γιατί εκτός από τις καταστροφές και την ασκήμια γύρω μας, υπάρχει και ομορφιά! Και αυτό το πιστεύω όσο δε φαντάζεσαι!)
ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά και χαδάκια για το κοριτσάκι μας το θυμωμένο!!!

nikol είπε...

Αυτά που γράφεις Αχτίδα μου μας καίνε την ψυχή αλλά όπως λες και εσύ έχουμε δυνατές άμυνες αναπτύξει μέσα μας ο καθένας με τον τρόπο του για να μπορούμε να επιβιώνουμε .
Το μπούλινγκ στο σχολείο υπάρχει και ο Δημητράκης θα αποκτήσεις τις δικές του άμυνες με τη βοήθεια των γονιώ του και των δασκάλων !! Φιλιά πολλά

kerina poiimata είπε...

KΑΛΗΜΕΡΑ αχτίδα μου!
Αν μας ζαλίζει μια αχτίδα αλοίμονό μας!!!
Δεν εχω να γράψω κάτι, καλύπτει όλο το φάσμα το θέμα σου...
Αλλά κάθε μέρα είναι άλλη μέρα!
Ας τα αντιμετωπίζουμε όλα με πίστη και ελπίδα!
Νοερά ήμουν μαζί σας στην όμορφη συνάντηση!
Σας αγαπώ!

https://aromavanillias.blogspot.gr είπε...

Σε διάβασα μεσημεράκι τώρα πια καλή μου... αλλά θα σου απαντήσω απλώς μ' έναν στίχο και θα στον αφιερώσω.

""Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...""

Φιλιά πολλά και χαιρετισμούς και να δώσετε ιδιαίτερη σημασία στο όσα θα σας πει ο Δημητράκης για το σχολείο και τις εκεί συνθήκες. Και να τον μάθετε με τα λόγια σας (έστω και λίγο πιο σκληρά από τα μέχρι σήμερα) να αμύνεται.

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Μα γι αυτό είναι οι φίλες για να μπορείς να λες αυτα που σκεφτεσαι φιλεναδα μου και να ξαλαφρωνεις τα ίδια σκεφτομαστε όλας μας οταν βλέπουμε τι συμβαινει γυρω μας και βεβαια δεν πεταμε στα ροζ συνεφακια μας.. απλα όταν δεν μπορούμε να αλλαξουμε πολλα πραγματα προσπαθουμε να κρατηθούμε απο μικρες ελπιδοφόρες στιγμες πως ίσως το αυριο για τα παιδια και τα εγγονια μας θα γινει καλύτερο ...!!
Συνεχισε να δημιουργείς και να εκτονώνεις μεσα απο αυτο οτι σε κανει να θυμώνεις...οπως όλοι μας..
Ας ελπίσουμε πως ο κοσμος καποτε θα γινει καλυτερος.. αχτιδα μου..
χαιρετισμούς στον Δημητρη σου και απο τους δυο μας.. και σε σενα φιλακια πολλα..!