Η Κλώντη μας γύρισε από το ...αδύνατον!

Πρώτα να σας ευχαριστήσω για τις ευχές και μετά ..όπως τόσο καιρό σας έλεγα τη πίκρα μου τώρα θα σας πω τη χαρά μου!
Η Κλώντη νεκραναστήθηκε, άρχισε να τρώει, σταμάτησε τους εμετούς και άφησε το γιατρό της με ανοιχτό το στόμα!
-Δεν είναι δυνατόν κυρία Μανασή..έχει κάτι που δεν περνάει..απορώ πως έβγαλε αυτές τις μέρες..
( Δεν θέλω να σκέπτομαι κάτι τέτοιο..ζω το σήμερα και χαίρομαι ..άλλωστε και σε μένα πριν 4 χρόνια που μου διέγνωσαν αυτό που έχω μου είπαν ότι δεν θα μπορώ να πιάνω σε 6 μήνες κάτι σταθερά.. κι όμως..ακόμη ζωγραφίζω όπως βέβαια μπορώ!)
Δεν ξέρω αν είναι προσωρινό φίλοι μου , δεν ξέρω αν είναι θαύμα, δεν ξέρω αν με άκουσε ο Θεός..ξέρω μόνο ότι ξημεροβραδιάστηκα δίπλα της με το ρολόι στο χέρι για διατροφή και φάρμακα , έκλαψα και απελπίστηκα οπότε τώρα η χαρά μου είναι τεράστια.

Έχει μείνει μισή βέβαια μα θα φροντίσω και γι' αυτό  αρκεί να εξακολουθήσει αυτή η ανάκαμψη της.
Αν αναρωτιέστε γιατί της φορώ ρουχάκι είναι γιατί κρυώνει, πέφτει το σάκχαρο της και της δίνω λίγο μέλι κάθε φορά στα ούλα όπως μου είπαν.Το λουράκι είναι γιατί δεν την αφήνω μόνη στο μπαλκόνι χωρίς λουρί , φοβάμαι τον αποπροσανατολισμό που είχε μην επιστρέψει ξαφνικά και πέσει..
Το απογευματάκι την πήραμε μαζί μας στης κόρης μας για τη γιορτή του μικρού Δημητράκη.

Ο Δημήτρης μου προσπαθεί με τρόπο να με "προσγειώσει"στη περίπτωση που γίνει όπως λέει ο γιατρός..μα εγώ ..ελπίζω ..όπως πάντα ..όπως σε κάθε μου δυσκολία..
Φίλοι μου σας ευχαριστώ που σταθήκατε δίπλα μου, που δεν με κοροϊδέψατε, που πολλές φορές τα σχόλια σας μου έδιναν την ανάγκη που είχα να μιλήσω σε κάποιους που καταλάβαιναν την αγάπη μου γι' αυτήν.
Αχτιδένια φιλάκια