Στις καλές μου φίλες.

Έχω καιρό να γράψω, φαίνεται ότι το κρύωμα μου πήρε τη διάθεση για τον υπολογιστή και με έστρεψε στην ψυχοθεραπεία της δημιουργίας. 
Λίγο μελαγχολική είναι η αλήθεια , ούτε ο καλός μου Δημήτρης μπορεί να με βγάλει από το πως νοιώθω παρότι  μου έκοψε ένα σωρό ξύλα για να ζωγραφίζω... 
Αχάριστη θα μου πείτε..άνθρωπος θα πω.. επηρεασμένη από πολλά που γίνονται γύρω μου βρίσκω στα χρώματα και τα πινέλα έστω και με όποιο τρόπο μπορώ αυτο που με κάνει να ηρεμώ και να αναλύω τα όσα με σκέπτομαι.
Θυμάμαι το μικρό κοριτσάκι με τις πλεξούδες , κλεισμένο στο κόσμο του ( το πιστεύετε για μένα;) που ακόμα πριν μάθει να γράφει μάθαινε να ζωγραφίζει με κιμωλίες,  ξυλομπογιές και τέλος με κηρομπογιές δώρο μιας φίλης της μητέρας μου από ταξίδι της στην Αμερική μαζί με μία κούκλα μοναδική τότε για την εποχή μου.

Ένας ακόμη πίνακας διαλεγμένος από τη κόρη μου Ειρήνη ( ερωτευμένη γαρ!!) αντίγραφο βέβαια το σχέδιο με μόνη διαφορά ότι τα αυθεντικά είναι με αερογράφο ενώ εγώ τον έκανα με πινέλο.
Έτσι λοιπόν μη με παρεξηγήσετε που ίσως αργήσω να ξαναγράψω..είχα μέρες να ανοίξω το μπλοκόσπιτο.. ξέρετε..είμαι με τα..φεγγάρια μου ..οπότε θα πω απλά:.-Στον επόμενο πίνακα!
Να είστε καλά, να περνάτε καλά, σας αγαπώ και σας νοιάζομαι πάντα καλές μου φίλες!
Αχτιδενια φιλάκια!