Σας αφήνω φίλοι μου!

Έφθασε η μέρα φίλοι μου.. η μέρα που το τελευταίο καιρό σας..ζάλισα το κεφάλι.. 
Είπαμε..ανθρώπινο συναίσθημα ο φόβος  και να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν κατάφερα να βρω τρόπο να το..σκάσω!!!!
Δεν μπορώ να σας πω ψέμματα..νοιώθω παγιδευμένη, εγκλωβισμένη σε μία απόφαση αναγκαία ..σιχαίνομαι τις καταστάσεις που δεν μπορώ να ..ελέγξω και να είμαι εγώ ο οδηγός τους.

 Αν και έχω περάσει από πολύ νέα περισσότερο δύσκολες εγχειρήσεις ίσως το γεγονός ότι πια είμαι μεγάλη με κάνει πιο  διστακτική. Ίσως πάλι γιατί έχω την άσχημη ανάμνηση από τη παλιά ορθοπεδική μου περιπέτεια που με κράτησε μήνες χωρίς να μπορώ να περπατώ.  Καταλαβαίνετε εσείς.. με ξέρετε   πια καλά το..κλείσιμο δεν είναι από τα  αγαπημένα μου...  σπορ και για τουλάχιστον 2 μήνες η ζωή μου θα αλλάξει.. 

Ετοίμασα από χθες το μικρό βαλιτσάκι μου για τέτοιες περιπτώσεις, έλουσα και ...κανάκεψα τη Κλώντη, έκανα λίστες για διάφορες τυχόν περιπτώσεις ανάγκης στο σπίτι , οδηγίες πλυντηρίου και τις κόλλησα στο ..ψυγείο.
 Τέλος ετοίμασα τα φάρμακα του άνδρα μου για να τα βρίσκει μόνος του πια και πέρασα τη νύχτα στην αγκαλιά του για να πάρω μαζί μου ότι περισσότερο έχω ανάγκη αυτή την ώρα.

Έφθασε η μέρα.. η ώρα..10.30 πρέπει να είμαι μέσα!

Ζήτησα για ..τελευταία χάρη πριν φύγω ένα σκέτο καφεδάκι ελληνικό με ..φουσκάλες στον υπολογιστή μου μπροστά και την ανάρτηση αυτή ...μάλλον  όχι ανάρτηση..ποτέ δεν τις έβλεπα σαν αναρτήσεις..

Λοιπόν..σας αφήνω το μπλοκόσπιτο μου ανοιχτό, το κλειδί κάτω από τη γλάστρα με την ορτανσία, τα παράθυρα ανοιχτά για να μπαίνει φως, το καντηλάκι μου καίει μπροστά στη Παναγία και τους φόβους μου τους παίρνω μαζί μου όπως και  την αγάπη σας όλο αυτό το καιρό.

Σας ευχαριστώ και ιδιαίτερα αυτούς που μου έδωσαν το πιο πολύτιμο για τέτοιες στιγμές, το αίμα τους σαν να ήμουν κάποια της οικογένειας τους.

Ο καφές τελείωσε, ο Δημήτρης κοιτά το ρολόι και με περιμένει με κατανόηση, η Κλώντη ακόμα στην αγκαλιά μου .. πρέπει να της πω τη φράση που ξέρει και καταλαβαίνει: - Κάτσε εδώ..θα έρθω!

Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου.. δεν ξέρω πόσο θα κάνω για να διαβάσω τα σχόλια σας...1 μέρα στην εντατική..6 σε δωμάτιο στη κλινική και ..40 στο κέντρο αποκατάστασης..(σιγά μη κάτσω τόσο..υπολογίστε τις μισές ).

Εγώ πάντως θα είμαι κάπου στο μπλοκόσπιτο μου έστω απλά σαν ιδέα. 
Μη ξεχνάτε..οι Αχτίδες τρυπώνουν παντού!