Σαν σήμερα...

Πέρασαν 5 χρόνια φίλοι μου , σαν σήμερα που σας έκανα ανάρτηση τη χαρά μου.. 
Γεννήθηκε το τρίτο εγγόνι μου...όλη η οικογένεια επί ποδός και το μωράκι αν και πρόωρο όπως όλα τα παιδιά της κόρης μου λόγω ειδικού προβλήματος της , το μικρό μας ήταν ένα χαρμόσυνο γεγονός.

Όμως η χαρά μας δεν κράτησε ούτε μία μέρα, τη επομένη μπήκε σε θερμοκοιτίδα, τη τρίτη μέρα σε άλλη 2ου βαθμού και την επόμενη με συμβουλή των γιατρών λόγω ενδονοσοκομειακή ιού ιδιωτικού μαιευτηρίου διασωληνομένο μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της πόλης σε εντατική μονάδα.. 
Εκείνες τς μέρες 5 παιδάκια μεταφέρθηκαν όπως μάθαμε μετά στο νοσοκομείο στην ίδια κατάσταση, το ένα δυστυχώς πέθανε. Έτσι βιώσαμε ένα Γολγοθά πολλών πολλών ημερών που δύσκολα ξεχνιέται αν και το σήμερα είναι τόσο διαφορετικό γι' αυτόν και όλους μας.
Αλησμόνητο θα μου μείνει το πρόσωπο της κόρης μου λίγες μέρες μετά όταν πέρασε από το μαγαζί μου από το νοσοκομείο και μου είπε:- Μαμά τον χάνουμε, κάναμε αεροβάπτιση..
Δεν θα ξεχάσω και το ενδιαφέρον σας, τις προσευχές σας μαζί με τις δικές μου..
Όμως φίλοι μου θαύματα γίνονται πάντα όταν πιστεύεις σε αυτά.. Κάθε μέρα γινόταν ένα θαύμα..μετά έπεφτε πάλι μαζί με τη χαρά μας και μετά.. ξανά το θαύμα..
Ένα μωρό που πάντα χαμογελούσε...ενώ οι φλέβες του είχαν σπάσει από τους ορούς. 

Μία απόφαση απελπισίας όταν η γιατρός μας είπε ότι δεν τρώει καν και ότι  είναι θέμα ημερών η ζωή του..Μεταφορά σε ιδιωτικό κέντρο παρά την άρνηση και αχαρακτήριστη συμπεριφορά του νοσοκομείου . Κι 'όμως το μωρό με ειδική και σωστή φροντίδα συνήλθε όπως βλέπετε μέσα σε ελάχιστη μέρα..μέρα φίλοι μου..

Έγινε και η βάπτιση του στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου γιατί γεννήθηκε στη γιορτή Του ..Δημήτρης..αν και ποτέ δεν ζητήσαμε το όνομα ούτε ανταπόδοση. Δώρο των γονιών του στον άνδρα μου.

                                Πέρασαν 5 χρόνια φίλοι μου.. 

Χθες του .."φώναζα" ότι θα του βάλω τιμωρία που ήταν άταχτος..και μέσα μου σκεπτόμουν : - αν..κάποιος τότε μου έλεγε για τη μέρα αυτή..για τη φοβέρα μου για τιμωρία...για τις φωνές που του βάζω όταν είναι άταχτος, για τις ώρες που μου κάνει "κατάληψη " τον υπολογιστή μου και του γκρινιάζω...για το φαγητό που δεν τρώει..για τις σοκολάτες που του δίνει κρυφά ο παππούς..
Τόσα χρόνια τον βάζω στο μπλοκ μου συνέχεια σε φωτογραφίες, τον έχετε μάθει όλοι, τον χαιρόμαστε όλοι γιατί..θα είναι για μας πάντα ένα μικρό θαύμα ζωής , μία απάντηση σε προσευχές και τάματα.
Ας γίνει αυτή η ανάρτηση μία αισιόδοξη νότα για όσους περάσουν ίσως κάτι τέτοιο..πάντα τα μικρά αυτά ανθρωπάκια ξεπερνούν κάθε εμπόδιο με τη δύναμη που τους δίνει ο Θεός και ο Άγγελος τους.
Χρόνια Πολλά μικρέ μας Δημητράκη..να είσαι γερός, δυνατός στα δύσκολα, ικανός στα ακατόρθωτα, δίκαιος στη κρίση σου, ευσπλαχνικός στον δίπλα σου και τίμιος στις αποφάσεις σου.
Αχτιδένια φιλάκια!