Τοκ! Τοκ!...Γύρισααααααααααα!

Τι όνειρο είδατε χθες βράδυ;..μήπως πλησίαζε..τυφώνας;...καταιγίδα;..καλέ εγώ είμαι ....το Αχτιδάκι σας των ...60 Μαΐων!

 Ναι έχω μόλις 2-3 ώρα που με έκαναν εισαγωγή στο κέντρο αποκατάστασης ΑΡΩΓΗ και έχω...ίντερνετ! Τώρα βλέπω τα μηνύματα σας και σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη, τις προσευχές και το ενδιαφέρον σας.. ..

Μου λείπατε αγάπες μου..αν και τα τηλεφωνήματα στο κινητό μου ήταν αμέτρητα...η όλη κατάσταση δεν με άφηνε να τα χαρώ όπως έπρεπε ...όμως...ΟΜΩΣ..τώρα πια ..βιονική έστω και με Π  αισθάνομαι μέσα μου ένα αστείρευτο ποτάμι να κυλά προς κάθε κατεύθυνση.

Πέρασα δύσκολες μέρες και δύσκολες νύχτες όμως δόξα το Θεό τώρα είμαι καλά και διεκδικώ από τα ρεκόρ Γκίνες τη πιο γρήγορη ανάρρωση όπως είπε ο γιατρός μου. Βέβαια πονάει το τραύμα μου και πρέπει να προσέχω για 40 μέρες τουλάχιστον κάθε κίνηση μου για τυχών εξάρθρωση ( είμαι και..κουνιστρούλα..), να κάνω τις φυσικοθεραπείες μου και ..να κοιτώ από το ανοιχτό παράθυρο μου τη θέα του..αυτοκινητόδρομου!!!!!

Να ευχαριστήσω όλους σας..ξανά και ξανά και τον καλό μου bloger Γιατρό Παπαγιάννη που ήταν ο πρώτος που συνάντησα στη κλινική και μου χάρισε ένα υπέροχο βιβλίο του ..Το βιβλίο αυτό με έκανε παρέα τις ώρες της..αναμονής το πρώτο βράδυ και σας υπόσχομαι μία ανάρτηση μόνο γι' αυτό.

Τη δύσκολη βραδιά της εντατικής ανάμεσα στα τόσα παυσίπονα μορφινοπαράγωγα που μου δίνανε μου κάνατε παρέα με..φανταστικές μικρές αναρτήσεις που σας έκανα λες και ήμουν καθισμένη μπροστά στον υπολογιστή  και σας μιλούσα. Κρατούσα την εικόνα του άνδρα μου και των δικών μου και προσευχόμουν στη Παναγιά για το διπλανό μου συγκάτοικο στην εντατική το μικρό Βασιλάκη 12 χρόνων με εγχείρηση εγκεφάλου που μέσα στη ζάλη μου άκουγα τη φωνή της μάνας του να τον παρακαλά:..Μίλα μου Βασιλάκη..μίλα μου.. άνοιξε τα ματάκια σου..  

Δεν έμαθα ποτέ τι έγινε..όσο και να ρώτησα κανείς δεν ήξερε να μου πει..μα ξέρω..είμαι βέβαια ότι θα είναι καλά..γιατί η Παρουσία της Ανώτερης δύναμης σ' αυτό το μέρος ήταν για μένα ορατή .

Πάνε..τέλειωσαν ..όλα τα κακά,  εξορκίστε τα παιδιά μακριά...τώρα ξημέρωσε μία νέα μέρα κι εγώ συνεχίζω τον αγώνα από ένα υπέροχο μέρος την ΑΡΩΓΗ που με υποδέχθηκαν λες και είμαι...ανάπηρη!!!

-Καλέ..περπατάω..μα με Π..χαμογελάω..έχω σχέδια...ΕΧΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ..

Ηρθαν και δύο κούκλοι ( μεταξύ μας) για να μου πουν οτι θα είναι οι προσωπικοί φυσιοθεραπευτές μου (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) οπότε....χι! χα!  ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ φίλοι μου...Γύρισα..και είμαι έτοιμη να παλέψω για πολλά!

Ακόμα μια φορά σας ευχαριστώ και δώστε μου χρόνο να επισκεφτώ τα..μπλοκόσπιτα σας με ησυχία και ευγνωμοσύνη.