Ένα ευχαριστώ δεν φθάνει..

Όπως λεει και η θρυλική εκείνη κινηματογραφική φράση: αύριο είναι μία καινούργια μέρα.. Έτσι κι εγώ..σηκώθηκα από ένα ελάχιστο ύπνο που έκανα χθες μα ήρεμη όσο ποτέ. Όταν έχεις τόση αγάπη και φιλία γύρω σου δεν έχει ανάγκη και ούτε καν το δικαίωμα να ανησυχείς..

Φίλοι μου..ένα ευχαριστώ νομίζω ότι είναι ελάχιστο.. τόσα σχόλια και τόσα αμέτρητα μέιλ.. δεν είχε σημασία αν ηταν μέιλ λύπης μερικά γιατί δεν μπορούσαν να μου δώσουν αίμα..ήταν μέιλ αγάπης και προσφοράς αισθημάτων και αυτό μου αρκεί..

Κάποια φίλη μου έγραψε οτι φοβότανε μέχρι τώρα να γράψει στο διαδύκτιο σε αγνώστους..μα πόσο άγνωστοι ήμαστε όλοι εμείς.. Εμείς που ξέρουμε η μία για την άλλη ακόμα και σε ποια..φαγητά έχουμε αλλεργία ή τι είναι το πρόβλημα μας..

Η γιαγιά μου όπως ξέρετε ήταν από τη Πόλη.. μου έλεγε λοιπόν αμέτρητες ιστορίες για να περάσει η ώρα μου μέχρι να έρθει η μαμά μου από το Πανεπιστήμιο..

 <<-Κάποτε γιαβρί μου ο Θεός έβλεπε δυο φίλους αγαπημένους και πολύ φτωχούς που στο χωράφι ονειρευόντουσαν τι θα κάνανε αν είχαν μία ευκαιρία στη ζωή τους να ευχηθούν . 

Τότε τους παρουσιάστηκε και τους έδωσε από ένα δενδράκι, τους είπε να το φυτέψουν και όταν το κάνουν να ευχηθούν από αυτό ό,τι καρπό φανταζόντουσαν..μέχρι να έρθει κάποτε να τους το πάρει πίσω!

Ο ένας λοιπόν φύτεψε το δένδρο και ζήτησε να του δίνει λίρες για καρπό ..ο άλλος  ξενύχτησε να σκέπτεται την ευχή που θα έκανε..,μετά το έχωσε στη γη , του σκέπασε με φροντίδα τις ρίζες και του ζήτησε..φίλους. τα δένδρα μεγάλωσαν και έδωσαν καρπούς..

Οι λίρες σκέπαζαν κάθε μέρα το χώμα κάτω του και ο πρώτος τις μάζευε με λαχτάρα σε σωρούς.. Άρχισε να κοιτά ολόγυρα του σκεπτόμενος οτι κάποιος θα τον έβλεπε και θα τον λήστευε.. έπαψε να μιλά στο φίλο του το παιδικό ,έκαμνε λοιπόν λάκους και έθαβε τις λίρες ...και κάθε μέρα το ίδιο..

Ξενυχτούσε φρουρός στο δένδρο του, δεν έτρωγε, δεν κοιμώτανε..ούτε καν στην οικογένεια του δεν πήγαινε..

Ό άλλος κάθε μέρα έβλεπε στη ρίζα του δένδρου του ένα φίλο που τον αγκάλιαζε, άκουγε τα προβλήματα του, τον βοηθούσε στο σκάψιμο στο χωράφι και κάθε μέρα γινόντουσαν περισσότεροι.. Τους πήγαινε στο σπίτι του , μοιραζότανε το φαγητό του κι εκείνοι αν και φεύγανε να κάνουν τη ζωή τους πάντα δίπλα του τον βοηθούσαν με κάθε τρόπο.. 

Τον έκαναν γνώστη πολλών , του έδωσαν ιδέες, του στάθηκαν στις δύσκολες στιγμές και μοιράστηκαν με γλέντια και ευχές τη κάθε χαρά του.

Ένα βράδυ παρουσιάστηκε ο Θεός να πάρει πίσω τα δένδρα..Ο πρώτος πήρε τα τουφέκια να φυλλάξει το βιό του..το θαμμένο θησαυρό του..γέρος πια χωρίς κανένα δίπλα του ..Ο Θεός τότε του είπε: 

-Δεν ήρθα μόνο για το δενδρο..ήρθα να πάρω κι εσενα..

- Μα γιατί είσαι άδικος Θεέ..δεν χάρηκα τις λίρες μου..

- Χάρηκες ότι ..ήθελες να χαρείς φίλε μου..έκανες την επιλογή σου. Όταν δεν μοιράζεσαι κάτι ουσιαστικά δεν το ζείς..έλα τώρα μαζί μου και άσε τις λίρες να τις χαρούν άλλοι.. 

Ο άλλος είδε το Θεό, προσκήνησε μπροστά του και τον ευχαρίστησε.

-Θεέ μου σ' ευχαριστώ..γέμισες τη ζωή μου, μου χάρισες χαρά, αγάπη και φίλους.. Τα έζησα όλα.. είμαι έτοιμος να έρθω..αφήνω πίσω στην οικογένεια μου ότι πιο καλό..ανθρώπους να τους σταθούν και να τους αγαπούν..τους φίλους της ζωής μου ..

-Κατάλαβες Γιωργίτσα την ιστορία;

-Ναι γιαγιά..εγώ θα εχω πάντα πολλές φίλες..>>

Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου..σας ευχαριστώ..νομίζω τα λέει όλα..