Τα νέα της μικρής μου αγωνίστριας.

Θεωρώ ότι πρέπει να σας πω νέα..όσα έχω δηλαδή γιατί νοιώθω ότι είναι ο μόνος τρόπος να σας ευχαριστήσω για τα σχόλια και το ενδιαφέρον σας. 
Χθες ήταν για μας μία μέρα με..κρύα ντουζ εναλλάξ με καυτά.! Μάθαινα νέα της τρεις φορές την ημέρα γιατί δεν μου επέτρεπαν να την δω και να την ταράξω..Έκανε εμετούς, τα φάρμακα δεν επιδρούσαν επάνω της, και πότε μας έλεγαν ότι είναι κάπως καλύτερα. Μέχρι χθες βράδυ που με πήρε τηλέφωνο ο προσωπικός γιατρός της που πηγαίνει και τη βλέπει 2 φορές την ημέρα και μου είπε μαγκωμένα να πάω οπωσδήποτε να τη δω..να την αποχαιρετήσω όπως μου είπε..
Η αγωγή δεν είχε αποτέλεσμα , μία ειδική εξέταση που έγινε έδειξε ότι ..δεν ήταν Παγκρεατίτιδα όμως..είχε όλα τα συμπτώματα της γιατί κάτι το προκαλούσε..Με μισόλογα μου είπαν ότι πιθανόν να είναι καρκίνος στο στομάχι μα δεν μπορούσαν να κάνουν προς το παρόν γαστροσκόπιση γιατί το ζωάκι ήταν εξαντλημένο..
Πέρασα ένα βράδυ κλαίγοντας , πιάσαμε και οι δύο μας δύο δωμάτια και κλαίγαμε χωριστά για να μη μας δει ο άλλος. Το πρωί ετοίμασα τα πράγματα της αφού μου έδωσαν να καταλάβω ότι ίσως δεν έβγαζε τη νύχτα. Περιμέναμε έξω από τη καγκελόπορτα να μας ανοίξουν να μπούμε και όταν στις 9 μας άνοιξαν με ενημέρωσαν ότι το πρωί ήταν κάπως καλύτερα . Ήταν φίλοι μου σαν φως στο σκοτάδι, τους ζήτησα να μου την δώσουν στην αγκαλιά μου βγάζοντας για λίγο τους ορούς και ....
Ήθελα να βλέπατε τη χαρά της,  γεμίσαμε φιλιά και χάδια κι εκείνη κούρνιασε στην αγκαλιά μας. 

Την πήγαμε μία βόλτα στο κήπο, της είπαμε να κάνει ότι μπορεί για να γίνει καλά, να παλέψει, να αντιδράσει, ότι θέλουμε να γυρίσει σπίτι γιατί κάθε μας γωνιά μας την θυμίζει.
Γεμίσαμε ελπίδες, μα πάλι μας προσγείωσαν με το...αν...ίσως..θα δούμε πως θα πάει..Είναι φοβερό αυτό φίλοι μου, μας εξοντώνει, μας διαλύει..Το απόγευμα πριν λίγο δηλαδή πήγαμε ξανά, ήταν καλά , δεν έκανε εμετό ευτυχώς ,όπως το βράδυ χθες, μα ήταν λιγάκι πιο πεσμένη. Της κάναμε βολτίτσα, την πήραμε αγκαλιά, την χαϊδέψαμε, την κανακέψαμε..
Δεν ξέρω αν μπορείτε να με νιώσετε..να καταλάβετε το σφίξιμο που έχω στη καρδιά μου, την αγωνία μου, τις ελπίδες που γεννιούνται και πεθαίνουν, τα όσα περνούν από το μυαλό μου που όλα είναι άσχημα και απαισιόδοξα. 
Που είναι οι περίφημες συμβουλές μου; που είναι  το θάρρος που έχω δώσει σε τόσα μέιλ που λαμβάνω; 
Την παρέδωσα πίσω στο γιατρό, της είπα ότι θα έρθω πάλι αύριο και ένιωσα το συναίσθημα ότι την εγκατέλειψα στο άγνωστο..Είδα να την βάζουν στο κλουβί, να της περνούν πάλι τους ορούς, να κάθεται στη γωνιά ακουμπώντας το κεφαλάκι της στη πόρτα με το κολάρο της Ελισάβετ που της βάζουν για να μη δαγκώνει τους ορούς..με κοίταζε και είδα την απογοήτευση της που δεν την έπαιρνα μαζί μου..
Δεν ξέρω αν θα δω ποτέ πάλι εκείνο το ζωηρό σκυλάκι που πηδούσε από καναπέ σε καναπέ, που καθόταν πίσω από τη πλάτη μου όταν ζωγράφιζα, που στα ταξίδια καθισμένη στα γόνατα μου  έβγαζε το κεφάλι από το παράθυρο γαβγίζοντας. Δεν ξέρω καν αν θα είναι το.. αυτοκολητάκι μου όπως της έλεγα πάντα..μα το μόνο που θέλω είναι να είναι καλά, να μη πονάει, να περάσει το κύμα αυτό, να γυρίσει σε μένα..όπως παλιά...
Συγχωρήστε με που δεν απαντώ στα σχόλια, τα διαβάζω, σας λέω χίλια ευχαριστώ, μα αυτός ο..κόμπος στο λαιμό δεν λέει να φύγει..ο ύπνος δεν έρχεται τα βράδια..μετρώ τους λεπτοδείκτες που κυλούν...τα χάπια δεν με πιάνουν...
Αχτιδένια φιλάκια