Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες που σε σημαδεύουν..


Χθες έζησα μία εμπειρία ζωής φίλοι μου και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας. 
Πριν λίγες μέρες μου ζητήθηκε να κάνω μάθημα σε ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες, ένα παιδί που όταν το γνώρισα το απόγευμα είδα ότι ήταν χαρισματικό ίσως περισσότερο από πολλά άλλα παιδιά.
Έχω ξαναπεράσει μία τέτοια φάση τυχαία εκείνη τη φορά με ένα κοριτσάκι το καιρό που δίδασκα σε σχολείο .Ήταν τότε ένα παιδί στην εφηβεία  που οι λεύκες που είχε στο σώμα του εμφανείς το είχε μεταβάλει σε ένα εσωστρεφές και καταθλιπτικό παιδί περισσότερο από την απομόνωση που του επέβαλε το φιλικό του περιβάλλον στο σχολείο.. Πάλεψα μαζί του, το αγάπησα και με αγάπησε.
Εκείνο το παιδί "έφυγε" από τα χέρια μου αγνώριστο και με υπερηφάνεια το είδα να γίνεται ένα κορίτσι φυσιολογικό για την ηλικία της. Το μυστικό είναι πως θα προσεγγίσεις το παιδί και αμέσως μετά πως θα αλλάξεις τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω του και το τρόπο που το αντιμετωπίζουν.
Το χθεσινό κοριτσάκι είναι μία άλλη περίπτωση , το πρόβλημα του είναι και κινητικό και βέβαια η βοήθεια μου θα είναι προσφορά δωρεάν από μένα παρά την αντίθεση των γονιών του που όπως είδα τα μαθήματα αυτά θα ήταν από το βαθύ τους υστέρημα .
Η Τέχνη φίλοι μου, η ζωγραφική, κάνει θαύματα στη ψυχή του παιδιού ιδιαίτερα όταν έχεις την συνεργασία του.Έτσι χθες έκανα τη γνωριμία του που ήταν απλά μία γνωριμία και μία απόπειρα να "κάνουμε" το πρώτο βήμα μαζί. 
Πάντα είχα μία καλή σχέση με τα παιδιά ..ίσως γιατί τα αντιμετωπίζω με απέραντη υπομονή που την διαθέτω στο έπακρο .Τα πλησιάζω τρυφερά, συγχρόνως επιβλητικά μα και ..με χιούμορ. Τα παιδιά ανοίγονται τότε σαν λουλούδι στο χέρι σου  κι εσύ μένει να το..κρατήσεις ανοιγμένο και ζωντανό.
Το δυσάρεστο στην εικόνα αυτή ήταν..ένας καυγάς που άκουσα ακούσια βέβαια από τους γονείς στο σαλόνι όσο εμείς κάναμε τα πρώτα βήματα στη ζωγραφική. 
Οι δυσκολίες οι σημερινές φέρνουν τους ανθρώπους πλέον σε όρια και οι τριβές στα ζευγάρια ιδιαίτερα όταν έχουν στο σπίτι τους ένα τέτοιο πρόβλημα τα κάνει να..ξεχνούν αυτά που τους συνδέουν και βλέπουν μόνο αυτά που τους χωρίζουν ή ..που νομίζουν ότι τα χωρίζουν.
Δυνάμωσα τη φωνή μου, του τράβηξα τη προσοχή για να μην ακούει μα..οι "κεραίες" του έπιαναν τα πάντα και η προσπάθεια μου ήταν μάταιη.Τότε πιάσαμε τη συζήτηση και με πάγωσε η φράση του:
- " έτσι κάνουν..θα μαλώσουν και μετά θα φύγει ο μπαμπάς και θα κλαίει η μαμά..και το βράδυ θα είναι πάλι μαζί".
Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν, το πινέλο δεν λειτουργούσε στα δάχτυλα μου, έψαξα στη τσάντα μου το έκτακτο φάρμακο που έχω για τη Πάρκινσον όταν συγχύζομαι..
-Τι παίρνετε κυρία;
-Τίποτε γλυκιά μου, κάτι για το λαιμό..Αγαπάς τη ζωγραφική;
-Αγαπώ ότι με κάνει να μην ..ακούω να μην ακούω να μιλάνε για μένα..για το τι θα γίνω μετά..μετά..όταν πεθάνουν
Εκείνη τη στιγμή με ..μαχαίρωσε..σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω με αυτό το παιδί, η φθορά για μένα θα ήταν φοβερή..όμως..σχεδόν είχε την ηλικία της εγγονής μου..το αγκάλιασα και του είπα:
-Εγώ θα σου δείξω "μονοπάτια" γλυκιά μου να περπατήσεις μέσα από τα χρώματα , όλα αυτά που νιώθεις μπορείς να τα βγάλεις στο μπλοκ τώρα και μετά στο καμβά. 
Έμεινα μαζί του τι δίωρο και φεύγοντας είδα τη μητέρα του μόνη στο σαλόνι. Νέα βασανισμένη σίγουρα..με λαχτάρα για ζωή. Ήθελα να ρωτήσω ένα σωρό μα..σιώπησα.. Απλά την αγκάλιασα..η αγκαλιά πολλές φορές τα λέει όλα ..και έφυγα ματωμένη από μια μάχη που δεν ήταν δική μου μα και πού μόνο η θέα της με πλήγωσε.
Φεύγω στο κτήμα με τον άνδρα μου, δεν είπα την ιστορία ούτε σε αυτόν..ας είναι το μικρό μας μυστικό.
Αχτιδένια φιλάκια..


32 σχόλια:

Unknown είπε...

ΜΕ άγγιξε ιδιαίτερα.. Με δύο παιδάκια ΕμΕΑ στο οικογενειάκο μας περιβάλλον ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι για όλους.. και για το παιδί αλλά και για τους γονείς.. και ναι, δυστυχώς όλοι αναρωτιόμαστε τί θα γίνουν τα παιδιά όταν φύγουμε εμείς... Από την άλλη, δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουν όλους τους προβληματισμούς μας.. Μην την αφήσεις σε παρακαλώ.. Σε έχει περισσότερη ανάγκη από ότι καταλαβαίνεις!
Σε φιλώ γλυκά και να μου φιλήσεις και το όμορφο κοριτσάκι!

Μαργαρίτα είπε...

Αχ Αχτίδα τι δύσκολες καταστάσεις...
Μακάρι να βρούνε όλα τα καλά του κόσμου αυτό το παιδί!
Καλή δύναμη και σε εσένα, αν και το παιδί αυτό θα σου δίνει δύναμη, είμαι σίγουρη!
Εχθές γράφτηκα και εγώ σε μαθήματα ζωγραφικής και ανυπομονώ να ξεκινήσω!

BUTTERFLY είπε...

Ποσο κριμα να βιωνουν γονεις και παιδια τετοιες καταστασεις...
Καλη δυναμη σε ολους ευχομαι, μπραβο που δεν εκανες πισω κι ευχαριστω για αυτην την ιστορια!

Ποδηλάτισσα είπε...


Τώρα αν πω ότι δεν με συγκίνησες θα πω ψέματα.... είμαι όμως τόσο σίγουρη ότι η ψυχή (γιατί εκεί είναι το πρόβλημα) αυτού του παιδιού θα ηρεμήσει κοντά σου, και τα χεράκια του θα ξελυθούν και θα αποτυπώνουν στον καμβά τα όμορφα όνειρά του και τότε εσυ για άλλη μια φορά θα είσαι περίφανη!!!!! Καλή δύναμη και στις δυό σας γλυκιά μου Αχτίδα!!!!

Thalia Tzellou είπε...

Αχτίδα μου πολύ με συγκινήσατε. Σας εύχομαι καλή δύναμη και είμαι σίγουρη ότι θα κάνετε το καλύτερο και θα του αλλάξετε όλη του τη ζωή.

nikol είπε...

Αχ Αχτιδούλα μου η ψυχή του παιδιού είναι πληγωμένη και είμαι σίγουρη ότι θα αφοσιωθείς με τα μέσα που διαθέτεις σε αυτό το πλάσμα !!!
Χθες είχα πάει στην παρουσίαση ενος βιβλίου σπουδαίου και ήταν ένα ζευγάρι με ένα αγοράκι με κάποια προβλήματα , κάτι ρωτάει το παιδάκι και η μα μά του λέει΄΄σκάσε΄΄ και το τραβάει με δύναμη να το βγάλει έξω και τότε ακούω ΄΄οχι θέλω να είμαι με τους ανθρώπους΄΄
Φιλάκια και στους δυο σας

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ΄΄΄΄΄
Καταλαβαίνω΄΄΄΄
ο αδερφός μου είναι ΑΜΕΑ΄΄
ΜΙΝΑ

ασωτος γιος είπε...

πολυ με συγκινησες αχτιδα μου

Unknown είπε...

ΠΡΩΤΑ οι γονείς παιδιών ΑμΕΑ χρειάζονται εκπαίδευση, στήριξη και βοήθεια από το κράτος, τα Ειδικά Σχολεία και τους Συλλόγους κι έπειτα τα παιδιά...
ΠΡΩΤΑ οι γονείς! Για να μάθουν να διαχειρίζονται καταστάσεις και να μπορούν να προσφέρουν σ΄ αυτά τα πλάσματα τη βοήθεια και τη στήριξη που χρειάζονται...και πάνω απ΄ όλα να τ΄ αποδεχτούν και να τα φροντίσουν με αγάπη για όσο καιρό θα τα έχουν κοντά τους.
Αχτίδα μου,
Είμαι σίγουρη πως γι΄αυτό το κοριτσάκι θα γίνεις η αγαπημένη του δασκάλα...γιαγιά...και ποιος ξέρει, τι άλλο..
Σε φιλώ...Καλή δύναμη!
**Αννιώ**

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

MΟΛΙΣ ΓΥΡΙΣΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΗΜΑ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΟΜΩς ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΥΝ.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ martha μα και βέβαια θα συνεχίσω μαζί του, δεν είμαι από αυτές που το βάζουν στα πόδια.Το κοριτσάκι δεν περπατάει δυστυχώς κατά τα άλλα είναι μια χαρά . Δεν ρώτησα τι και πως έγινε σε αυτή τη κατάσταση, είμαι πολύ διακριτικό άτομο.θα προσπαθήσω όπως και όσο μπορώ.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Μαργαρίτα μου χαίρομαι για σένα.Πράγματι δύσκολες καταστάσεις όμως όταν τις έχεις μπροστά σου πρέπει να τις αντιμετωπίζεις.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ BUTTERFLY, φίλη μου τους καταλαβαίνω απόλυτα, τους νοιώθω..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Ποδηλάτισσα, φίλη μου αγαπημένη, θα το προσπαθήσω όσο μπορώ, θα πηγαίνω περισσότερες φορές όποτε μπορώ όταν δεν πηγαίνω στο κτήματα πρωινά.Η μητέρα δεν εργάζεται εξ αιτίας του ΄παιδιού, να πληρώνει γυναίκα να το προσέχει δεν υπάρχουν τα χρήματα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Thalia Tzellou, σ' ευχαριστώ γλυκιά μανούλα μικρή.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ nikol, νομίζω ότι το πρόβλημα του παιδιού ήταν ο πατέρας, εκείνος πιθανόν δεν το δέχεται το γεγονός που αντιμετωπίζουν.δεν μπορώ να πω κάτι, δεν ξέρω πολλά, ίσως με το χρόνο μάθω.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ΜΙΝΑ μου δεν το ήξερα, άρα..γνωρίζεις τις δυσκολίες.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ασωτος γιος, αχτιδένια φιλάκια αγόρι μου.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Tis Annios, φίλη μου έβλεπα και άκουγα το ζευγάρι..δεν μπορώ να τους κρίνω, είναι δύσκολες καταστάσεις ιδιαίτερα για νέους ανθρώπους με όνειρα.

Χριστίνα Πεταλωτή είπε...

Ωχ το χω πάθει κι εγώ με μαθήτρια, να είναι τόσο δύσκολη η κατάσταση που να μην μπορώ να διαχειριστώ τη στεναχώρια μου. Πιστεύω πως αυτό το παιδί μπορεί να γίνει τόσο μεγάλο τελέντο που να φτάσει σε σημείο να βγάζει τα προς το ζην του χωρίς την ανάγκη των γονιών του. Ο Θεός από κει που παίρνει κάτι μέτά δίνει τα περισσότερα.

Woman in Blogs είπε...

Κάθε εμπειρία με τα παιδιά είναι μια περιπέτεια και πάντα μαθαίνεις πολλά για τη ζωή. Αλλά όταν έχεις τα δικά σου παιδιά, συχνά αυτό εξαφανίζεται, τα άλυτα προβλήματα κυριαρχούν και...
Αχτίδα, εύχομαι το ταξίδι σου μ' αυτό το παιδάκι να είναι όμορφο!!!

Unknown είπε...

@αχτίδα,αχ μανούλα μου!!πραγματικά σε αγγίζουν τέτοιες καταστασεις..αλλά δεν μπορεις να πεις κάτι.ευχομαι όλα να πάνε καλά για το παιδάκι κ τους γονεις.σας σκέφτομαι πάντα σας αγαπώ πολυ κ το ξερεις,κ μου λειπετε πάντα.θα τα πούμε σύντομα μανούλα μου!!!!!!!!!!

ANNA FLO είπε...

Πολύ συγκινήθηκα με αυτή τη γνωριμία σου. Κατανοώ πόσο δύσκολη κατάσταση για τους γονείς είναι μια ειδική περίπτωση παιδιού αλλά το παιδί περνάει τα πάντα και ιδίως εκείνο που καταλαβαίνει τη θέση που βρίσκεται. Φοβερό Αχτίδα μου να υπάρχει πόνος στην καρδιά ενός μικρού παιδιού.
Συνέχισε........να σαι καλά. Κάνεις φοβερή δουλειά γιατί η τέχνη σίγουρα θεραπεύει.........Θα του προσφέρεις πολλά και θα το δεις στο τέλος αυτό
Καλό σου βράδυ με κουράγιο και δύναμη

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

Hfaistiwnas είπε...

Καλημέρα!
Μπράβο που τουλάχιστον ενδιαφέρθηκες.. έστω για συμβουλή.. δεν είναι καθόλου εύκολο να μεγαλώσεις ένα παίδι με ειδικές ικανότητες..

Ελευθερία είπε...

αχτίδα μου γλυκειά... μακάρι να υπήρχαν άνθρωποι σαν κι εσένα ... μάλλον... ευτυχώς που υπαρχουν άνθρωποι σαν κ εσένα..δυστυχώς οι καταστάσεις οδηγούν τους ανθρώπους σε "διαστασεις" απομακρύνουν τον ένα από τον άλλο... πόσο μαλλον όταν υπάρχουν τέτοιες αυξημένες ανάγκες στην οικογένεια... σε φιλώ γλυκά και σου εύχομαι καλή δύναμη...και σε εσένα και σε ολους όσους αντιμετωπίζουν τόσο δύσκολες καταστάσεις...

nasia είπε...

Κι όμως αυτό που έζησες είναι μια καθημερινότητα... Τα παιδιά είτε έχουν προβλήματα είτε όχι, χρειάζονται απλά αγάπη, μια ζεστή αγκαλιά και τη δυνατότητα να εκφραστούν. Μάλιστα μερικές φορές οι πληγές της ψυχής καλύπτονται από μια φυσιολογική παρουσία.
Πιστεύω ακράδαντα στη θεραπευτική δύναμη στης τέχνης και θεωρώ, ότι το έργο σου ειναι ανεκτίμητο. Όσο για τους γονείς νομίζω, ότι μόνοι τους θα βρουν λύσεις. Αρκεί να ακούει ο ένας τον άλλο.

Ανώνυμος είπε...

Αχ! Μακάρι όλοι να ήταν σαν και εσάς, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα την παρατούσατε... Με εσάς δίπλα θα βγάλει το ταλέντο της!!!!!

Φιλιά πολλά από Πάτρα
Ανθή

love2love είπε...

να της δειξεις αγαπη

Lamprini T. είπε...

... δράμα... κριμα ...
ελπίζω το παιδί να εχει ένα αισιόδοξο μέλλον, με αγαπημένους γονείς!!!

Rena Christodoulou είπε...

Οι αναρτήσεις σου είναι γροθιά στο στομάχι!!!!
Μακάρι να μπορέσεις να βοηθήσεις και τους γονείς, γιατί αυτοί έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα!!!
Καλή δύναμη Αχτίδα μου στο δύσκολο έργο που ανέλαβες!!!!!
Πολλά φιλάκια!!!

Katerina V *Pause blog* είπε...

Γεωργία μου με συγκίνησες πολύ.
Μπράβο σου που δεν το βάζεις στα πόδια παρά το γεγονός ότι δεν πρέπει να συγχύζεσαι.
Είμαι σίγουρη πως η ζωή της μικρής θα αποκτήσει άλλο νόημα μαζί σου.
Τώρα όσο για τους γονείς.. φυσικά και δε μπορώ να τους κρίνω. Όμως από την πλευρά μου που κάνω εξειδίκευση στην ειδική αγωγή, θεωρώ ότι έχουν ανάγκη από ειδικό.
Δεν φαντάζεστε πόσες δυνατότητες έχουν ακόμα και τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, άλλα πολύ σοβαρές άλλα πιο ελαφρές. Είναι στο χέρι του γονιού πως θα το διαχειριστεί, θα μείνει στο πρόβλημα ή θα ψάξει διεξόδους;

Καλή εβδομάδα να έχετε Γεωργία μου σε φιλώ