Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Μια μέρα ξεχωριστή!

Ήταν μία πολύ γλυκιά μαμαδίστικη γριούλα..πήγαινα και την έβλεπα στο Δημόσιο Γηροκομείο με τη μητέρα μου και της πήγαινα διάφορα μικροδωράκια πάντα σχετικά με τον καλλωπισμό.. Της άρεσαν  της κυρίας Μαρίας τα αρώματα,  τα όμορφα λευκά δαντελένια γιακαδάκια στο μαύρο της φόρεμα πάντα σε αυστηρή γραμμή με μανσέτες και κουμπάκια. Την έλεγα πάντα" Κυρία Μαρία" και ήταν για μένα κάτι σαν ..κουβερνάντα..
Εργαζότανε στη δούλεψη της γιαγιάς μου όταν ήρθαν από τη Πόλη..μικρή κοπέλα την έστειλε μαζί της η προγιαγιά μου στην Ελλάδα με το νέο ζευγάρι .Της βάζανε τα χρήματα της στη τράπεζα , δεν χρειαζότανε να τα πειράξει, ζούσε στο σπίτι τους και είχε ότι και αυτοί και τα παιδιά τους.Ψυχοκόρη την έλεγαν τότε , κρατούσε το σπίτι και ήταν υπεύθυνοι γι' αυτήν.. 
Κάποτε ερωτεύτηκε..εκείνος λεβέντης ομορφονιός κι εκείνη άβγαλτη σε ψευτιές... μα ..είχε δικαίωμα στο όνειρο! Την έκλεψε... μέρες μετά ο παππούς μου τότε τη πάντρεψε με τον αγαπημένο της και τη προίκισε γιατί έτσι γινότανε και όφειλε σαν κηδεμόνας από τους δικούς της .. Στάθηκε όμως άτυχη στο γάμο της αυτό..ο έρωτας της ήταν μία αποτυχία..μία πληγή κρυφή που τη σκέπαζε με το χιούμορ της όταν μας διηγώτανε τα " χουνέρια"  που της έκανε... Ένα κορίτσι ήταν ο καρπός αυτής της ατυχίας που το μεγάλωσε με πολύ κόπο αφού είχε σταματήσει από χρόνια να δουλεύει και βασιζόταν στον αλκοολικό άνδρα της και στα λίγα μεροκάματα που έκανε όταν ήταν στα καλά του..
Εκείνος πέθανε σύντομα από το " κακό" όπως έλεγε κουνώντας χωρίς λύπη πια το κεφάλι..Ο Έρωτας είχε πετάξει στα χρόνια αυτά και είχε γίνει περασμένη ιστορία.. Μια μέρα μας χτύπησε ξανά τη πόρτα και μας ζήτησε δουλειά.. η μητέρα μου δούλευε σε νοσοκομείο και ο πατέρας μου στη δική του δουλειά έλειπαν όλη μέρα..μόλις είχαμε φύγει από τη γιαγιά μου..
Ανέλαβε να με..νταντεύει και έμεινε μαζί μας μέχρι την αρχή της εφηβείας μου..Κάποτε , πολύ μικρή της μίλησα άσχημα μπροστά σε κόσμο στο σπίτι και η μητέρα μου με έβαλε να της ζητήσω συγνώμη την ίδια στιγμη και μου έβαλε μπροστά τους σαν τιμωρία να σιάζω το δωμάτιο μου για ένα μήνα σπάζοντας τον εγωισμό μου όσο και αν εκείνη την παρακαλούσε να μη το κάνει..Το βράδυ εκείνο που έκλαιγα στο κρεβάτι μου από το "ρεζιλίκι" όπως το ένοιωθα  εκείνη ήρθε και με αγκάλιασε και το ρεζιλίκι μου έγινε λύτρωση και δικαιη τιμωρία για μένα.. 
Η κόρη της παντρεύτηκε, έκανε γιο και συνέχεια ζητούσε απο τη μητέρα της..εκείνη  γερνούσε στο σπίτι μας μιλώντας μόνο γι' αυτόν, τον εγγονο της , την ελπίδα της. Η κόρη της την απογοήτευσε και ας μη το παραδέχθηκε ποτέ. Τον σπούδασε με τους μισθούς της, έγινε στρατιωτικός γιατρός και ήταν όλο υπερηφάνεια γι' αυτόν.. Έφθασε σε ηλικία για σύνταξη της, την πήρε μα μας ζήτησε να εξακολουθεί να δουλεύει.. είχε γεράσει..παίρναμε μία στις15 γυναίκα να την βοηθάει μα την κρατούσαμε γιατί ήταν σαν μία ..οικονόμος για μας δεν μπορούσαμε να τη διώξουμε..
- Είναι μέλος της οικογένειας , έλεγε η μαμά μου στο πατέρα μου όταν το συζητούσανε! 
Μια μέρα μας ανακοίνωσε με χαρά ότι ο εγγονός της θα την έπαιρνε μαζί της.. στο σπίτι του..θα πουλούσε το δικό της ( το μόνο πράγμα που είχε ) .. θα έφευγε από μας και θα ζούσε μαζί της. Οι γονείς μου με διακριτικότητα της είπαν να κρατήσει την επικαρπία .. τότε εκείνη θύμωσε και τους είπε:
- Ο εγγονός μου είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου, είναι γιατρός , έχει σπίτι πια δικό του και με τα χρήματα  θα φτιάξει και ιατρείο εκεί μέσα..θα μείνω μαζί του..
Έτσι έφυγε..και  έφυγα κι εγώ στην Αθήνα, μετά παντρεύτηκα, έκανα τη πρώτη κόρη μου ..6 χρόνια δεν μάθαμε νέα της..είχε απομακρυνθεί εντελώς από εμάς..ώσπου μία μέρα ήρθε η μητέρα μου από το ιατρείο της κλαμένη..
- Έμαθα για τη κυρία Μαρία μου είπε..της πούλησε το σπίτι και την έβαλε σε γηροκομείο..είναι 2 χρόνια στον δημόσιο Άγιο Παντελεήμονα..πάμε να την βρούμε..τώρα!
Όλο θυμάμαι εκείνη την ημέρα, έγκυος στη 2η τη κόρη μου με τη μητέρα μου να ψάχνουμε από δωμάτιο σε δωμάτιο να τη βρούμε.... και τη βρήκαμε..μία θλιμμένη γριούλα σε μία καρέκλα καθισμένη κοιτούσε όλη μέρα από το παράθυρο..Την αγκαλιάσαμε , την φιλήσαμε, δεν της ζητήσαμε εξηγήσεις.. ο χρόνος στις αφηγήσεις μας ξεκινούσε από την ημέρα που έφυγα για το Βέλγιο..Την κάναμε να γελάσει, να μιλήσει, να θυμηθεί ..
- Έλα μαζί μας, της είπε η μητέρα μου, έχω χώρο το άδειο δωμάτιο της Γεωργίτσας ( έτσι με έλεγε) , θα μου κάνεις παρέα..ο Γιάννης σε περιμένει να παίζετε τάβλι..
Αρνήθηκε με υπερηφάνεια.. λέγοντας μας:
- Ο εγγονός μου με άφησε προσωρινά εδώ.. θα βάψει το σπίτι.. θα έρθει να με πάρει μετά ..να το ξέρετε..είναι καλό παιδί Νούλα ( από το Ειρήνη) μου..το ξέρεις..
Την ρωτήσαμε τι θέλει να της φέρνουμε ..μας ζήτησε μάλλινες εσάρπες για τις άλλες γιαγιάδες και αρώματα...τσιγάρα για τους παππούδες και καραμέλες.. Από τότε για μέρες πλέκαμε εσάρπες με χοντρό μαλλί με τη μητέρα μου σαν ρομποτάκια..μαζέψαμε 12 κομμάτια αγοράσαμε και ότι μας ζήτησε και τα πήγαμε μαζί με τυροπιτάκια κουρού που μας έφτιαχνε κι εκείνη κάποτε.. Πηγαίναμε μία φορά την εβδομάδα..συνήθως Τετάρτες.. 
Πέθανε 2 μήνες μετά..από μαρασμό..γηρατιά μας είπαν, ειδοποίησαν τον εγγονό και τη κόρη της..δεν ήρθαν να παραλάβουν το σώμα της.Τη θάψαμε εμείς αρκετές μέρες μετά με ειδική άδεια ...
Σας κούρασα .. το ξέρω..σας λύπησα ίσως...θα μου πείτε γιατί το θυμήθηκες σήμερα.. Γιατί θα σας πω ότι σήμερα βραδάκι ψάχνοντας για κάτι χαρτιά στο παλιό κουτί που  κρατάμε  έγραφα από τους γονείς μου ακόμα  βρήκα μια φωτογραφία σε ένα πορτοφολάκι της μητέρας μου η ίσως και της γιαγιάς μου ..τη κυρία Μαρία με τον εγγονό της.. 
Σήμερα ήταν μια μέρα ξεχωριστή για μας..πήραμε την απόφαση για τη σύνταξη μας και σκέφτηκα βλέποντας αυτή τη φωτογραφία ότι ..όταν ο ήλιος στη ζωή σου πάει να δύσει η μόνη σου αποζημίωση δεν είναι τα χρήματα που θα πάρεις αλλά η συμπεριφορά των ανθρώπων που μεγάλωσες και ανέστησες όπως έλεγε η κυρία Μαρία.. 
Πήρα τη φωτογραφία και θέλησα οργισμένη να την κόψω και να κρατήσω μόνο τη μισή με τη μορφή της.. Μετά όμως σκέφτηκα ότι σίγουρα ακόμα και την ώρα που θα έφευγε από τη ζωή σίγουρα θα του έλεγε "σε συγχωρώ" παιδί μου ! 
Την έβαλα στη θέση της, μαζί με τα παλιά έγραφα..και κάθισα στον υπολογιστή μου να βγάλω  από μέσα μου τις θύμισες από ένα σημαντικό άνθρωπο που με αγάπησε και την αγάπησα..

51 σχόλια:

Jenny είπε...

Αχ ήσουν πολύ συγκινητική Αχτιδούλα! Μου θύμισες κάτι από γιαγιά Αντιγόνη, κάτι από τα μυθιστορήματα για τις παλιές εποχές... Μακάρι να είσαι πάντα ένας τυχερός άνθρωπος, με μεγάλη και καλή καρδιά! Πολλά φιλιά!

Esta de moda είπε...

Με κάνατε να συγκινηθώ...
Τέτοιες ιστορίες μένουν στην καρδιά και στην ζωή μας...
Ολγιάννα....

Μαρία είπε...

Πω πω δάκρυσα..Δεν μου αρέσει να ακούω για ανθρώπους που στο τέλος της ζωής τους μένουν μόνοι σε ένα γηροκομείο..είσαι μεγάλη ψυχή πάντως..καλό μήνα σου εύχομαι και σου στέλνω τα φιλιά μου

Maria Villioti είπε...

Κι εγώ έλεγα πως θα μας πεις για τα ψώνια σου και τα χρώματα που αγόρασες...τελικά μας έκανες κομμάτια! Ο εγωισμός του ανθρώπου που νομίζει πως δεν θα γεράσει ποτέ, αυτό είναι που κάνει τους ανθρώπους να μην αγκαλιάζουν τους ηλικιωμένους μεταφορικά και κυριολεκτικά. Παιδεία μας λείπει Γιωργία μου, μιλάμε για αγάπη για τα παιδιά, για τα ζώα, για τη φύση αλλά τους ηλικιωμένους λίγα πράγματα...Καλό βράδυ...

Leviathan είπε...

poli siginitiko...poli krima...

na sai kala!!!!! sou euxomai to kalitero kai gia ton neo mina kai gia pada! :) filia!

Αντιγόνη είπε...

πολύ στενάχωρη ιστορία,τι άνθρωποι είναι αυτοί που αφήνουν έτσι τους γέροντες λες και είναι άχρηστα πράγματα???Πραγματικά τέτοιες ιστορίες αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα και δεν γλυκαίνει ούτε με όλο τα ραβανί της Ιωάννας!!

δημητρα λαγονησι είπε...

πολυ συγκινητικη η αφηγηση σου αχτιδα.κριμα για το τελος που ειχε αυτη η κυρια.τα 3 χρονια που σε παρακολουθω,εχω καταλαβη οτι εισαι ψυχουλα και χαιρομαι που μιλαμε.ευχομαι να εισαι παντα καλα να βοηθας και να προσφερης την βοηθεια σου σε αυτους που την εχουν αναγκη.καλο μηνα ,φιλακια

ElenaG είπε...

Η γιαγιά τον συχώρεσε γιατί τον αγαπούσε...
Αυτός...ήθελα να ξερα αν κοιμάται τα βραδια...
Ας τον συχώρεση ο Θεός..

Elena είπε...

Αχτίδα μου συγκινήθηκα πάρα πολύ, πόσο πολύ στεναχωριέμαι όταν μαθαίνω τέτοιες ιστορίες, φαίνεται πόσο πολύ την αγάπησες αυτήν την ψυχούλα η οποία πιστεύω ότι και αυτή σε αγάπησε αλλά και συνεχίζει να σε αγαπάει ακόμα εκεί που βρίσκεται!!! Φιλάκια

Litsa είπε...

Κρίμα, κρίμα.
Πόσο λυπάμαι όταν βλέπω μεγάλους ανθρώπους μόνους, παρατημένους στα γηροκομεία, σαν να φύτρωσαν σ' αυτή τη ζωή, ενώ το μόνο που έκαναν ήταν να σιωπούν και να προσφέρουν...
Τώρα μου θύμισες ένα παραμύθι "Το δέντρο που έδινε". Συγκλονιστικό.
Λυπάμαι που χάθηκε έτσι και είμαι σίγουρη πως σας αγαπούσε βαθιά...
Οι υπόλοιποι δεν ξέρω τι ψυχή θα παραδώσουν
Καλό μήνα Αχτιδούλα μου

Αντιγόνη είπε...

Aυτό που με προβληματίζει είναι το εξής,μπορεί η αγάπη να σε τυφλώσει τόσο πολύ,να μην βλέπεις μπροστά σου?Είναι δυνατον να μην καταλαβαίνεις οτι κάποιος σε εκμεταλλεύεται??
Κοντά στο σπίτι μου έμενε ενα ηλικιωμένο ζευγάρι με 3 παιδιά παντρεμένα,με εγγόνια,όλοι άφαντοι παρα μόνο εμφανίζονταν για να αρμέξουν τα γεροντάκια,οτι ήθελαν τους εξυπηρετούσαμε εμείς,η οικογένεια μου,ο παππούς πέθανε έμεινε η γιαγιά παραπεταμένη,παντα μα πάντα δικαιολογεί τις νύφες,οτι μένουν μακριά και δεν μπορούν να η δουν,όταν λέμε μακριά μιλάμε για 10 λεπτά με τα πόδια,τις παινεύει όλη την ώρα,δεν ακούς τίποτα άλλο,τελευταία της πήγαινα φαγητό τα μεσημέρια γιατι κανείς δεν της είχε ψωνίσει,κάθε μεσημέρι λοιπόν χτύπαγα τη πόρτα με το κατσαρόλι και άκουγα να λέει το εξής,-αχ τι έφτιαξες μπιφτέκια??η νύφη μου κάνει τα ωραιότερα μπιφτέκια,είναι νοικοκυρά η νύφη μου και ούτω καθ εξής,ετσι μου ρχετε να μην ξαναπάω,να της πω ας σου μαγειρέψει η νύφη σου,που έχει να πατήσει 5 χρονια και παίρνει και τη σύνταξη κάθε μήνα.

marimar είπε...

Φοβερή ιστορία!! Να μη τιμάς τον νεκρό και να αδιαφορείς για την ταφή του. Απίστευτο. Και όχι όποιον κι όποιον. Την γιαγιά σου που φρόντισε μάλιστα για σένα.
Η ιστορία ωραία δοσμένη. Διδάσκει χωρίς να είναι αυτή η πρόθεσή σου Αχτίδα-Γεωργίτσα γλυκειά μου.
Με υγεία να πάρετε σύντομα τη σύνταξη σας στα χέρια σας.
Φιλιά

Πόπη είπε...

Ηθικόν δίδαγμα (όπως λέγαμε και στο σχολείο):
Άπειρη φροντίδα και αγάπη για τα παιδιά και στήριξη, αλλά αν θέλετε να έχετε αξιοπρεπή γεράματα, κρατείστε κάτι για το τέλος...
Καλό μήνα Αχτίδα μου,φιλάκια.

Ανώνυμος είπε...

Συγκινητική η ιστορία,μακαρι να ειχα μπροστα μου τον εγγονό να τον ρωτήσω με τη καρδιά μπόρεσε να εγκαταλείψει για πάντα την ψυχούλα της γιαγιάς του.Τι να πεις, δυστυχώς κάποιοι
θεοποιούν το χρήμα και το ατομικό συμφέρον και πετάνε στα σκουπίδια ό,τι έχει αξία,την αγάπη και τα αληθινά συναισθήματα,αυτά που εσύ έχεις άφθονα μοναδική μου αχτίδα(μικρό μου κοριτσάκι..)Φιλάκια,Όλγα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Jenny γλυκιά μου όταν μεγαλώνουμε ..θυμώμαστε..συγκινιώμαστε περισσότερο γιατί το παρελθόν έχει πια αξία για μας σαν τη παρακαταθήκη μας.

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Μιά επίσκεψη σε αυτούς τους χώρους πολλές φορές μπορεί να αναστρέψει πράγματα απ τη ζωή μας που τα θεώρούμε δεδωμένα ...δυστηχώς Αχτιδούλα μου έχουν χαθεί πιά οι αξίες και μονο η ύλη ενδιαφέρει τους νέους ανθρώπου πιά!!!μέσα σου νώθεις ότι έκανες καλά...και το πιστεύω ..γι αυτή τη γιαγια...σίγουρα ο Θεός θα σου το γυρίσει πίσω,,με τον τρόπο του...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Esta de moda, σου ορκίζομαι δεν το έκανα επίτηδες..σκέψεις στιγμής επάνω σε μια παλιά φωτογραφία..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Μαρία μου πηγαίνω συχνά σε γηροκομεία..κάνω τυροπιτάκια, αγοράζω τσιγάρα..το μόνο που θέλουν είναι ..παρουσία ανθρώπων και ομιλία!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ MARIA VILLIOTI, έτσι είμαι εγώ..απρόβλεπτη, άσπρο και μαύρο, ροζ και παρδαλό ..κλαίω και γελώ..γκρινιάζω και αστειεύομαι..όμως..είμαι εγώ!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Leviathan, ευχαριστώ γλυκιέ μου, μόλις είδα μια υπέροχη ταινία" η ζωή μετά" την έχεις άραγε δει;

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Αντιγόνη μου η Ιωάννα το έχει ρίξει στα γλυκά..ποιόν μοιάζει άραγε η μικρή;

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ήμητρα απο Λαγονήσι, θα σε πάρω καλέ τηλέφωνο..ποιά να πρωτοπάρω..τώρα που τακτοποίησα και το θέμα του άνδρα μου είμαι ελεύθερη

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ElenaG, ήταν ένα πολύ γλυκός άνθρωπος, γεμάτος χιούμορ συγχρόνως..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Elena μου λυπάμαι αν σας στεναχώρησα..σκέψεις στιγμης που δεν τις κρατώ μέσα μου..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ L.εκείνο το καιρό οι γονείς μου ήταν πολύ θυμωμένοι με τον εγγονό της.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Αντιγόνη μου έχεις δει μάνα να κρατά κακία στα παιδιά τηςς όσο για αδικίες..έχω δει άπειρες σε γηροκομεία..πηγαίνω συχνά.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ marimar, φίλη μου σήμερα την πήραμε..το γιορτάσαμε μόνοι μας.Όσο για την ιστορία..η ζωή είναι σκληρή ή οι άνθρωποι που την γράφουν;

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Πόπη μου εγώ θα έλεγα: κράτα μία ..πισινή!!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ,Όλγα μου ..εκείνο το " κοριτσάκι" το σκεφτηκες καλά που το έγραψες;

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Ρουλα Σμαραγδενια, φίλη μου δεν έκανα σχεδόν τίποτε..το θέμα ήταν οτι η καρδιά της έκανε λάθος όταν έπαιρνε αποφάσεις..

Hfaistiwnas είπε...

Λυπητερή ιστορία Αχτίδα μου..
Καλό μήνα να έχουμε!

OLINA M είπε...

Ταλαίπωρες ψυχές,βασανισμένες...
Η αγάπη της μάνας είναι ΠΑΝΤΑ τυφλή,οπότε διπλασίασέ το για τις γιαγιάδες.
Καλοφάγωτη η σύνταξη!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Hfaistiwnas, καλημέραααασα!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ OLINA M, λοιπόν..του κακοφάνηκε που τωρα πια είναι συνταξιούχος με..βούλα!!!!

Αντιγόνη είπε...

Δεν λέω να κρατάει κάποιος κακία στα παιδιά του,να καταλαβαίνει όμως την εκμετάλλευση και να βάζει όρια.Η γιαγιά που επισκέπτομαι οχι απλά δεν λέει ένα ευχαριστω,αλλά συγκρινει οτι και να της πας με τις νύφες της που δεν πατάνε ποτέ,με αποτέλεσμα 5 καλοί γείτονες που πήγαιναν να μην το κάνουν πια.

Ανώνυμος είπε...

Με συγκινησες αχτιδουλλα.Η μαμμα σου πρεπει να ηταν πολυ ξεχωριστος ανθρωπος.Λιγοι ανθρωποι θα εκαναν το ιδιο.ΕΙΡΗΝΗ Κ

Νίκη είπε...

Μπορεί να είναι συγκινητική ιστορία ,αλλά πιο πολύ από τη λύπη βγαίνει η δυναμη αυτής της γυναίκας,η περηφάνεια κι η μεγαλοψυχία της!
Ας είναι αναπαυμένη η ψυχούλα της ! Όσα πρασφέρατε στις δύσκολες στιγμές της δε χάνονται, το πιστεύω αυτό, θα σας τα φέρει η ζωή στο δρόμο σας!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Tι ιστορίες πονεμένες γράφει η ίδια η ζωή !!
Τι κρίμα, αυτή η κυρούλα να χει δώσει τα πάντα για τους άλλους και να μείνει μόνη κι έρημη στα γεράματα !!
Και πόσο καλά τα θυμάσαι και τα περιγράφεις !
Δεν είσαι τυχαία η δοτική Αχτίδα, έχει βάλει το χεράκι της η μανούλα σου !! Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχούλες τους ....
Μια συγκινημένη Καλημέρα σου στέλνω
(είδα σήμερα το ημερολογιάκι στην προηγούμενη ανάρτηση και θέλω να σ ευχαριστήσω από καρδιάς)

fantaizi είπε...

Αχτιδουλα μου με εκανες να κλαψω και να αναρωτηθω γιατι να υπαρχουν απονη και ακαρδη ανθρωπη και μακαρι αυτοι που αναφερεις να ειναι οι τελευταιοι.Σε φιλω και μολις φτιξουν της γραμμες(δεν εχω τηλ) θα τα πουμε.Πολλα φιλια!

Pepi είπε...

Πάντα θα υπάρχουν Ανθρωποι και ανθρωπάκια!! Δύο δρόμοι εντελώς αντίθετοι ! Στο χέρι μας, στο μυαλό και την καρδιά μας είναι είναι να διαλέξουμε ! Εξάλλου, όπως λέει και ο λαός, "όλα εδώ πληρώνονται" είτε θετικά είτε αρνητικά !! Σε γλυκοφιλώ, εσένα και την μεγάλη και ζεστή καρδιά σου !!!

AFRA είπε...

Αχτιδα,εχεις καταβολες ανθρωπιας,σεβασμου και ηθους εσυ!Στο γηροκομειο που προσφερω υπηρεσιες της ειδικοτητας μου, αφιλοκερδως εννοειται,το 1/3 των ηλικιωμενων-ανημπορων,θα μπορουσε να παραμεινει με την οικογενεια του.Αλλα δυστυχως..σκοτωνουν τα αλογα οταν γερασουν!

foufoula89 είπε...

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ!!!!!ΚΑΠΙΟΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΑΥΤΑ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ ΕΓΩ ΘΥΜΩΝΟ ΚΑΙ ΛΕΩ ΟΤΙ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ.

KaPaworld είπε...

Υπέροχο...τι θλιβεροί άνθρωποι! Η κυρά Μαρία αγαπήθηκε από την οικογένεια σου,τόσο πολύ...τόσο πολύ...Τι κρίμα για αυτούς που φεύγουν τόσο μόνοι! Με συγκίνησες πολύ...

BUTTERFLY είπε...

Κριμα να φερονται ετσι καποιοι στι ιδιο τους το αιμα! Τηχερη μεσα στην ατυχια της να εχει μια δευτερη οικογενεια που της σταθηκε καλυτερα απο την εξ' αιματος. Μπορει να λενε πως το αιμα νερο δεν γινεται, αλλα ειναι ψεμμα αυτο. Οι σχεσεις της καρδιας ειναι οι πιο δυνατες και αυτες μονο κρατανε για παντα. Ενιωσε τουλαχιστον πως καποιος την αγαπησε.
Το συγκλονιστικοτερο ειναι πως κι εγω ειμαι σιγουρη οτι τον συγχωρεσε. Ειναι αδυνατον να κρατηθει κακια στα παιδια και στα εγγονια μας, αδυνατον!
Ευχαριστω που το μοιραστηκες μαζι μας Αχτιδουλα!

Ανώνυμος είπε...

@αχτίδα,καλησπέρα μανούλα μου!!!χ'αρηκα για την απόφαση της σύνταξης!!την Κα Μαρία την θυμάμαι από της κουβέντες της μαμάς και από εσένα που μου μίλαγες για αυτήν...πως πετάνε έτσι τους ανθρώπους!!!τραγικό!!

Ανώνυμος είπε...

Αχτιδούλα τι κλάμα έριξα πάλι δεν λέγεται...
Φιλιά, Νάνσυ

Ελευθερία είπε...

αχ Αχτίδα γλυκεια...θα ήταν υπέροχη κυρία και εσύ τυχερή που την είχες στη ζωή σου... και οι δικοί της άνθρωποι θεωρώ ότι είναι άτυχοι...γιατί δεν θέλησαν να την γνωρίσουν όπως εσείς...
να είστε καλα να την θυμάστε πάντα με αγάπη....

Δέσποινα είπε...

Μεγάλη απονιά. Τι έλειψη αγάπης άραγε είχε αύτό το παιδί για να φερθεί έτσι. Τελικά καθε ένας μας κουβαλά διάφορα που θα φανούν αργά ή γρήγορα...

Nena είπε...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ....ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΠΑΝΙΑ ΔΥΣΤΗΧΩΣ.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΖΩΗΣ ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΙΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΤΙΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!

kiki είπε...

Πόσες τέτοιες ιστορίες γράφει η ζωή και πόσ κρίμα είναι...

Fanypap είπε...

Μπράβο Αχτίδα μου, έκανες αυτό που έπρεπε! Και μόνο που τη θυμάσαι με αγάπη φτάνει!Δε θα μιλήσω για αχαριστία, αφού εκείνη συγχωρούσε, αγαπούσε, υπέμενε!!Πολλές φορές κάποιοι εκμεταλλεύονται την αδυναμία που τους έχουν, εύχομαι κάποτε να καταλάβουν το λάθος τους!Μου ράγισες την καρδιά... φιλάκια καλή μου, χαίρομαι που με αξίωσε ο θεός να σε γνωρίσω!