Για ένα βιβλίο και... ένα φίλο μπλογκερ!

Τώρα που πια σπίτι μου ήρεμα και με πολύ ευγνωμοσύνη σκέπτομαι μία μία τις μέρες των δυσκολιών μου , δεν μπορώ παρά να θυμηθώ και να ευχαριστήσω με το δικό μου τρόπο ένα.. φίλο ( ας μου επιτρέψει να τον αποκαλέσω έτσι)..ένα φίλο μπλογκερ τον ιατρό Aντώνη Παπαγιάννη που ήταν ο πρώτος που ήρθε δίπλα μου στον Αγ.Λουκά όταν πήγα να χειρουργηθώ. 

Το παράξενο ήταν ότι γνωριζόμαστε μέσα εδώ..στη μπλοκογειτονιά από καιρό, συμπτωματικά ήμαστε γείτονες στα σπίτια μας και όμως..δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ.

Ήρθε δίπλα μου την παραμονή της εγχείρησης μου, γνωριστήκαμε λες και ξέραμε ο ένας τον άλλο χρόνια. Μου χάρισε το βιβλίο του αυτό που βλέπετε και πραγματικά μου έκανε το καλύτερο δώρο εκείνες τις ώρες.

 Μέσα στη τσάντα μου είχα ένα σωρό βιβλία μα εκείνο το άνοιξα μηχανικά ίσως από τη πρώτη στιγμή που με βάλανε να ξαπλώσω στο  κρεβάτι και ...βυθίστηκα σε κάτι που με κέντρισε το ενδιαφέρον ..στις δικές του σκέψεις  και απόψεις για όσα γίνονται γύρω μας.  ..

Ένα βιβλίο μικρό με χρονογραφήματα και μια συλλογή από διάφορες προσωπικές σκέψεις με σκωπτιστική πολλές φορές διάθεση όπως λέει ο ίδιος στο πρόλογο του. Έπιασα τον εαυτό μου να ξεχνά τον ορό στο χέρι μου, την αγωνία του αύριο, την ανθρώπινη πλευρά των στιγμών εκείνων.. Συμφώνησα σε πολλά, γέλασα με άλλα, πόνεσα με μερικά, μπήκα σε σκέψεις με άλλα...και κυρίως είδα με άλλο μάτι κάποια που δεν γνώριζα  όπως έπρεπε.

Εκείνη τη νύχτα διάβασα σχεδόν το μισό... και 3 μέρες μετά όταν συνήλθα από το πόνο κάθε μέρα με συντρόφευε και με έκανε να ξεχνιέμαι.  Ο γιατρός σύντροφος μπλογκερ Παπαγιάννης ερχότανε πρωί και μεσημέρι πριν φύγει και με χαιρετούσε, ρωτούσε πως πάω, με είδε όχι σαν Αχτίδα φωτεινή ..μα σαν μία απλή ασθενή, με την αγωνία, το ιδρωμένο μέτωπο, το σπασμένο από πόνους στην αρχή πρόσωπο μα πιστεύω να παραδεχθεί ότι δεν με είδε ποτέ χωρίς να του χαμογελάω..

Φίλε μου σας ευχαριστώ για τη παρουσία σας δίπλα μου, το βιβλίο σύντροφο μου, το δικό σας χαμόγελο και γενικά ότι γεμίζει ένα  "ευχαριστώ ψυχής" από μένα για σας.