Ανάμνηση μιας παγωμένης νύχτας..πριν σχεδόν 50 χρόνια..

Κάτι τέτοιες κρύες βραδιές..που χουχουλιάζεις μπροστά  στο...καλοριφέρ δυστυχώς..κάποια σαν κι εμένα δεν μπορεί να μη σκεφτεί εικόνες παλιές ψάχνοντας μέσα στη μνήμη της μία μία τις χειμωνιάτικες αναμνήσεις.. ήμουν περίπου 8 χρόνων..η μητέρα μου νεαρή γιατρός έκανε το δεύτερο χρόνο της καριέρας της στο Σανατόριο Θεσσαλονίκης το σημερινό Παπανικολάου.

Σας το έχω ξαναπεί ότι έχω περάσει πολλές φορές μαζί της εφημερίες σε αυτό το νοσοκομείο..με είχαν σαν το.. παιχνιδάκι τους και ίσως το γεγονός ότι βρέθηκα από πολλή μικρή σε τέτοιο περιβάλλον έχω πολλή γερά πνευμόνια.. κάτι σαν ανοσία όπως μου είπε κάποτε ένα γιατρός. Είχα βέβαια σχεδόν πάντα μία νοσοκόμα που με είπε από πίσω όμως οι ασθενείς μου έφερναν ένα σωρό δωράκια..Πεταλούδες..σκαθιά ( πουλί) σε κλουβάκια, με μάθαιναν διάφορες τεχνικές από εργασίες που κάνανε και πουλούσαν για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι..

Δεν φοβήθηκα ποτέ, ούτε η μητέρα μου ήταν υπερπροστατευτική απλά μου έλεγε πως να προσέχω και τι να αποφεύγω μαζί τους. Όταν λοιπόν περνούσα μαζί της κάποιες βραδιές που εφημέρευε και κοιμόμουνα στο δωμάτιο της θυμάμαι σαν όνειρο χειμωνιάτικες χιονισμένες νύχτες που την ξυπνούσανε για να πάει να δει κάποιο άρρωστο ..

Το τότε Σανατόριο είχε κλινικές ( κτίρια) απομακρυσμένα το ένα από το άλλο. Την έβλεπα με ..δέος και θαυμασμό ..να βάζει τη μπλε σκούρα μακριά μπέρτα της γιατρού να μου λέει να μη το ..κουνήσω και να βγαίνει μέσα στη νύχτα.

Εγώ..πήγαινα στο παράθυρο και έβλεπα τη φιγούρα της να παίρνει το δρομάκι για το άλλο  κτίριο και δίπλα της ο..Αράπης ..ένα τεράστιο σκυλί μαύρο που ήταν ο συνοδός των γιατρών μέσα στη νύχτα να μπερδεύεται στα πόδια της κι εκείνη να το χαϊδεύει στο κεφάλι ενώ συγχρόνως έσφιγγε τη κάπα της να σκεπαστεί από το κρύο ..παγωμένο αγέρα του χιονιά...

Ήταν κάτι φοβεροί χειμώνες φίλοι μου...το Νοσοκομείο στο Ασβεστοχώρι..μετά το Χορτιάτη..τα δρομάκια στενά τότε, τα σπίτια αραιά και παλιά με σκεπές γεμάτες σταλακτίτες από το παγωμένο νερό που έσταζε...

Ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν..ήμουν 8 -9 ετών..γύρισε από μια τέτοια βραδινή επίσκεψη λίγο αργά.. είχα ξυπνήσει και σκεπτόμουν μήπως έπαθε κάτι..Έβλεπα δίπλα μου το κουδούνι που μου είχε πει να πατώ αν θέλω κάτι.. όμως δεν το χτυπούσα..περίμενα..δεν ήθελα να δείξω δειλή. Τότε γύρισε το χερούλι ένοιωσα τα βήματα της ..άνοιξε τη πόρτα και την είδα χαμογελαστή , αναψοκοκκινισμένη  να μπαίνει μέσα κρατώντας στα χέρια της ένα ..κουκουλωμένο πράγμα..ήρθε κοντά μου, κάθισε στο κρεβάτι μας  και μου είπε:

- Γιωργίτσα..κοίτα ..κοίτα..και ανοίγοντας τη κάπα της μου έδειξε ένα τυλιγμένο μωράκι..νεογέννητο..Το είχε ξεγεννήσει η ίδια από μία ασθενή Φυματική ..και έπρεπε να το απομακρύνει αμέσως μέχρι να το παραλάβει η πρόνοια...δυστυχώς..

- Μαμά να το κρατήσουμε; ..αφού δεν έχω αδελφάκι..θα το προσέχω εγώ..

Γέλασε..και μου εξήγησε πως τα μωρά δεν είναι..κουταβάκια αδέσποτα που τα κρατάει ο καθένας.. ότι όταν θα γινότανε καλά η μαμά του ίσως  θα το έπαιρνε κοντά της..στο σπίτι της ..και ότι το καημένο δεν είχε μπαμπά και τώρα έπρεπε να πάει προσωρινά σε ένα βρεφοκομείο....

Του χάιδεψα το χεράκι και μετά το πήρε μία αδελφή να το φροντίσει..Εκείνη η νύχτα ήταν πολλή παγωμένη..από κάθε άποψη..κι έγω αποκοιμήθηκα δίπλα στη μαμά μου..με τη μορφή του μωρουδίστικου μποναμά αυτής της νύχτας.

Καληνύχτα φίλοι μου..μέσα στη παγωνιά..τέτοιες αναμνήσεις φέρνουν ζεστασιά και συγχρόνως πόνο για κάποια που χάθηκε και που θα θυμάμαι πάντα γιατί απλά..ήταν η..μαμά μου!