Χαμόγελο στα δύσκολα, χαμόγελο στα ..πάντα..

Βροχερές και υγρές οι μέρες για τη Θεσσαλονίκη μας , μπόρες νυχτερινές, δυνατές.. γεμάτες κεραυνούς και αέρα.. Ψύχρανε ξανά η ατμόσφαιρα αν και ο ήλιος κάποιες φορές προσπαθεί να λάμψει όπως ακριβώς η ανάγκη μας να πιστέψουμε ότι όλα όσα ζούμε το τελευταίο καιρό είναι απλά ένα γκρίζο σύννεφο σε ένα ουρανό που σε λίγο θα φανεί καθάριος και ασφαλής από επάνω μας.

Αυτό θέλω να πιστεύω φίλοι μου, το ροζ συννεφάκι μου μάλλον παρκάρισε κάπου και δεν το βλέπω όμως..όμως..πάντα βρίσκω ένα ..όμως για να διώξω κάθε τι που θα μου μαυρίσει το τοπίο..Όταν ειδικά βλέπω τα μουτράκια των εγγονών μου τότε λέω ότι δεν είναι δυνατόν..πάντα κάτι γίνεται τη τελευταία στιγμή και όλα παίρνουν το δρόμο τους..

 Πήραμε το δρόμο από το πρωί με τον άνδρα μου αφήνοντας τη καλή μου κα Στέλλα να μου σιάξει το σπίτι όπως πάντα ..Πήγαμε στη Λαϊκή μας..ψωνίσαμε τα λαχανικά μας..ψαράκι φρέσκο για το μεσημέρι και μετά ..στα εγγόνια μας για καφεδάκι..

Μουτράκι ..έτσι; Σκέπτομαι όταν τον βλέπω τα πόσα δάκρυα χύσαμε όταν γεννήθηκε και πάλευε το ατιμούλι για τη ζωή του..Αυτά σκέπτομαι και ..διώχνω τα συννεφάκια που λέγαμε.. όλα τελικά βρίσκουν το δρόμο τους και οι άσχημες αναμνήσεις μένουν απλά για να μας κάνουν να αισθανόμαστε μεγαλύτερη την ευτυχία του τώρα.  

Αυτό να το θυμάστε όσες περνάτε δύσκολες καταστάσεις και ξέρω οτι είστε πολλοί..

Αύριο περιμένω τη γλυκιά μου Ποδηλάτισσα και τη Παρασκευή μη ξεχνάτε εσείς της Θεσσαλονίκης και..περιχώρων να έρθετε στην έκθεση με τα συρτάρια...θα σας βάλω απουσίες!!!!!!!
Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου..και χαμογελάστε..τελικά αυτό δεν είναι στο χέρι τους να μας το κόψουν..Να πάρει η ευχή..είναι σαν να ζω ξανά τα φοιτητικά μου χρόνια ( Χούντα τότε) που αποχαιρετιώμασταν με τους συμφοιτητες μου λέγοντας ο ένα στον άλλο χαμογελώντας: Αντίσταση παιδια..θα τα βρουν μπαστούνια από εμας....